Φέτος ως ελεύθεροι πολιορκημένοι από το κορονοϊό, έτυχε να γιορτάζουμε τα 200 χρόνια μιας επανάστασης που δεν έγινε. Ευτυχώς που βρισκόμαστε σε κατάσταση πολιορκίας από τον κορονοϊό έτσι θα γλυτώσουμε από τις πολλές ψαλμωδίες και τα δοξαστικά των παπάδων, τις παρελάσεις των φουστανελάδων με τα φέσια τους, τους δεκάρικους λόγους των ρητόρων και την έκσταση του χριστεπώνυμου και εθνικόφρονα λαού.
Η ελληνική επανάσταση -αν γινόταν- θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις, που συγκρότησαν το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, δηλαδή στην Αμερικανική (1775-1783) και στη Γαλλική (1789).
Με την πρώτη γεννήθηκε το σύγχρονο αμερικανικό έθνος, μ΄ ένα κράτος καθαρά κοσμικό και ανεξίθρησκο, με κατοχύρωση της «ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της ασφάλειας των πολιτών».
Με τη δεύτερη κατεδαφίστηκε η εξουσία των φεουδαρχών και των Λουδοβίκων και πήραν την εξουσία οι ανερχόμενες αστικές δυνάμεις των βιοτεχνών και βιομηχάνων, των τεχνιτών και των τεχνοκρατών, καθώς επίσης κυριάρχησαν πλήρως οι ιδέες του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού, με κυρίαρχο σύνθημα: «Ελευθερία, Ισότητα Αδελφοσύνη».
Κατά την ελληνική επανάσταση τα στρατεύματα της ανερχόμενης Δύσης δημιούργησαν το μικρό προτεκτοράτο της Γραικίας, όπως ακόμα επιμένουν να μας ονοματίζουν οι κουτόφραγκοι και μεις μείναμε με το -αργότερα- επινοημένο σύνθημα ότι παλάιψαμε: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».
Ο κοτζαμπασιδισμός της οθωμανικής δεσποτείας συνεχίστηκε απτόητος.
Άκουσα μια φορά στο καφενείο πώς ο άρχοντας Χαντζόπουλος σφετερίστηκε το δάσος των Σελλών και της Μηλιάς.
Όταν επισκέφτηκε ο Αλή Πασάς το Καρπενήσι, στου “Καρά τ΄ ράχ΄” τον υποδέχτηκαν οι αρχόντοι του τόπου. Ο πασάς βλέποντας ένα μεγάλο αρχοντικό ρώτησε: “Tίνος είναι τούτο μπρε;” “Δικό μου πολυχρονεμένε Βεζίρη” του λέει ο άρχοντας ιδιοκτήτης. Κι ο πασάς διατάζει τ΄ ασκέρια του: “κάψτε το ορέ!” Πιο πέρα ήταν ένα άλλο. Ξαναρωτάει ο Αλής: “κι αυτό τίνος είναι ορέ;” Και ο άρχοντας Χατζόπουλος απαντά: “Δικό σας πολυχρονεμένε μου!” “Πάμε ορέ εκεί να κονέψουμε” είπε ο Αλής. Μπαίνοντας στην αυλόπορτα βλέπει μια ωραία γυναίκα να τον υποδέχεται. Ήταν η γυναίκα του Χατζόπουλου, και ο Αλής τον ξαναρωτάει: “Τίνος είναι αυτή μπρε;” “Δική σας πολυχρονεμένε μου” του λέει ο άρχοντας. Ο Αλής αφού τρύγησε όλα τα καλά του νοικοκυριού, πήρε τον άρχοντα Χατζόπουλο και βγήκανε στο διάσελο, κάπου στην Τζουγκάνα. Εκεί ρώτησε τον άρχοντα: “Τίνος είναι αυτός ο λόγγος που βλέπω ορέ;” “Tου τάδε” του λέει ο Χατζόπουλος. Οπότε ο Αλής γυρίζει στο γραμματικό του και διατάζει: “Γράψε ορέ ο λόγγος αυτός που βλέπουμε κι όπως χύνονται τα νερά, είναι του άρχοντα Χατζόπουλου”.
Αυτό το κωλόχαρτο το ελεύθερο (μη χ…) ελληνικό κράτος το βάφτισε συμβόλαιο και κατοχύρωσε όλο το δάσος στον άρχοντα. Στο μεσοπόλεμο οι κληρονόμοι του Χατζόπουλου το πούλησαν στους Σελλιώτες και τους Μηλιώτες κι από τότε αυτά τα χωριά τσακώνονται και θα τσακώνονται για τα σύνορα.
Η «φάρα των Χατζόπουλων» ήταν και είναι η άρχουσα τάξη στη ελεύθερη πατρίδα μας. Τουρκόφιλοι και τουρκογλύφτες ήταν οι προσπαππούδες τους, τουρκόσποροι και τσανακογλύφτες των νέων εξ Εσπερίας ισχυρών αποικιοκρατών οι παππούδες τους, πράκτορες και κλέφτες των δανεικών της χώρας μας οι πατεράδες τους, ρουφιάνοι, λαμόγια, λωποδύτες και μιζαδόροι τα παιδιά τους, φερέλπιδες νέοι και γιάπηδες στην απάτη και στη μαγκιά τ΄ αγγόνια τους.