Όνομα: Δήμητρα Μπίκα
Ιδιότητα: Χιονοδρόμος ΕΟΣ Καρπενησίου, Πρωταθλήτρια ορεινού τρεξίματος
Τόπος κατοικίας: Αθήνα
Τόπος καταγωγής: Καρπενήσι
Αγαπημένη διαδρομή: Καλιακούδα
Με τη νίκη της πριν λίγες μέρες στο Χιονοδρομικό Κέντρο Βασιλίτσας, η Δήμητρα στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ελλάδας στους πανελλήνιους αγώνες ορειβατικού σκι. Με αφορμή την τελευταία της διάκριση στην πρώτη της ‘βουνίσια’ αγάπη το ορειβατικό σκι και ενόψει ενός έτους με μεγάλες προσδοκίες, μας μιλά ξεκινώντας από τη δεύτερη αγάπη της το ορεινό τρέξιμο. Η 26χρονη πολυαθλήτρια είναι ο Ευρυτάνας αυτής της εβδομάδας, όχι μόνο για τις διακρίσεις που κατέκτησε, αλλά για τον πηγαίο τρόπο που αγωνίζεται και που αγαπά τα βουνά. Μια γνήσια ‘βουνίσια’, που με απόλυτη φυσικότητα περιγράφει τον τρόπο που φτάνει στην κορυφή…
ΕΠ. Κατατάσσεσαι στην κορυφή του γυναικείου ορεινού τρεξίματος. Ποιοι ήταν οι σταθμοί από την αρχή έως σήμερα για να φτάσεις στην κορυφή;
ΔΜ. Από μικρή, είχα εξοικειωθεί με την έννοια της πίεσης και της προπόνησης. Το πραγματικό ταρακούνημα ήταν το ορειβατικό σκι. Είναι το άθλημα που με διαμόρφωσε θα έλεγα. Από εκεί και έπειτα όλα προχώρησαν με προσπάθεια και πείσμα.
ΕΠ. Από το ορειβατικό σκι, στο ορεινό τρέξιμο, με κοινό παρονομαστή το βουνό. Θα φανταζόσουν τη ζωή σου αθλητικά κάπου αλλού;
ΔΜ. Ναι. Νομίζω η φράση κλειδί εδώ, είναι «η ζωή μου αθλητικά». Μπορώ να με φανταστώ σε αθλήματα βουνού ή θαλάσσης ή οτιδήποτε που θα μου δίνει έμπνευση για εξέλιξη.
ΕΠ. Πόσο επηρέασε ο τόπος καταγωγής σου την πορεία σου; Θυμάσαι κάτι ξεχωριστά από τα πρώτα αθλητικά σου χρόνια;
ΔΜ. Πολύ. Το Καρπενήσι έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία μου ως αθλήτρια βουνού. Ζουσα 18 χρόνια στο βουνό. Οπότε βγήκε φυσικά. Τα πρώτα μου αθλητικά βήματα… Θυμάμαι χαρακτηριστικά την μητέρα μου να με πηγαίνει καθημερινά στο κολυμβητήριο για να με πείσει να ξεκινήσω. Πράγμα που κατάφερε. Έμεινα στο άθλημα της κολύμβησης για 7 χρόνια, που ήταν και η αφετηρία μου. Αργότερα ήρθε το σκι. Το βελούχι ήταν μόλις 20 λεπτά από το σπίτι μου. Την σκυτάλη αυτή τη φόρα αναλάμβανε ο πατέρας μου αφού πολλές φορές μετά το σχολείο με ανέβαζε στο χιονοδρομικό και με περίμενε να τελειώσω την προπόνηση εκεί.
ΕΠ. Ποια πιστεύεις ότι είναι η καλύτερη ορεινή διαδρομή για το άθλημά σου στην Ευρυτανία;
ΔΜ. Έχουμε αρκετές όμορφες διαδρομές στο Καρπενήσι. Όχι τόσο καλά οργανωμένες όμως. Η αγαπημένη μου είναι στην Καλιακούδα. Καθαρό και σηματοδοτημένο μονοπάτι με ενδιάμεσο σταθμό το καταφύγιο και μια άκρως απαιτητική κορυφή. Αν επίσης θέλει κάποιος να ανεβάσει τον πήχη ακόμα πιο ψηλά, μπορεί να συνεχίσει την προπόνηση του και στο βουνό της Χελιδόνας!
ΕΠ. Ποια είναι η ‘‘φιλοσοφία’’ σου όταν τρέχεις, σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο;
ΔΜ. Όταν βγαίνω για προπόνηση, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, έχω ένα πλάνο από πριν για το τι θα κάνω. Οπότε πρακτικά κυνηγάω αυτό το στόχο. Είναι ωραίο παιχνίδι μυαλού. Γιατί πολλές φορές αυτό το πλάνο έρχεται με ένα όχι και τόσο άνετο συναίσθημα σωματικά. Εκεί έρχεται και το ψυχολογικό κομμάτι. Η προσπάθεια για το κάτι παραπάνω. Το καλύτερο.
ΕΠ. Ποιος αγώνας ακολουθεί; Και ποιοι σοι στόχοι για τη νέα χρονιά;
ΔΜ. Οι αγώνες που ακολουθούν μέχρι και το Μάρτιο είναι Ορειβατικού σκι. Οπότε ο επόμενος είναι στο Μέτσοβο το ερχόμενο Σαββατοκύριακο. Οι στόχοι μου για φέτος είναι ένα σκαλί πιο πάνω από πέρυσι. Θα ήθελα να πάρω μέρος σε δύο αγώνες τρεξίματος στο εξωτερικό, αν όλα πάνε καλά μέχρι τότε.
18 χρόνια στο βουνό… με αφετηρία τις κορυφές του Καρπενησίου
Από το ορειβατικό σκι, στο ορεινό τρέξιμο, με κοινό παρονομαστή το βουνό
‘‘Από μικρή, είχα εξοικειωθεί με την έννοια της πίεσης και της προπόνησης. Το πραγματικό ταρακούνημα ήταν το ορειβατικό σκι.’’
‘‘Η προσπάθεια για το κάτι παραπάνω. Το καλύτερο.’’
‘‘Οι στόχοι μου για φέτος είναι ένα σκαλί πιο πάνω από πέρυσι’’
Από συνέντευξη στο Advendure : Θα θέλαμε να μας μιλήσεις για μια στιγμή που σε συγκίνησε, είτε σε αγώνα είτε σε προπόνηση;
‘‘Μια τέτοια στιγμή ήταν στο TeRA. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία σε ultra αγώνα και πήρα ακριβώς αυτό που περίμενα. Μια περιπέτεια! Μια προσωπική μάχη για να φτάσω στη γραμμή του τερματισμού. Τα τελευταία 20 χιλιόμετρα ήταν ότι πιο δύσκολο έχω κάνει. Δεν προχωρούσε ούτε το σώμα, αλλά ούτε το μυαλό. Φτάνοντας στο τέλος, σκέφτεσαι, “ναι, απ’ ότι φαίνεται, εν τέλει το μυαλό μπορεί … προχωράει.”
