Γράφει ο Θωμάς Κώτσιας
Παραμονή Χριστουγέννων του 1968 σε ηλικία μόλις 12-13 ετών μια ομάδα συμμαθητών και συμμαθητριών από το χωριό και τα διπλανά χωριά ξεκινάμε από την Γρανίτσα όπου πηγαίναμε Γυμνάσιο, για τις διακοπές των γιορτών στα χωριά μας. Η διαδρομή μας αυτή την φορά δεν θα ήταν όπως κάθε Σάββατο (τότε είχαμε και το Σάββατο μαθήματα μέχρι τις 12) και μετά φεύγαμε για τα χωρία μας για τις αναγκαίες προμήθειες της βδομάδας και την Κυριακή επιστροφή. Το ποτάμι το διασχίζαμε σε τρία σημεία και η διαδρομή, πάντα με τα πόδια, γύρο στις 3 ώρες να κατεβούμε και μία επιπλέον για την ανηφορική επιστροφή την επομένη. Αυτή την φορά όμως το ποτάμι από άκρη σε άκρη, κατεβασμένο, θολό, ορμητικό και απειλητικό, δεν άφηνε κανένα περιθώριο ούτε για σκέψη να τολμήσει ακόμα και μεγάλος την διάσχισή του, πόσο μάλλον εμείς. Έτσι επιλέξαμε ένα εναλλακτικό μονοπάτι που υπήρχε παράλληλα με το ποτάμι, αλλά ήταν κατά μία ώρα ακόμα μακρύτερα. Ξεκινώντας την παράκαμψη, το μονοπάτι οδηγούσε σε ένα μικρό αυτοσχέδιο αρδευτικό αυλάκι μέσα από το οποίο έπρεπε να περάσουμε, δίπλα ακριβώς από το ποτάμι 2-3 μέτρα ψηλότερα. Οι λαστιχένιες γαλότσες που ήταν για την εποχή, όχι σίγουρα οι καταλληλότερες για πεζοπορία, αλλά οι μόνες διαθέσιμες για στεγνά πόδια στις λάσπες και τα ρέματα που ακόμα και από αυτό το μονοπάτι δεν θα αποφεύγαμε, ήταν χαμηλότερες από το βάθος του αυλακιού, έτσι ο ένας πίσω από τον άλλον πατώντας με δυσκολία έξω από το αυλάκι, προχωρούσαμε με την προσοχή της ηλικίας μας, πάρα την πρόωρη ωρίμανση μας κάτω από τις δυσκολίες που μεγαλώναμε και είχαμε συνηθίσει. Έτσι ένα επιπόλαιο πάτημα μαζί με τον μπόγο περασμένο σε ένα ξύλο στον ώμο μου μέσα στον οποίο είχα λίγα ρούχα για πλύσιμο και κάποια βιβλία που υποτίθεται ότι θα διάβαζα τις διακοπές, βρέθηκα στο ποτάμι το οποίο με κατάπιε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συμμαθητών ανήμπορα να βοηθήσουν και σπάραζαν ζητώντας βοήθεια.
Το ποτάμι, περίπου 50 μέτρα ποιο κάτω έκανε μια στροφή μετά την οποία δεν υπήρχε σωτηρία. Έτσι βρέθηκα να με στροβιλίζει πάνω στη στροφή του πριν με παρασύρει χωρίς καμμιά ελπίδα να σωθώ από εκεί και μετά, γιατί η δύναμη του είχε ξεθάψει τις ρίζες από κάποια πλατάνια που βρίσκονταν σε αυτό το σημείο και έτσι μπόρεσα και πιάστηκα, ενώ ο μπόγος συνέχισε να ταξιδεύει πάνω στα αφρισμένα κύματά του. Μια προσπάθεια των παιδιών να τον τραβήξουν, λίγο έλλειψε να διπλώσει το κακό . Με την πλάτη γυρισμένη στη ροή και πιασμένος με τα δυο μου χέρια στις ρίζες, μπορούσα να αναπνέω και να σπαράζω και εγώ μαζί με τους συμμαθητές που πλέον με έβλεπαν ζωντανό αλλά ανίκανο να ανέβω, ανίκανοι και αυτοί να κατεβούν να με τραβήξουν. Όμως οι κραυγές, παρά τον θόρυβο του ποταμιού, ακούστηκαν στα κοντινά σπίτια και κάποιοι άνδρες έτρεξαν σε βοήθεια και έτσι σε λίγα λεπτά μπόρεσαν να με τραβήξουν με ασφάλεια. Στα σπίτια τους κλαίγοντας όλα τα παιδιά μαζί, μας βοήθησαν να συνέλθουμε από το σοκ. Μου δόθηκαν στεγνά και ζεστά ρούχα και μετά από αρκετή ώρα συνεχίσαμε την πορεία μας, φτάνοντας στο χωριό νύχτα και στους γονείς που ανυποψίαστοι μας περίμεναν, όπως κάθε Σάββατο.
Το γεγονός μαθεύτηκε, ειδικά μετά τις διακοπές, γυρίζοντας στο Γυμνάσιο.
Η Γρανίτσα, όπως και το Κερασοχώρι που είχαν σταθμούς χωροφυλακής, επιλέχτηκαν σαν τόπος εξορίας αγωνιστών κατά της χούντας. Έτσι μετά από λίγο καιρό είχαμε πολιτικούς εξόριστους που βρήκαν κάποια σπίτια να μένουν και οι οποίοι έπρεπε καθημερινά να δίνουν το παρόν στο σταθμό, ενώ απαγορεύονταν κάθε απομάκρυνσή τους από το χωριό. Στα πλαίσια του κοινωνικού αποκλεισμού και της κατασυκοφάντησης που τους επιφύλασσαν, με την κατηγορία των “αντεθνικώς δρώντων κατά της καθεστηκυίας τάξεως”, τους απαγόρευαν κάθε επαφή με ντόπιους. Από ανεκτικότητα ή αβλεψία μπορούσαν να πηγαίνουν τουλάχιστον σε κοντινούς οικισμούς και χωριά και έτσι είδαν από κοντά το πρόβλημα του οικισμού της Κάτω Ποταμιάς που το ποτάμι χώριζε τον οικισμό στα δύο, όταν είχαμε έντονες βροχοπτώσεις και το ποτάμι δεν περνούσε, ενώ είχαν μάθει και το δικό μου περιστατικό. Η περαταριά που υπήρχε ( ένα κοφίνι κρεμασμένο σε ένα τεντωμένο συρματόσχοινο, ήταν η μόνη δυνατή επιλογή να περάσει κανείς από τη μια στην άλλη άκρη, όμως απαιτούσε γνώση και δύναμη στο χειρισμό της για ένα, το πολύ για δύο άτομα και με κίνδυνο τραυματισμού στα χέρια.) Ένας από τους εξόριστους, αείμνηστος εδώ και πολλά χρόνια ο Στέλιος Πανταζόπουλος, πολιτικός Μηχανικός από την Αθήνα, πρότεινε στους κατοίκους να τους βοηθήσει να φτιάξουν μια κρεμαστή συρματογέφυρα για να μπορούν να περνούν το ποτάμι πεζοί χωρίς πρόβλημα.
Έτσι αφού μέτρησε και μελέτησε το σημείο, τους υπέδειξε τα απαραίτητα υλικά που έπρεπε να προμηθευτούν. Συστάθηκε μια ερανική επιτροπή για την συγκέντρωση του ποσού, για το οποίο συνέβαλλαν και συμμαθητές από το Γυμνάσιο με την βοήθεια των καθηγητών, ψάλλοντας σε γιορτές τα κάλαντα στη Γρανίτσα και στα γύρο χωριά μέχρι να συγκεντρωθεί το ποσό. Πολλά έργα εκείνα τα χρόνια στις κοινότητες, γίνονταν με ένα πετυχημένο θεσμό, το θεσμό της προσωπικής εργασίας των κατοίκων του κάθε χωριού. Με την επίβλεψη του αείμνηστου Πανταζόπουλου και με προσωπική εργασία των κατοίκων της Κάτω Ποταμιάς, η γέφυρα φτιάχτηκε.
Η κοινωνική προσφορά ενός πολιτικού εξόριστου με την συμμετοχή του στο έργο, ακύρωνε το αφήγημα της χούντας για τους εξόριστους που τους παρουσίαζαν σαν “επικίνδυνους και προδότες του έθνους” και έτσι επιστρατεύτηκε ο μηχανισμός δίωξης για παραβίαση των δεσμεύσεων που τους επιβάλλονταν. Ο Πανταζόπουλος βρέθηκε κατηγορούμενος ενώπιον της δικαιοσύνης και μάρτυρες υπεράσπισης στο δικαστήριο δίπλα του, βρέθηκε όλο το χωριό, με πρώτο τον αγαπητό σε όλους αείμνηστο Παπα-Κώστα Σκόντρα. Το δικαστήριο αθώωσε τον κατηγορούμενο. Για πάνω από 50 χρόνια, η γέφυρα με κάποια συντήρηση από το Δήμο μας παραμένει λειτουργική και αποτελεί μαζί με τον παρακείμενο νερόμυλο και την νεροτριβή ένα από τα ενδιαφέροντα αξιοθέατα για να επισκεφτεί κανείς και να περπατήσει πάνω στην γέφυρα που με τις ασφαλείς ταλαντώσεις της προκαλεί σε άλλους φόβο και σε άλλους γίνεται παιγνίδι, ιδιαίτερα για τα παιδιά. Τώρα εκεί που περπατούσαμε, υπάρχει ένας εύκολα προσβασιμος ασφαλτόδρομος και κάθε φορά που περνάω, σκέφτομαι ότι κάτι με συνδέει με την κατασκευή της γέφυρας, έστω και με τον τρόπο που συνδέθηκα μαζί της. Καλά Χριστούγεννα!