Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2020. Ο Δίας «συναντά» τον Κρόνο μετά από 400 χρόνια. Οι αστρονόμοι έσπευσαν να παρατηρήσουν αυτό το θεαματικό αστρονομικό φαινόμενο, όπου οι δυο πλανήτες θα έλθουν τόσο κοντά που θα μοιάζουν σαν ένας διπλός πλανήτης, οι αστρολόγοι μιλούν για μια μέρα σταθμό που θα καθορίσει τα επόμενα είκοσι χρόνιακαι όχι μέσα από εύκολες συνθήκες και η ελληνική μυθολογία θέλει τον γιο Δία να νικάει και να εκδικείται τον πατέρα του Κρόνο και να παίρνει τη θέση του. Τι παραπάνω άραγε όμως θα δεις αν στρέψεις το βλέμμα στον ουρανό, να δεις τ’ άστρα, αν διαβάσεις αστρολογία και μυθολογία, όταν εδώ κάτω στη γη η σύγκρουση αυτή των διαφορετικών ταχυτήτων της ανθρωπότητας, των αντίθετων δυνάμεων, των ίδιων των ανθρώπων, είναι ήδη τόσο φανερή. Και θα πει κανείς, γιατί πότε δεν ήταν;
Κι αλήθεια είναι, ότι στην ανθρώπινη ιστορία αυτό πάντα ήταν μια αέναη διαδικασία, όπου κάτι νέο έρχονταν να αντικαταστήσει το παλιό και έβρισκε την αντίστασή του. Αυτή ήταν πάντα η αιτία και η αφετηρία όλων των δεινών της ανθρωπότητας, των πολέμων, των κατακτήσεων, των εμφυλίων, των συγκρούσεων, γιατί δυστυχώς η διαδικασία αυτή δεν γίνονταν ποτέ ειρηνικά και ομαλά, αλλά γίνονταν μέσα από το αίμα των ανθρώπων. Τι άραγε διαφορετικό να περιμένουμε στις μέρες μας, όταν όλοι μιλούν για μια νέα εποχή που ‘ξημερώνει’ κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και τεχνολογικά; Θα χρειαστεί να χυθεί και πάλι μαζικά το αίμα των ανθρώπων που διαφωνούν πια μεταξύ τους για την πολιτική, τις ιδεολογίες, τις προσωπικές επιλογές τους και τις θρησκείες; Που αντιδρούν με τις αποφάσεις της εξουσίας, όπως βλέπουμε να συμβαίνει ήδη στην Ευρώπη και να νοιώθουν ότι χάνουν τις ατομικές τους ελευθερίες; Που πολώνουν τις συμπεριφορές τους μέσα από μια ‘υπερμεγέθυνση’ της κάθε ατομικότητας τους;
Μήπως λοιπόν το ζητούμενο είναι να προσπαθήσουμε εμείς οι άνθρωποι, σαν έμψυχα και έλλογα όντα, να κάνουμε αυτή την αλλαγή επιλέγοντας να μην είναι ματωμένη πια και να συμβεί με το όσο το δυνατόν ευκολότερο τρόπο; Γιατί μέσα σε όλους αυτούς τους αιώνες που καταγράφεται η ανθρώπινη ιστορία, έχουμε μάλλον όλα όσα χρειαζόμαστε. Έχουμε τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τις ιδεολογίες, τις διδασκαλίες, αλλά μήπως είναι καιρός να τα ‘κατεβάσουμε’ όλα αυτά από τον ‘ουράνιο θόλο’ της θεωρία, στην γήινη πρακτική εφαρμογή τους, όλα μαζί πάνω σε ένα κοινό άξονα. Γιατί αυτό πιθανά να είναι ένα από τα προβλήματα του πολιτισμού μας, ότι ποτέ δεν υπήρξε η ‘σύνοδος’ όλων αυτών, ότι δεν κατάφεραν να λειτουργήσουν παράλληλα για το καλό της ανθρωπότητας, ότι εμείς οι άνθρωποι δεν συνηθίζουμε να εστιάζουμε στα αμέτρητα που μας ενώνουν και προτιμούμε να κοιτάζουμε όσα μας χωρίζουν.
Μήπως λοιπόν η σύνοδος αυτών των δυο ουράνιων σωμάτων, η ‘συνάντηση’ αυτών των δυο ‘δεσποτικών’ πλανητών, θα φέρει μελλοντικά και το τέλος των ‘αυθεντιών’που ‘κουβαλάει’ ο καθένας συμβολικά; Άρα λοιπόν έχουμε ανάγκη και χώρο από νέα φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη, ιδεολογία, διδασκαλία. Κάπως έτσι προχωράει ο κόσμος, με το καινούριο να γίνεται παλιό και το παλιό καινούριο, μέσα από σύνοδο και σύγκρουση για να έχουμε την εξέλιξη. Μήπως ήρθε ο καιρός να φτιάξουμε αληθινές δημοκρατίες, αληθινή ελεύθερη έκφραση και ατομική ελευθερία, μήπως ήρθε η εποχή για την πραγματική ελεύθερη διακίνηση ιδεών και αγαθών, για ελεύθερες επιστήμες και τέχνες, μέσα από μια μεγάλη σύνοδο, όλων αυτών που πέρασαν και όσων θα έρθουν, κρατώντας μόνο όσα πραγματικά κάνουν ένα ευτυχισμένο ον πάνω στον πλανήτη Γη, κάτω από τον έναστρο και πάντα δραστήριο ουρανό.
