Είναι όσα είπε η δημοσιογράφος Νατάσα Γιάμαλη με αφορμή το περιστατικό της Ν. Σμύρνης, που θα μπορούσαν να βγαίνουν από το στόμα μου σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά από τη δική μου, πανομοιότυπη εμπειρία, ένα βράδυ καλοκαιριού στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, ανάμεσα Γκύζη και Αμπελοκήπους. Εγώ δεν ήμουν το ίδιο τυχερή, δεν κρατούσα τα κλειδιά στο χέρι, δεν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, δεν υπήρχαν κάμερες ασφαλείας. Ευτυχώς είχα όμως δυνατή ψυχή και δυνατή κραυγή, τόση που να κάνει τις φωνητικές μου χορδές να αιμορραγούν για μέρες μετά. Η εσωτερική και φυσική σιωπή που ακολούθησε, μετά την έκρηξη αδρεναλίνης και το τρέμουλο του σοκ, δεν μου επέτρεψε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου στο τμήμα, όταν έπρεπε να εξηγήσω ότι κακοποίηση είναι ακόμα και όταν δεν υπάρχει διείσδυση… 20 χρόνια μετά οι γυναίκες της Αθήνας, της χώρας, του κόσμου, βιώνουν ακριβώς την ίδια ιστορία, καθημερινά. Ευτυχώς τώρα πια ‘τα κλειδιά είναι στα χέρια μας’. Ευτυχώς τώρα πια υπάρχει η φωνή κάποιας άλλης γυναίκας να μιλήσει όταν οι δικές μας είναι κλειστές από τα ουρλιαχτά του τρόμου…
‘‘Είναι 2021 και μια νέα γυναίκα στη Ν. Σμύρνη ήταν τυχερή που υπήρχε κάμερα στην πολυκατοικία της και έχει τα κλειδιά της στο χέρι. Αν δεν υπήρχε το βίντεο, θα ήταν ακόμη περισσότεροι εκείνοι που θα αναρωτιούνταν τι φορούσε; Μήπως προκάλεσε τον 22χρονο; Ευτυχώς η καταγγέλλουσα και οι καταγγέλλουσες ήταν πολλές και η συγκυρία ήταν ευνοϊκή και δεν χάθηκαν οι καταγγελίες τους όπως είχε χαθεί η πρώτη καταγγελία της άτυχης Ελένης Τοπαλούδη και τόσων άλλων κοριτσιών, οι οποίες στο τμήμα αντιμετωπίζονται με μία δυσπιστία αν όχι με εχθρικότητα και μ’ ένα υφέρπον ‘τα θελες’. 2021 και δυστυχώς ακόμη οι γυναίκες κρατάμε στο χέρι τα κλειδιά τετράγωνα πριν, μιλάμε με μία φίλη μας ενώ μπαίνουμε στο σπίτι, ζητάμε από το ταξί να περιμένει μέχρι να ξεκλειδώσουμε ενώ παράλληλα λοξοκοιτάμε πίσω μας μήπως μας έχει ακολουθήσει κανένας, είτε είναι επιδειξίας, είτε είναι επίδοξος βιαστής, είτε είναι απλά κάποιος ο οποίος τρομάζουμε ότι δεν θα μείνει μόνο στα ενοχλητικά λόγια. 2021 και δυστυχώς ακόμη οι γυναίκες στη χώρα μας και αλλού, καλούμαστε να απαντήσουμε αν φορούσαμε μίνι, αν φορούσαμε σορτς ή αν φορούσαμε κόκκινο εσώρουχο. Θυμίζω την πρόσφατη περίπτωση στο Περού, που το θύμα φορούσε κόκκινο εσώρουχο και ο βιαστής αθωώθηκε γιατί θεωρήθηκε ότι ήταν πρόθυμη που φορούσε κόκκινο εσώρουχο…Ως πότε θα φοβούνται οι γυναίκες;
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα 65% των γυναικών σύμφωνα με την Prorata έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης. Είναι η πλειοψηφία. Όπως η πλειοψηφία περπατά με τα κλειδιά στο χέρι και με το βλέμμα πίσω της. Υπάρχει μια προβληματική κουλτούρα και στη χώρα μας. Μεγαλώνουμε διαφορετικά τις κόρες από τους γιούς μας. Ο γιός πρέπει να είναι μάγκας, σεξουαλικά ενεργός με πολλές εμπειρίες και να μην τον τυλίξει καμιά. Η κόρη, πρέπει να φαίνεται σεμνή σαν την γυναίκα του Καίσαρα, χωρίς πολλές εμπειρίες και να νοικοκυρευτεί. Αν δεν μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες αρχές τα παιδιά μας, ποτέ δεν θα αντιμετωπίσουν την κοπέλα απέναντι ως ίση. Το θέμα δεν είναι να προστατεύσουμε τις κόρες μας, αλλά να εκπαιδεύσουμε τους γιούς μας. Και αυτό θα είναι μια καλή αρχή’’.
