Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, το “δαχτυλίδι της εξουσίας” συχνά δεν είναι μεταφορικό. Το φορούν με υπερηφάνεια οι αιρετοί που εξελέγησαν με την εμπιστοσύνη του λαού — μόνο που μερικοί από αυτούς, μόλις καθίσουν στην καρέκλα, ξεχνούν ποιος τους την έδωσε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γινόμαστε μάρτυρες μιας σταδιακής, σχεδόν τελετουργικής, μετάλλαξης: από εκφραστές του δημόσιου συμφέροντος, σε διαχειριστές κύρους, που ενοχλούνται όχι από την αναλήθεια, αλλά από την αμφισβήτηση και ακόμη χειρότερα από την παράθεση των γεγονότων απλά και δημοσιογραφικά ως οφείλει ένα μέσο ενημέρωσης.
Το βλέπουμε και το ζούμε — πρόσφατα και με αφορμή την αρθρογραφία μας της προηγούμενης εβδομάδας για τα απορρίμματα και τον ΧΥΤΑ Λαμίας.
Σε μια απλή καταγραφή των γεγονότων αναφορικά με την απόφαση του υπουργείου που έθετε εκτός ΧΥΤΑ Λαμίας τους Δήμους Καρπενησίου, Αγράφων και Αμφίκλειας, αντί απαντήσεων και τοποθέτησης εισπράξαμε δυσφορία, υποδείξεις και, δυστυχώς, επιπλήξεις από το Δήμαρχο Καρπενησίου Χρήστο Κακαβά. Όχι για το τι γράψαμε, αλλά επειδή τολμήσαμε να το γράψουμε.
Με έκπληξη ακούσαμε το Δήμαρχο στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο να τοποθετείται για το θέμα του ΧΥΤΑ και να αναφέρει ότι θα έπρεπε τα μέσα να μην είναι επιθετικά και να ρωτούσαν τον ίδιο για το θέμα που είναι μέλος του ΔΣ του ΦΟΔΣΑ. Επίσης, εντύπωση μας προκάλεσε για μια ακόμη φορά η βιασύνη του δημάρχου να δεσμευτεί για πράγματα που δεν είναι σίγουρος, αφού μετά την επίπληξη και την υπόδειξη ο κ. Κακαβάς ενημέρωσε το Σώμα ότι τελικά ΘΑ υπάρξει νέα απόφαση τροποποιητική που θα δέχεται ο ΧΥΤΑ Λαμίας τα σκουπίδια του Καρπενησίου και των Αγράφων.
Θα πρέπει να θυμίσουμε στους τοπικούς άρχοντες ότι η δημοσιογραφία δεν είναι απέναντι στην αυτοδιοίκηση. Είναι δίπλα στον πολίτη. Και ο ρόλος της είναι να θέτει ερωτήματα, να αναδεικνύει προβληματισμούς, να ζητά διευκρινίσεις. Αυτό δεν είναι επίθεση. Είναι καθήκον.
Οι «άρχοντες των δαχτυλιδιών» της τοπικής εξουσίας οφείλουν να θυμούνται πως δεν εκλέχτηκαν για να διοικούν ανέλεγκτα, ούτε για να επιλέγουν ποια εφημερίδα ή ποιο μέσο έχει το «δικαίωμα» να ασκεί κριτική. Η ελευθερία του Τύπου είναι πυλώνας της δημοκρατίας – όχι πολυτέλεια που παραχωρείται κατά βούληση. Όχι ως αντίπαλος της εξουσίας, αλλά ως εγγυητής της λογοδοσίας της.
Αντί να ενοχλούνται, λοιπόν, από το ρεπορτάζ, ας απαντούν. Αντί να εκλαμβάνουν την έρευνα ως εχθρότητα, ας την αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία διαλόγου. Και κυρίως, ας μη νομίζουν ότι η εξουσία τους είναι ασπίδα απέναντι στην κριτική — δεν είναι. Είναι υποχρέωση να την ακούν. Η δημοκρατία, όπως όλοι γνωρίζουμε, θεμελιώνεται στη διαφωνία. Κανείς αιρετός, κανένα δημοτικό σχήμα, καμία διοίκηση δεν είναι υπεράνω κριτικής – ιδίως όταν πρόκειται για αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των πολιτών.
Γιατί η δημοκρατία δεν χρειάζεται άρχοντες. Χρειάζεται υπηρέτες.