“Όσο υπάρχουν άνθρωποι”, είναι ο τίτλος του τελευταίου από τα 17 αυτοτελή διηγήματα από το βιβλίο μου “Το υπόγειο του Τσε”, 2017. Παρασύρθηκα να γράψω τότε από το ανθρώπινο μεγαλείο του εθελοντισμού, που μπορεί να υπερνικήσει πολλά δεινά που μαστίζουν στις μέρες μας την ανθρωπότητα. Εθελοντές “Σαμαρείτες”, οι διασώστες Ερυθροσταυρίτες με τις κόκκινες στολές, “οι γιατροί χωρίς σύνορα”, οι ατρόμητοι εθελοντές ναυαγοσώστες στα κρύα νερά του Αιγαίου, οι εθελοντές δασοπυροσβέστες στη στεριά και πολλοί άλλοι. Θα ήταν παράληψή μου τότε να μην αφιερώσω εκείνο το διήγημα στον φίλο μου γιατρό στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο τον Δάνο. “…Ο Δάνος , ένας ατίθασος έφηβος, τ’ όνειρό του ήταν να γίνει γιατρός και το πέτυχε. Ο όρκος του Ιπποκράτη δεν ήταν αρκετός για τον ίδιο, έδωσε όρκο και στο θεό για την προσφορά στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Είναι απ΄αυτούς που πιστεύουν και θεωρούν, πως η ιατρική είναι λειτούργημα και μέσο προσφοράς στον πάσχοντα συνάνθρωπο κι όχι επάγγελμα. Για τον εαυτό του αποφεύγει να μιλά, όσο κι αν μιλούν οι πράξεις του για σαράντα χρόνια…” Ο χειρούργος γιατρός αυτός δεν πήρε χρήματα ποτέ για κανένα ασθενή. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε δεν είχε ποτέ ιδιωτικό ιατρείο, γιατί δυσκολευόταν να πληρώνει τα λειτουργικά του έξοδα και έβλεπε τους ασθενείς του στο νοσοκομείο, αντίθετα με πάρα πολλούς επίορκους συναδέλφους του, που πλουτίζουν καθημερινά εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο. Είμαι περήφανος που τον έχω φίλο !
Aφορμή να γραφούν τα παραπάνω βέβαια στο παρόν άρθρο ήταν ο πρόσφατος θάνατος ενός άλλου καλού “Σαμαρείτη”, ο Αιγύπτιος Mohaed Mashaly, ο επονομαζόμενος “γιατρός των φτωχών”. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ιατρικής το 1967 με 110 επαίνους. Για πάνω από 50 χρόνια εργαζόταν πάνω από δέκα ώρες την μέρα, φροντίζοντας τους ασθενείς του, Κόπτες, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Όχι μόνο χωρίς αμοιβή, αλλά πολλές φορές έδινε και χρήματα για την φαρμακευτική τους αγωγή. Κάθε μέρα δεκάδες ασθενείς περίμεναν έξω από το ταπεινό του ιατρείο. Το μεγαλύτερο ποσό που εισέπραξε για αμοιβή του από οικονομικά άνετους ήταν 1 δολάριο. Αυτοκίνητο δεν είχε ποτέ. Περπατούσε από το σπίτι στo ιατρείο του παρά τα 80 του χρόνια. Όταν ένας άρχοντας του Κόλπου έμαθε γι’ αυτόν, του έδωσε 20.000 δολάρια και ένα αυτοκίνητο. Ωστόσο όταν επέστρεψε στην Αίγυπτο, είδε ότι ο Mohamed είχε πουλήσει το αυτοκίνητο για να βοηθήσει τους φτωχούς ασθενείς του και είχε δώσει όλα τα χρήματα για να αγοράσει μηχανήματα εξεταστικά και αναλυτές. Και στην ιδιωτική του ζωή ο “γιατρός των φτωχών” ήταν απλός και λιτός. “…Δεν είμαι επιλεκτικός, έλεγε, με αυτό που τρώω. Μου αρκεί ένα falafel σάντουϊτς. Δεν μου αρέσουν τα ακριβά ρούχα”. Στα στερνά της ζωής του δήλωνε ο Mohamed : “ Μετά την αποφοίτηση ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου θυσίασε όλη του τη ζωή για να με κάνει γιατρό. Υποσχέθηκα λοιπόν στο Θεό να μην πάρω δεκάρα από τους φτωχούς και να ζήσω μια ζωή υπηρετώντας τον γείτονά μου σε όποια κουλτούρα ή θρησκεία είναι…”.
Με τέτοια παραδείγματα ανθρώπων, σαν του Δάνου και του Mohamed η κοινωνία μας μπορεί να ελπίζει στις δύσκολες μέρες που ζούμε…!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντης ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
