Η ανασκόπηση της τελευταίας εβδομάδας στα εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά θέματα και γεγονότα αποδεικνύεται αλγεινή και κρίσιμη. Το προσφυγικό με τις επικίνδυνες προκλήσεις και αποφάσεις Ερντογάν παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις. Η ταχεία εξάπλωση  και η εμφάνιση του κορωνοϊού στη χώρα μας ενσπείρει τον πανικό. Ο θάνατος του μεγάλου ηθοποιού Κώστα Βουτσά, της ποιήτριας Κικής Δημουλά και της συγγραφέως Άλκης Ζέη μας κάνουν ακόμη πιο φτωχούς.

Ανασύροντας από το χρονοντούλαπο των μεγάλων εθνικών μας  στιγμών επιλέξαμε απ’ αυτή τη στήλη τούτη τη φορά ν’ αναφερθούμε στον χαμό και την κηδεία του δεύτερου εθνικού ποιητή μετά τον Διονύσιο Σολωμό, Κωστή Παλαμά, πριν από 77 ακριβώς χρόνια.

Ο Κωστής Παλαμάς, είναι ένας απ’ τους μεγαλύτερους ποιητές της ελληνικής ποιητικής ανθολογίας, που αγκάλιασε και ύμνησε τον άνθρωπο, την κοινωνία, τη φύση, τον έρωτα, τον θάνατο, με την μεγάλη του αγάπη για την Ελλάδα και τους αγώνες του λαού μας.

Γεννήθηκε το 1859 στο Μεσολόγγι, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Τις γυμνασιακές του σπουδές τελείωσε στην Πάτρα. Το 1876 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, που ποτέ δεν τελείωσε αφού τον τράβηξε η δημοσιογραφία και η ποίηση. Στις εφημερίδες “Ακρόπολη”, “Εμπρός”, “Εφημερίς” του Δημητρίου Κορομηλά δημοσιεύτηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα φιλολογικά του άρθρα. Από το 1886 τυπώνει υπέροχα ποιήματα και το 1901 το περίφημο διήγημα “Ο θάνατος του παλικαριού”.

Το 1887 παντρεύτηκε την Μαρία Βάλβη από γόνο κλεφταρματολικής οικογένειας του Μεσολογγίου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Αλέξανδρο, την Ναυσικά και τον Άλκη. Το 1898 που πέθανε ο Άλκης, έγραψε τα φοβερά λυρικά ποιήματα “Παράδεισος” και “Τάφος”. Το 1896 έγραψε τον Ολυμπιακό ύμνο, με αφορμή την διεξαγωγή των αγώνων στην Ελλάδα, που τον μελοποίησε ο Σπύρος Σαμαράς.

Ανακηρύχτηκε ως ο μακροβιότερος Γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών από 1897-1928. Το 1914 τιμήθηκε με το “Εθνικό Αριστείο” για το τεράστιο ποιητικό του έργο και το 1930 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Αν και δεν αναμείχτηκε με την πολιτική ήταν Βενιζελικός και εκπρόσωπος των δημοτικιστών.

Στις 27-2-1943 ανακοινώθηκε ο θάνατός του μετά από σύντομη ασθένειά του και την επομένη έγινε η πάνδημη κηδεία του, δημοσία δαπάνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο πνευματικός κόσμος της εποχής έδωσε βροντερό “παρών”. Οι επίσημες αρχές  προσπάθησαν να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής συγκέντρωσης, αλλά το ποτάμι των χιλιάδων του λαού δεν συγκρατήθηκε. Κατέληξε σε ένα τεράστιο αντικατοχικό συλλαλητήριο. “Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει όλη η Ελλάδα” είπε ο ΕΑΜίτης ποιητής Άγγελος Σικελιανός, δίνοντας το πνεύμα της ομόθυμης παρουσίας του ελληνικού λαού στην κηδεία.

                        “Ηχήστε σάλπιγγες, καμπάνες βροντερές…”

Με το “εγερτήριο” αυτό σάλπισμά του έδωσε την αφορμή να δονήσει τον αττικό ουρανό της γερμανοκρατούμενης Αθήνας ο εθνικός μας ύμνος. Από τις συνταρακτικότερες στιγμές του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού …τότε..!

                                                                   Κώστας Μπουμπουρής

                                                          Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας

                                                                   (k.boubouris@yahoo.gr)