28 Φλεβάρη 1945. Η αποστράτευση του ΕΛΑΣ. Η Συμφωνία της Βάρκιζας στην οποία κατέληξαν στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 12 Φλεβάρη 1945 οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ και της Κυβέρνησης Πλαστήρα, με την παρουσία των Άγγλων, και υπογράφτηκε το απόγευμα της ίδιας μέρας στο Υπουργείο Εξωτερικών, αφού είχε προηγηθεί ο ματωμένος Δεκέμβρης του ’44. Μέχρι τα μεσάνυχτα είχε λήξει ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ που παρέδωσε 42.500 όπλα, αλλά δεν έκλεισε δυστυχώς ούτε τότε τον κύκλο αίματος στην χώρα μας.
Σήμερα η κεντρική κουβέντα της μέρας στην ίδια χώρα είναι η αποστολή των καλάσνικοφ για την αμυντική ενίσχυση της Ουκρανίας στον πόλεμο που ξεκίνησε εναντίον της η Ρωσία. Κι αν ο συνειρμός μοιάζει ασύνδετος, ίσως κανείς μπορεί να βρει τους συνδετικούς κρίκους στον ιμπεριαλισμό που βρίσκεται στον παρανομαστή που διαφεντεύει στον κόσμο μας σήμερα. Γιατί είτε τα παίρνεις τα όπλα, είτε τα δίνεις, μάλλον ο στόχος των ισχυρών του πλανήτη είναι όχι φυσικά πώς θα σωθούν άνθρωποι, αλλά πώς θα επιβάλλουν την κυριαρχία τους.
Κι όταν έκανα κουβέντες στο παρελθόν για τη συγκινησιακή φόρτιση της Βάρκιζας με τις εικόνες των δακρυσμένων αριστερών που παρέδιδαν τα όπλα τους, καθόλου δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όταν αφήνεις τα όπλα θα πρέπει να κλαις, έστω κι αν ξέρεις τι δεινά θα σε βρουν μετά, που τους βρήκαν, μιας κι αν είχαν κάνει κάτι για την ειρήνη, το είχαν κάνει ήδη μέχρι εκεί… Αλλά μάλλον τα δάκρυα ήταν περισσότερο για την μοιρασιά που δεν τηρήθηκε μετά τη συνθήκη της Γιάλτας, με τον Στάλιν νικητή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι επιρροής Ευρασίας.
Μέσα σε λιγότερο από 50 χρόνια η Ρωσία δεν κατάφερε να κρατήσει τίποτα από εκείνη τη μεγάλη νίκη και σιγά, σιγά έφτασε να δίνει μόνο πόρνες στο Δυτικό κόσμο. Οι αναλυτές λένε ότι κομμάτι αυτής της ταπείνωσης που υπέστη σταδιακά την έκανε να γίνει η υπερδύναμη που είναι πάλι σήμερα και το νέο ιμπεριαλιστικό τέρας που γεννήθηκε. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και στην περίπτωση του Χίτλερ ως συνέπεια της ταπείνωσης της Γερμανίας από τους νικητές στον Ά Παγκόσμιο πόλεμο. Και πάει λέγοντας… Γιατί δυστυχώς ίσως το πιο λυπηρό σε όλα αυτά, μετά τις τραγωδίες των ανθρώπων που βιώνουν έναν πόλεμο, είναι ότι η ανθρωπότητά μας πιστεύει ακόμα στα ιδεώδη των ιδεολογιών, του πολέμου, των όπλων, του έθνους, των πατρίδων. Θα υπήρχαν αλήθεια όλα αυτά αν δεν υπήρχε ο ιμπεριαλισμός των δυνατών που παίζουν με τα πιόνια της σκακιέρας, φτιάχνουν κράτη, φτιάχνουν έθνη, ορίζουν πολιτικές και πολιτικούς, αλλάζουν τα σύνορα, παίρνουν και δίνουν όπλα;
