Είχα προ ημερών μια πολύ ενδιαφέρουσα και ευχάριστη κουβέντα με ένα φίλο αναγνώστη. ‘Έχουν ενδιαφέρον κάποια απ’ τα κείμενά σου’, μου είπε μεταξύ άλλων, για να συνεχίσει …‘μόνο όταν γράφεις με φιλοσοφικό περιεχόμενο, μου φαίνονται κάπως βαρετά’. Σκέφτηκα λοιπόν, μπαίνοντας στη θέση του αναγνώστη, πόσο λογικό είναι στα χρόνια που ζούμε αφενός να έχει χαθεί κάθε τάση για φιλοσοφικές συζητήσεις, αφετέρου η ανάγκη αναζήτησης της ουσίας και της βαθιάς γνώσης, με τις οποίες καταπιάνεται η φιλοσοφία, να μην βρίσκουν πουθενά πια χώρο, μέσα στο άπειρο των ασήμαντων και επουσιωδών πληροφοριών που μας κατακλύζουν καθημερινά. Έτσι λοιπόν, μιας και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου απ΄ αυτή την τάση, και για να εναρμονιστώ με το γενικότερο επίπεδο που επικρατεί γύρω, τριγύρω και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, εμπνεύστηκα από την ριάλιτι τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον τίτλο και το περιεχόμενο ενός κειμένου που είναι αφιερωμένο σε όσους ‘γυρίζουν την μπιφτέκα’.
Τώρα βέβαια αναγκαστικά θα πρέπει να κάνουμε την ανάλυση της έκφρασης ‘γυρίζω την μπιφτέκα’, για όσους δεν την γνωρίζουν. ‘Γυρίζω την μπιφτέκα’ λοιπόν σημαίνει ότι αλλάζω τη στάση μου ανάλογα με το προσωπικό-ίδιον συμφέρον μου, δίνω υποσχέσεις ότι θα τηρήσω τον λόγο μου, μια σταθερή συμπεριφορά ή γραμμή, αλλά με κάθε ευκαιρία τα ξεχνώ όλα και συμπεριφέρομαι αλλοπρόσαλλα και με αστάθεια. ‘Γυρίζω την μπιφτέκα’ επίσης σημαίνει ότι οι απόψεις μου και οι πράξεις μου αλλάζουν διαρκώς σύμφωνα με το τι με βολεύει και το ποια στρατηγική θέλω να ακολουθήσω κάθε φορά, χωρίς να ενδιαφέρομαι για την ασυνέπεια, την εξαπάτηση που κάνω και χωρίς φυσικά να νοιάζομαι για το πιο είναι το ορθό, το δίκαιο, το αληθές. Κάθε φορά ορθό, το δίκαιο και το αληθές είναι ό,τι βολεύει τους σκοπούς μου ή τους σκοπούς που εξυπηρετώ. ‘Γυρίζω την μπιφτέκα’ συνεπώς διαρκώς και εντέχνως προκειμένου να ψηθεί σωστά, τουτέστιν να ικανοποιηθώ με την κατανάλωσή της, όταν έρθει η ώρα για το φαγοπότι.
Πιθανά να βρίσκομαι πολύ μακριά σε ύφος και ουσία, απ’ αυτό που σκέφτονταν ο φίλος αναγνώστης, αλλά μοιραία δεν μπορώ να αποφύγω τους σχεδόν αυτόματους συνειρμούς που μου έρχονται στο μυαλό, όταν αναλύω την χρήση στην αργκό αυτή της πολύ απλοϊκής φαινομενικά έκφρασης, που μπορεί όμως να χωρέσει ένα σωρό αλήθειες, καταστάσεις και συναισθήματα. Και όλως τυχαίως σκέφτομαι τι άραγε θα συνέβαινε αν ξεκινούσαμε ένα φόρουμ πολιτών όπου θα αποτύπωναν τις εμπειρίες που είχαν από τους τοπικούς άρχοντές μας, κάθε φορά που μπήκαν στο γραφείο τους, πήραν μια υπόσχεση και μετά ‘η μπιφτέκα γύρισε’; Για τη κεντρική εξουσία ούτε λόγος, γιατί μόνο το δημοψήφισμα του 2015 να μετρήσει κανείς, έχει κλείσει το θέμα. Έτσι λοιπόν γρήγορα και εύκολα που ‘γυρίζουν τη μπιφτέκα’ όσοι μας διοικούν, είναι να τους θαυμάζεις: ευελιξία, διπλωματία, προσαρμοστικότητα, τόλμη και τόσες άλλες αρετές, συγκεντρωμένες στα γραφεία και στις καρέκλες που βάζουν τις υπογραφές και καθορίζουν τις ζωές μας.
Και να που κάπου φιλοσοφικά καταλήγει πάλι το όλο θέμα, και πώς να το αποφύγεις άλλωστε; Γιατί τι φταίνε οι άρχοντες ενός τόπου αν έχουν τόσες πολλές αρετές! Καλά κάνουν αφού μπορούν και αφού λαμβάνουν χιλιάδες ψήφους συγκατάθεσης απ΄ όλους εμάς. Γιατί ‘η μπιφτέκα πρέπει να γυρίζει’ όσο καιρό βρίσκονται στα αξιώματά τους, γιατί αυτό δίνει την ελπίδα σε όσους τους ψήφισαν ότι μπορεί να φάνε και αυτοί λίγο απ’ την ‘γυρισμένη μπιφτέκα’.