Ο βίος και η πολιτεία του Ιωάννη Μεταξά, φιλικά και ιδεολογικά προσκείμενος στις ιδέες του Μπενίτο Μουσολίνι και του Αδόλφου Χίτλερ και μέχρι να ανακηρυχτεί Πρωθυπουργός, είναι λίγο πολύ γνωστά. Άσχετα βέβαια αν πιστώθηκε και το όνομά του συνδέθηκε με το ιστορικό “ΟΧΙ” το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940 εναντίον των Ιταλών εισβολέων, που σίγουρα εκείνη τη στιγμή το ξεστόμισε σύσσωμος ο ελληνικός λαός.
Ο ίδιος ο Μεταξάς αναρριχήθηκε αρκετά εύκολα στην κυβερνητική εξουσία, πολύ πριν γίνει δικτάτορας, με την ανοχή και την στήριξη του αστικού πολιτικού κόσμου-ιδιαίτερα των δυο μεγάλων κομμάτων, του κόμματος των φιλελευθέρων και του δεξιού Λαϊκού κόμματος- παρόλο που από τον Γενάρη του ’34 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Καθημερινή” δήλωνε: “…Το πρόβλημα δεν είναι πως θα μείνωμεν εις τον κοινουβουλευτισμόν, αλλά δια ποίας θύρας θα εξέλθωμεν εξ αυτού. Δια της θύρας του κομμουνισμού ή δια της θύρας του εθνικού κράτους”. Στις 5 Μάρτη του ’36 διορίστηκε από τον βασιλιά Γεώργιο ως υπουργός Στρατιωτικών και στήριξε την κυβέρνηση Δεμερτζή, στην οποία ο επίδοξος δικτάτορας ήταν αντιπρόεδρος. Με τον θάνατο του Δεμερτζή στις 27 Απρίλη του ίδιου έτους, ο Μεταξάς πήρε ψήφο εμπιστοσύνης (η κυβέρνησή του) και τρεις μέρες αργότερα ψηφίστηκε διακοπή των εργασιών της Βουλής μέχρι το Σεπτέμβριο, δίνοντας συγχρόνως στον μετέπειτα δικτάτορα δικαίωμα να εκδίδει διατάγματα. Έτσι εγκαθιδρύθηκε στη χώρα ένα ιδιότυπο καθεστώς, που αργότερα πολύ εύστοχα ονομάστηκε “καθεστώς της 4ης Αυγούστου”, που δηλώνει το ενδιάμεσο καθεστώς ημιδικτατορίας. Aπό ‘δω και πέρα με τον Α.Ν.117/17-9-1936 άνοιξαν οι “ασκοί του Αιόλου” της παραφροσύνης. Το καθεστώς εξαπέλυσε απηνή διωγμό εναντίον αριστερών και προοδευτικών πολιτών, αλλά και των ιδεών τους στις οποίες αυτοί αναφέρονταν. Άνοιξαν οι φυλακές, εξορίες και εκτοπισμοί σε ξερονήσια των αντιφρονούντων. Με τον ίδιο “ιδιώνυμο” μεταξικό νόμο, μέλη φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι ακροδεξιοί τραμπούκοι, με αλαλαγμούς χαράς άναβαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές και έκαιγαν χιλιάδες τόμους βιβλίων συγγραφέων του κλασσικού Μαρξισμού, αλλά και Ελλήνων λογοτεχνών, όπως του Παπαδιαμάντη, του Καζατζάκη, του Καρκαβίτσα και άλλων. Ούτε και σχολικά βιβλία δεν γλύτωσαν, όπως του Ζαχαρία Παπαντωνίου “Τα ψηλά βουνά”. Και μετά τον θάνατο του Μεταξά (1941) οι φασιστικές παραφυάδες αναπτύχθηκαν με την επικράτηση της Δεξιάς στον Εμφύλιο και των παρακρατικών της οργανώσεων αργότερα, με αποτέλεσμα την κατάλυση της Δημοκρατίας από τους Απριλιανούς το 1967 με τα γνωστά αποτελέσματα μέχρι την Μεταπολίτευση το 1974.
Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης σε ένα άρθρο του “Ποτέ πια φασισμός”, θα γράψει μεταξύ των άλλων μιας και η δυνατότητα του χώρου της παρούσας στήλης δεν επιτρέπει την παράθεση όλου του άρθρου του: “…Ο φασισμός είναι μια μούμια, που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος, ένα ζόμπυ που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, κατ’ αρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος των ανθρώπων. Υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων που αποτέλεσαν το προζύμι, που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φρικτό της μεγαλείο. Ο φασισμός είναι η συνισταμένη όλων των κακών ποιοτήτων του ανθρώπου…”
Ποτέ πια φασισμός και ναζισμός ..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
