Αλλαγή τώρα
«Αλλαγή σήμερα; Ποιος σου είπε ότι κάνουμε αλλαγές το Σάββατο; Που το είδες αυτό;». Αυτή ήταν η αντιμετώπιση γιατρού του Νοσοκομείου Καρπενησίου, όταν ένας παππούς βρέθηκε εκεί για να κάνει αλλαγή επιδέσμου. «Μα στο Μεσολόγγι που πάω τον αλλάζω και το Σάββατο» ήταν η απάντηση του ασθενή που παρακολουθούσε αποσβολωμένος τον γιατρό να τον διώχνει, καθόλου ευγενικά. Το φοβερό είναι ότι ο γιατρός όχι μόνο αρνήθηκε να κάνει τη δουλεία του, αλλά ότι πήγε στο νοσοκομείο αφού εφημέρευε όταν κλήθηκε από την νοσηλεύτρια και απλά έδιωξε τον ασθενή… γιατί το Σάββατο δεν έκανε αλλαγές, για αδιευκρίνιστους λόγους.
Ο παππούς δεν ζήτησε θαύματα, δεν ζήτησε κάποια εξειδικευμένη θεραπεία, δεν ζήτησε ούτε εγχειρήσεις, ούτε μαγνητικές. Ζήτησε απλώς αυτό που θα έπρεπε να προσφέρεται χωρίς δεύτερη σκέψη: λίγη φροντίδα. Και όμως, ο γιατρός αρνήθηκε. Με ψυχρότητα. Με ένα «σήμερα δεν κάνουμε αλλαγές» που ζύγιζε πιο πολύ από τον ίδιο τον τραυματισμό.
Η άρνηση φροντίδας δεν είναι παράλειψη. Είναι ρωγμή. Είναι το ράγισμα μιας βαθύτερης σύμβασης, αυτής που ενώνει την κοινωνία με τους ανθρώπους που επιλέγουν να τη φροντίζουν. Δεν χρειαζόταν ούτε ιδιαίτερος εξοπλισμός ούτε σπάνια δεξιότητα· μόνο η παρουσία ενός γιατρού που θυμάται γιατί φοράει την άσπρη μπλούζα.
Ο Όρκος του Ιπποκράτη, όπως και κάθε όρκος, δεν κατοικεί στα χαρτιά αλλά στη συνείδηση. Δεν είναι μια νομική σύμβαση· είναι η ανάληψη ευθύνης απέναντι στον άλλον. Όταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος φεύγει από το νοσοκομείο αβοήθητος, κάτι πολύ πιο βαθύ έχει υποχωρήσει από την ιατρική: η ίδια η ανθρωπιά.
Η αναφορά στο περιστατικό δεν γίνεται για να καταγγείλουμε ένα πρόσωπο. Το πρόβλημα δεν είναι ένα «κακό περιστατικό», είναι ένα φαινόμενο που σέρνεται χαμηλόφωνα στους διαδρόμους της υγειονομικής αδράνειας. Είναι η αίσθηση ότι το νοσοκομείο δεν είναι πια χώρος ελπίδας, αλλά κλήρωση. Πως θα σου κληρώσει την μέρα που θα πας, σε ποιον επιστήμονα θα πέσεις, σε τι όρεξη θα είναι, αν θα είναι εκεί, αν θα έχει τα απαραίτητα για να δώσει την φροντίδα… και πάει λέγοντας.
Ως κοινωνία έχουμε το δικαίωμα να θυμώσουμε; Έχουμε σίγουρα την υποχρέωση να διεκδικήσουμε. Όχι την αλλαγή σήμερα, την αλλαγή τώρα. Όταν η
φροντίδα πάψει να είναι αυτονόητη, τότε πρέπει να την απαιτήσουμε. Η Ευρυτανία είναι γεμάτη παππούδες και γιαγιάδες ανήμπορους να αντιδράσουν, που πληρώνουν τα 100ρικα στα πέρα- δώθε στο νοσοκομείο με το ταξί, για να πάρουν αυτή την φροντίδα. Η αλλαγή τώρα είναι μονόδρομος. Όχι μόνο για τον παππού. Αλλά για όλους μας. Και όσοι δεν μπορούν να βγάλουν την άσπρη μπλούζα και να πάνε σπίτι τους.
