‘Ένας βιολιστής έπαιξε για 45 λεπτά σε μετρό της Νέας Υόρκης. Μια χούφτα άνθρωποι σταμάτησαν, ένα ζευγάρι χειροκρότησαν και ο βιολιστής κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου 30 δολάρια σε φιλοδωρήματα. Κανείς δεν το ήξερε αυτό, αλλά ο βιολιστής ήταν ο J. Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο. Σε εκείνο το μετρό, ο Joshua έπαιξε ένα από τα πιο περίπλοκα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ με βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο μέρες πριν παίξει στο μετρό, ο J. Bell είχε παίξει το ίδιο μουσικό θέμα σε γεμάτο θέατρο στη Βοστώνη με εισιτήριο – κατά μέσο όρο – περίπου 100 δολάρια.Το πείραμα απέδειξε ότι το ασυνήθιστο σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον δεν λάμπει και τόσο συχνά παραβλέπεται και υποτιμάται. Υπάρχουν παντού λαμπρά ταλαντούχοι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν την αναγνώριση και την ανταμοιβή που τους αξίζει. Αλλά μόλις οπλιστούν με αξία και αυτοπεποίθηση και απομακρυνθούν από ένα περιβάλλον που δεν τους εξυπηρετεί, ευδοκιμούν και μεγαλώνουν. Γι’ αυτό πηγαίνετε εκεί που σας εκτιμούν και σας τιμούν.’
Μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ανάμεσα στις πολλές που υπάρχουν σήμερα για την ενδυνάμωση και την αυτοβελτίωση των ανθρώπων, οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα της μοναδικότητας της αξίας του κάθε ανθρώπου και της ‘εκπαίδευσης’ και στο πως αυτή η μοναδικότητα θα πρέπει να τοποθετείται με τον ορθό τρόπο, τέτοιον που να γυρίζει πίσω στο άτομο το αίσθημα της ολοκλήρωσης και της αυταξίας. Ο βιολιστής της ιστορίας που συμμετείχε στο κοινωνικό πείραμα είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό πάνω στο οποίο ‘πατούσε’ όλη αυτή η βεβαιότητα και η ασφάλεια που είχε με τον εαυτό του όταν πήγε να παίξει βιολί στο μετρό. Ήταν πολύ καλός γνώστης της τέχνης του, είχε μελετήσει και ασχοληθεί με το βιολί προφανώς μια ολόκληρη ζωή και είχε επενδύσει ενέργεια και χρόνο στο να γίνει βιρτουόζος και επίσης προφανώς είχε χτίσει αυτή την καριέρα πάνω στην αγάπη του και την αφοσίωση στη μουσική.
Οι φετινές εξετάσεις των Πανελλαδικών τελείωσαν και φέτος με το μεγάλο ποσοστό τον μαθητών της χώρας μας να επιλέγουν τις σπουδές που θα ακολουθήσουν βάσει όχι των πραγματικών ταλέντων, ονείρων και επιθυμιών τους, αλλά βάσει με το ποια σχολή έχει καλή επαγγελματική αποκατάσταση. Που θα στηριχτεί λοιπόν η πολυπόθητη αυτοπεποίθηση και αίσθηση αυταξίας των νέων αυτών ενεργών πολιτών, όταν πρέπει να τα βγάλουν πέρα όχι μόνο με την αντικειμενικά αβέβαιη πραγματικότητα του κόσμου μας, αλλά και με την ουσιαστικότερη εσωτερική αβεβαιότητά τους; Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που οι ενήλικες έχουν ανάγκη από μαθήματα ενδυνάμωσης και αυτοβελτίωσης στην πορεία της ζωής τους, γιατί μεγάλωσαν χωρίς ουσιαστική παιδεία, που να θέτει σε προτεραιότητα τα μοναδικά χαρίσματα του κάθε παιδιού. Είναι σαν να λείπει από την κοινωνία μας το ‘πρώτο βιολί’, η παιδεία.
