‘‘Σιωπή.
Ο Θεός του πολέμου απαιτεί θυσίες.
Θέλει πολλές Ιφιγένειες.
Μόνο έτσι θα ξεκινήσουμε για την Τροία.
Πρέπει, μα αυτά δεν φεύγουν.
Μόνο που δεν είναι πλοία.
Είναι τρένα σε ράγες.
Δεν θέλουν να φυσήξει κάποιο αγέρι.
Μα μόνο του μυαλού την πήξη.
Μα μόνο της καρδιάς τον χτύπο.
Μόνο αυτά.
Απλά πράγματα.
Και όχι να θυσιάσουμε πολλές Ιφιγένειες.
Για λίγους τσαρλατάνους.
Ατιμώρητους.
Μα ποιος θα μπορέσει να τους δικάσει;
Μόνο οι Ιφιγένειες απ’ τους τάφους.
Θα τους στέλνουν αιώνια μηνύματα.
Θα τους στέλνουν ευχές για δικά τους ταξίδια.
Μακρινά. (Καπούλας – Βάρναλης Απόστολος)’‘
Μια τραγωδία με πάνω από 100 χαμένες ψυχές, που ποτέ δεν θα μάθουμε τον ακριβή αριθμό τους. Μια τραγωδία που πασχίζουν να μας πείσουν ότι μετά απ’ αυτή κάτι θ’ αλλάξει και οι ανθρώπινες ζωές θα μετράνε πάνω από το χρήμα. Αλλά ποιος μπορεί να μας πείσει πια; Την Ιφιγένεια δεν την έσφαξαν για να ρθει ειρήνη, αλλά πόλεμος και θάνατος. Οι Πολλές Ιφιγένειες των Τεμπών δεν θυσιάστηκαν για να αλλάξει κάτι, αλλά για να διαιωνιστεί το παλιό και το σάπιο. Οι εργολαβίες και οι παρατάσεις των εργολαβιών για τα έργα που καθυστέρησαν να παραδοθούν εδώ και 20 χρόνια. Κάθε παράταση, κάθε εργολαβία, κάθε ανάθεση, κάθε εργολάβος, ήταν ο μοναδικός στόχος. Από κει κυκλώνεται στον ΟΣΕ και παντού στη χώρα αυτή, το βρώμικο χρήμα, που θα πάει πίσω στις τσέπες των πολιτικών, μεγάλων, μικρότερων και όσων καταφέρουν να μπουν στο κύκλωμα, για να αποκτήσουν με τη σειρά τους δύναμη, να πουλάνε εκδούλευση, να εξαγοράζουν με αυτό συνειδήσεις και ψηφοφόρους, να μπορούν να κάνουν ρουσφέτια, να μπορούν έτσι να διατηρήσουν τη θέση που έχουν και αν μπορούν να πάρουν και μεγαλύτερη εξουσία. Οι Πολλές Ιφιγένειες γι αυτόν τον φαύλο κύκλο θυσιάστηκαν, και αλλοίμονο αν πιστέψει κανείς ότι στις καρδιές και στα μυαλά αυτών που κάθονται σε κάθε θέση εξουσίας, μετράει κάτι περισσότερο από την καρέκλα που κάθονται και ότι δεν θα ακολουθήσουν στο βωμό και άλλες Πολλές Ιφιγένειες.
