To άδοξο τέλος δοξασμένων, ηρώων αγωνιστών στην επανάσταση του 1821

2643

Αυτές τις μέρες που οι νεοέλληνες γιορτάζουμε την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας, ακούμε συνήθως διθυραμβικά λόγια για τους ένδοξους προγόνους μας για τα κατορθώματά τους ενάντια στον Οθωμανό κατακτητή. Σπάνια όμως σκύβουμε και πολύ γρήγορα ξεπερνάμε την μαύρη πλευρά των συνεπειών του εμφύλιου κατά την επανάσταση και το άδοξο τέλος  που είχαν αρκετοί ήρωες, δοξασμένοι αγωνιστές του γενικού ξεσηκωμού. O 2ετής εμφύλιος (1823-1825) κατά την διάρκεια της ελληνικής επανάστασης είναι από τις πιο μαύρες σελίδες της νεώτερης ελληνικής μας ιστορίας, όπως και κάθε εμφύλιος, που οι συνέπειές του ήταν τραγικές και παρά λίγο να πλήξει ανεπανόρθωτα τον γενικό ξεσηκωμό, που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη. Εκτός από τις άλλες  δυσάρεστες συνέπειες, αποτέλεσμα και κατάλοιπο ήταν και ο διωγμός πολλών ηρωικών αγωνιστών από τους  πολιτικούς κυρίως της εποχής, με την στήριξη και ξένων δυνάμεων  και συνηγόρησαν στο άδοξο τέλος τους. Μακρύς είναι ο κατάλογος αυτών που είχαν άδοξο τέλος, αλλά θα αναφερθούμε στους πιο γνωστούς :

      Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο τρομερός Γέρος του Μωριά, καταδικάστηκε μια φορά σε φυλάκιση το 1825 από τον Μαυροκορδάτο και την παρέα του και μια σε θάνατο το 1833 για στάση απέναντι στο βασιλιά Όθωνα. Τελικά αποφυλακίστηκε έπειτα από την λαϊκή κατακραυγή και πέθανε  στις 4 Φλεβάρη 1843.

     Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης καταδικάστηκε σε θάνατο,  με μηχανοραφίες του Μαυροκορδάτου στις 2 Απρίλη 1824, αλλά και πάλι από τον λαϊκό ξεσηκωμό αφέθηκε ελεύθερος κι επέστρεψε στον αγώνα. Στις 23 Απρίλη βέβαια  στη μάχη του Φαλήρου δολοφονήθηκε, μάλλον από τσιράκια του Μαυροκορδάτου, καθώς επέστρεφε στο ελληνικό στρατόπεδο μετά το τέλος της μάχης.

          Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, δολοφονήθηκε από πρωτοπαλίκαρα του Μαυροκορδάτου στις φυλακές Ακρόπολης στις 5 Ιουνίου 1825, αφού είχε κατηγορηθεί συκοφαντικά για συνεργασία με τον εχθρό. Οι δολοφόνοι του πέταξαν το σώμα του από την Ακρόπολη και εμφάνισαν την υπόθεση ως απόπειρα απόδρασης.

         Οι δυο καπετάνισσες του αγώνα, Μαντώ Μαυρογένους και Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, που έδωσαν όλη την περιουσία τους για τον αγώνα και πολέμησαν οι ίδιες, είχαν άδοξο τέλος .Η πρώτη πέθανε  από πείνα και εξαθλίωση στην Πάρο, η δε Μπουμπουλίνα δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι της στις Σπέτσες από Σπετσιώτες “πατριώτες”. Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε καν τους δράστες.

     Ο Νικηταράς, ο θρυλικός “Τουρκοφάγος”, είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση παραγκωνισμού και εξαθλίωσης. Έπειτα από άδικους διωγμούς και φυλακίσεις κατέληξε στον Πειραιά, να ζει με την άρρωστη γυναίκα του, ως επαίτης. Έμεινε ως “Ο Στρατηγός που ζητιάνευε στον Πειραιά” και κατοικούσε σε ένα φτωχοκάλυβο μιας καρβουνομάντρας, που του παραχώρησε ένα από τα παλικάρια του. Στις 25 Σεπτέμβρη 1849 έφυγε άδοξα από τις κακουχίες, τυφλός, σε ηλικία 68 ετών. Όλοι αυτοί οι δοξασμένοι αγωνιστές μπορεί να μην δικαιώθηκαν στα μάτια των συγχρόνων τους, αλλά  οι μορφές τους σημάδεψαν ανεξίτηλα τις ψυχές του λαού. Η ιστορία που δυστυχώς επαναλαμβάνεται και διδάσκει όμως συγχρόνως, τους κατέγραψε στους αθάνατους..!                                                          

                                                               Κώστας Μπουμπουρής

                                                             Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας

                                                                 (k.boubouris@yahoo.gr)