Πόσο αξίζει τελικά ένας τόπος; Και πόσο “βολεύει” όταν μένει ξεχασμένος; Στην Κοιλάδα του Αχελώου υπάρχουν πληγές που δεν λένε να κλείσουν.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους — μία από τις διαχρονικές αυτές τις πληγές δεν είναι ανώνυμη. Έχει υπεύθυνους: εκείνους που κρατούν χρόνια τώρα το τιμόνι της Περιφέρειας Θεσσαλίας και γύρισαν την πλάτη στην Κοιλάδα του Αχελώου.
Και αν η αλήθεια ακούγεται σκληρή, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη όσοι είχαν την ευθύνη να προστατέψουν αυτόν τον τόπο και δεν το έκαναν.
Για δεκαετίες, ένας τόπος με βαριά ιστορία, με μνημεία αιώνων, με γεφύρια που άντεξαν πολέμους και κατακλυσμούς, με μοναστήρια, αφέθηκε εσκεμμένα να ρημάζει.
Όχι επειδή δεν ήξεραν. Επειδή έτσι επέλεξαν.
Γιατί ένας τόπος που αναπτύσσεται, που αποκτά αξία, που σηκώνει κεφάλι… γίνεται «εμπόδιο» για όσους βλέπουν τον Αχελώο μόνο ως δεξαμενή πλούτου για τον κάμπο.
Κι όταν αυτός ο τόπος μένει στη σκιά, η διαχείρισή του γίνεται πιο εύκολη.
Η εγκατάλειψη, η σιωπή, η απουσία έργων — δεν είναι αμέλεια.
Είναι πολιτική.
Ρωτήστε τους ανθρώπους που ζουν δίπλα στο ποτάμι:
• Πόσες φορές είδαν την Περιφέρεια δίπλα τους;
• Πότε στήριξε ένα μνημείο που γκρεμίζεται;
• Πότε προστάτευσε μια γέφυρα που υποχωρεί; – τρανή απόδειξη η ιστορική γέφυρα Κοράκου και η Κούλια.
• Πότε ασχολήθηκε με ένα μονοπάτι που χάνεται;
• Πότε νοιάστηκε για μια περιοχή που αργοσβήνει;
Αντί για παρουσία — σιωπή.
Αντί για έργα ανάδειξης — υποσχέσεις που βούλιαξαν όπως βουλιάζει η περιοχή από την εγκατάλειψη.
Αντί για σεβασμό — απαξίωση.
Κι όμως, οι κάτοικοι δεν το έβαλαν κάτω.
Μόνοι τους, με πείσμα και αξιοπρέπεια, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό αυτό που οι άλλοι άφησαν να χαθεί: τα χωριά τους, τα μονοπάτια, τη φύση, την ιστορία, τον πολιτισμό, τη μνήμη.
Να δώσουν πνοή σε έναν τόπο που άλλοι τον είχαν ξεγραμμένο.
Αλλά πόση αδικία αντέχει η ορεινή και παραποτάμια Ελλάδα του Αχελώου;
Πόση κοροϊδία;
Πόση εγκατάλειψη για να συνεχίζουν κάποιοι να κερδίζουν στον κάμπο με τα νερά ενός τόπου που οι ίδιοι καταδίκασαν στην αφάνεια;
Η Κοιλάδα του Αχελώου δεν είναι το «πίσω δωμάτιο» της Θεσσαλίας.
Δεν είναι αποθήκη νερού.
Δεν είναι μια κουκίδα στον χάρτη.
Είναι πατρίδα. Είναι ιστορία.
Είναι άνθρωποι που έμειναν εδώ — παρότι τους άφησαν μόνους.
Και πρέπει να το πούμε καθαρά:
Η Περιφέρεια Θεσσαλίας χρωστάει πολλά σε αυτόν τον τόπο.
Εμείς δεν της χρωστάμε τίποτα.
Η σημερινή Ηγεσία οφείλει να πάρει θέση:
Είναι με τις εταιρείες και τα μεγάλα συμφέροντα που θέλουν το καταστροφικό Υδροηλεκτρικό Αυλακίου;
Ή είναι με τους ανθρώπους της Κοιλάδας που ζητούν να μείνουν, να δουλέψουν, να ζήσουν στον τόπο τους χωρίς να τον θυσιάσουν;
Και να το πούμε κι αυτό:
Όπως χθες–προχθές έμεινε «απ’ έξω» από την Κυβέρνηση και τους εφοπλιστές, έτσι αφήνει κι εκείνη «απ’ έξω» την Κοιλάδα του Αχελώου στο πιο κρίσιμο θέμα: το Αυλάκι.
Με την ίδια σιωπή.
Με την ίδια απόσταση.
Με την ίδια αδιαφορία που επιτρέπει σε άλλους να αποφασίζουν για έναν τόπο που δεν γνωρίζουν και δεν αγαπούν.
Γιατί, στο κάτω-κάτω, αυτοί οι άνθρωποι δεν ζητούν πολλά.
Ζητούν μόνο να μη χρηματοδοτείται η ανάπτυξη των άλλων με τη δική τους εγκατάλειψη.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον κάμπο που ζητά νερό και στα βουνά που ζητούν δικαιοσύνη,
η φωνή του Κρυστάλη ακούγεται πιο επίκαιρη από ποτέ:
«Παρακαλώ σε, σταυραϊτέ, για χαμηλώσου ολίγο
και δώσ’ μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!…»
#Αχελώος #ΚοιλάδαΑχελώου #ΞεχασμένηΕλλάδα #ΠεριφέρειαΘεσσαλίας #ΜνημείαΠουΡημάζουν #ΝεράΑχελώου #ΌχιΣτηνΕρήμωση #ΦωνήΤωνΚατοίκων #ProtectAcheloos #ΟρεινήΕλλάδα #SaveAcheloosValley
Ανάρτηση fb Acheloos Valley – Κοιλάδα του Αχελώου
