Τα τελευταία δυο καλοκαίρια τα έχω περάσει σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Όχι για διακοπές βέβαια, θα θεωρούνταν πολυτέλεια… Αλλά απασχολούμενος σε μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα φίλου μου. Ο φετινός τουρισμός κινήθηκε σε μικρότερα επίπεδα από πέρυσι. Αντίθετα με όσα φημολογούνται από τις στατιστικές και τις βαρύγδουπες δηλώσεις κυβερνώντων αξιωματούχων και εγκάθετων δημοσιογράφων. Εκτός των άλλων πιστεύω ότι αυτό οφείλεται και στην αχαλίνωτη ακρίβεια που καλπάζει συνεχώς και την ασυδοσία που επικρατεί, απόντων παντελώς των ελεγκτικών μηχανισμών. Τα καταστήματα εστίασης πεσμένα στα τάρταρα, αν και το σύνολο των τουριστών ήταν κάποιες χιλιάδες. Ημεδαποί και ξένοι, στην πλειοψηφία τους σιτίζονταν εντός των δωματίων τους με εφόδια που έφερναν μαζί τους ή ψωνίζοντας στα υπάρχοντα μίνι μάρκετ του νησιού (που δεν διέφεραν και πολύ από κανονικά S/M). Από τιμές, ότι και όσο ήθελε ο καθένας απ’ αυτούς πουλούσε. Ενδεικτικός ο προσωπικός διάλογος με την μεσόκοπη ιδιοκτήτρια-πωλήτρια: ‘’Πόσο κάνει αυτή η οδοντόκρεμα κυρία; -Κανονικά όσο γράφει 11 ευρώ. -Μα αυτή σε σούπερ μάρκετ στην Αθήνα στοιχίζει 6, 50 το πολύ ευρώ! –Άμα θέλετε την παίρνετε κύριε, σε μας εδώ τόσο στοιχίζει.’’ Σ’ αυτή την περίπτωση μάλλον ισχύει το, ο πελάτης ποτέ δεν έχει δίκιο!
Καθ’ όλη την διάρκεια του καλοκαιριού, επειδή είναι μικρό το νησί κι όλα γίνονται γνωστά, ουδείς ελεγκτικός μηχανισμός για οτιδήποτε πάτησε στο νησί, εκτός από κανένα αστυφύλακα που ερχόταν καμιά φορά να επιδώσει κάνα δικόγραφο κι όχι για κάποιο έλεγχο. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται από τα στόματα υπευθύνων, αποδεικνύονται φούμαρα.
Κατά τα άλλα ο Έλληνας πρωθυπουργός ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη στη ΔΕΘ, να εμφανιστεί ως υπεύθυνος διαχειριστής των δημοσιονομικών, υποσχόμενος φοροελαφρύνσεις κι επί μέρους μέτρα στήριξης, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία έξι χρόνια. Όμως η κοινωνία πιεσμένη απ’ την ακρίβεια και τις ανισότητες, δεν δείχνει να συγκινείται από τα λογιστικού τύπου επιχειρήματα. Απ’ ότι ψιθυρίζεται, θα ανακοινώσει πως δεν υπάρχουν περιθώρια για μισθολογικές ή συνταξιοδοτικές παροχές. Η κοινωνική κόπωση είναι φανερή. Οι εργαζόμενοι βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται από το κόστος ζωής, ενώ οι συνταξιούχοι ζουν με το φάσμα της ανασφάλειας. Για το θέμα της ακρίβειας θα παραπέμψει το θέμα πάλι στις καλένδες, όπως την κάθε φορά. Η επιμονή της κυβέρνησης να απορρίψει τον 13ο και 14ο μισθό, ακούγεται ως άρνηση να αγγίξει τις πραγματικές ανάγκες. Το υπάρχον υπερπλεόνασμα, το οποίο είναι αιμοδοτημένο από τους έμμεσους φόρους και την ακρίβεια, θα αποτελέσει σίγουρα έρεισμα από όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης για υποσχέσεις τουλάχιστον για τους δυο παραπάνω μισθούς. Ότι δίνει η κυβέρνηση σε επιδόματα και μικροαυξήσεις εξανεμίζονται μονομιάς. Και από τα περυσινά ταξίματα στη ΔΕΘ για αυξήσεις , δυστυχώς βλέπουμε τις συνέπειες στην κοινωνία και την οικονομία. Τέτοιου είδους εξαγγελίες δεν λύνουν το θέμα της ακρίβειας που πιέζει επίμονα την μεσαία τάξη και την φτωχολογιά!
Μια απ’ τα ίδια λοιπόν, με το τέρας της ακρίβειας να καλπάζει αχαλίνωτο!
