Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Ψαχουλεύοντας τον αχερώνα του υπολογιστή μου, έπεσα σε παλιότερα άχερα που είχα αποθηκεύσει. Βρήκα την ανακοίνωση της τότε υπεύθυνης του Δήμου για τα πολιτιστικά και αγαλλίασε η ψυχή μου: “φωτιά και λάβρα στο Καρπενήσι προχτές η Τάμτα ανέβηκε στη σκηνή φορώντας ένα σέξι σύνολο και ξεσήκωσε τον κόσμο με τα τραγούδια αλλά και τον αντρικό πληθυσμό”. Συνεχίζοντας την αναπόλησή μου στον όχι πολύ παλιό καλό καιρό, ενημερώθηκα από την τότε υπεύθυνη του Δήμου: “θέλουμε να διατηρήσουμε τα ήθη και τα έθιμα, να αναβαθμίσουμε τα γλέντια των παλιότερων, ώστε να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νέοι”. Τούτο το τελευταίο γλυκανάλατο, το χρυσωμένο με αρκετή δόση ευήθειας “να θυμούνται οι παλιοί…” το έχω ακούσει από πολλούς ξιπασμένους ψιττακούς του πολιτισμού μας και το εξέμεσα μέχρι σταγόνας.
Κάθε χρόνο αυτήν την εποχή η Δημοτική μας αρχή θα πληρώσει και θα φέρει μια αγοραία αρτίστα της πολιτιστικής υποκουλτούρας, που οι μεν νέοι θα ξεσαλώσουν και στους ηλικιωμένους θα τρέξουν τα σάλια από την αισθησιακότητα της βεντέτας.
Φέτος άκουσα ότι την τιμητική του έχει ο γυναικείος πληθυσμός, με τον Χατζηγιάννη. Δεν ξέρω αν θα πυρπολήσει τις καρδιές των νεανίδων μας με «φωτιά και λάβρα» όμως θα είναι μια εκδήλωση με άξονα την… πολιτιστική παράδοση των ορεινών οικισμών, όπως μας ενημερώνει το τηλεοπτικό ρεπορτάζ.
Εγώ όμως ως ένας… «παλαιός των ημερών», θυμήθηκα το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, που γινόταν στο χωριό μου. Η Αγία Παρασκευή είναι η εκκλησία του νεκροταφείου μας, εκεί στις παρυφές του χωριού και του δάσους. Σημειολογικά ήρθε στο νου μου, ότι τα ηπειρώτικα γλέντια άρχιζαν με μοιρολόγια, που ήταν ένα μνημόσυνο και προσκλητήριο των νεκρών στο γλέντι. Τέτοιο λοιπόν ήταν το δικό μας πανηγύρι προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής, που διαφέντευε τον λειμώνα των προγόνων μας.
Οι άνθρωποι στο τέλος Ιουλίου, είχαν τελειώσει με τις βασικές γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες και χρειάζονταν μια μεγαλογιορτή για να γλεντοκοπήσουνε και λίγο. Οι σοφοί πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν την γιορτή της Αγίας Παρασκευής. Είκοσι δύο χρονών αποκεφαλίστηκε η Αγία και γι’ αυτό και είναι η σεπτή εκδοχή της αρχαίας παρθένου των δασών, της Αρτέμιδος.
Τα παλιά πανηγύρια σαφώς και ήταν ανώτερα ποιοτικά από τις σημερινές σαχλο-ταμτο-συνάξεις, όμως κι αυτά είχαν τα σαράκια τους.
Δυστυχώς το πανηγύρι –ως μη όφειλε- είχε ταξικό χαρακτήρα. Όποιος πλήρωνε είχε δικό του το χοροστάσι, καθόταν στο καλύτερο τραπέζι κι από εκεί έδινε τις παραγγελιές του με, σχεδόν πάντα, τα ίδια γκιαουροτράγουδα. Άλλο ένα κακό ήταν ότι αυτός ο γκιαουροέλληνας δηλητηρίαζε το πανηγύρι με το στενόκαρδο και ιδιοτελές ύφος του και υποβάθμιζε το πολιτισμικό μας… ύψος. Ένα φρικαλέο τουρκογύφτικο μείγμα. Πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε, που θεωρούσα πολιτιστική Ανάσταση του τόπου, να γίνει ένα πανηγύρι χωρίς παραγγελιές κι ο κόσμος να χορεύει, όλος μαζί σαράντα δίπλες το χορό στο χοροστάσι κάθε χωριού, όπως ακριβώς έγινε και γίνεται με την κάθε ταμτοσυναυλία στην πλατεία Καρπενησίου!