Ποια Στικούδη ρε…
‘‘-Άσε τη Στικούδη, δεν θα φτάσει το μπάτζετ …
- Ναι ρε, θα μας τα φάει η Στικούδη;
- Ποια Στικούδη ρε…. την Τούλα θα πάρουμε που θα το κάνει και τσάμπα… και άσε τη Στικούδη για την Amstel…’’
Διαχρονικό το μήνυμα της διαφήμισης της Amstel…
Ποια Στικούδη ρε… Όχι, δεν μιλάμε για τη Στικούδη… μιλάμε για τη λογική: «Έχουμε κάτι μέτριο, θέλουμε να το κάνουμε μεγάλο, σκεφτόμαστε πρώτα τη Στικούδη για διαφήμιση, μετά συνειδητοποιούμε ότι δεν μας φτάνει το μπάτζετ, την απαξιώνουμε κιόλας, και στο τέλος παίρνουμε την Τούλα που θα το κάνει και τσάμπα». Αυτό. Αυτό ακριβώς θυμίζει η απόφαση του Δήμου Καρπενησίου για το φετινό καλοκαίρι, που βέβαια δεν ήταν τσάμπα σαν την ‘Τούλα’, αλλά κόστισε και μερικές χιλιάδες ευρώ μάλλον αδικαιολόγητα.
Γιατί, πώς αλλιώς να το πεις όταν απορρίπτεις τον Νίκο Λώρη – έναν άνθρωπο ζωντανή ιστορία στις διοργανώσεις και το «Εν Ορέσι», και αντί αυτού αποφασίζεις να φέρεις την Marseaux; Όχι ότι φταίει η ίδια, αλλά όταν είναι το κεντρικό καλλιτεχνικό γεγονός του καλοκαιριού και στο τέλος μένουν όλοι ξενερωμένοι, ε, κάτι δεν πάει καλά.
Η εικόνα είναι σχεδόν κωμική: «Δεν θα μας τα φάει η Στικούδη», είπαν, «εμείς ξέρουμε καλύτερα». Ακριβώς όπως εκείνος που δεν μπορεί να πλησιάσει το κορυφαίο, το απαξιώνει και βολεύεται με κάτι φθηνότερο. Και το χειρότερο; Το πουλάει με ύφος «εμείς έχουμε άποψη, μην ανησυχείτε, ξέρουμε τι κάνουμε». Λες και η άποψη από μόνη της γεμίζει πλατείες ή δίνει ταυτότητα σε μια πόλη.
Επίσης η δημοτική αρχή θα πρέπει να καταλήξει… Με ποιο κριτήριο επιλέγει τους καλλιτέχνες για τις γιορτές της πόλης… Το προσωπικό; Των μάνατζερ και λοιπών καλλιτεχνικών συμβούλων; Τη δημιουργία κάποιας ταυτότητας; Που σίγουρα δεν την είδαμε… Ή με το κριτήριο να διαφοροποιηθεί για να μην κάνει ότι ο Μπακογιάννης και ο Σουλιώτης;… Που ούτε αυτό δεν το είδαμε, μιας και οι επιτυχημένες εκδηλώσεις τους (βλ. φαναράκια, street partry κλπ), διατηρήθηκαν από τη σημερινή δημοτική αρχή και καθόλου δεν τους πείραξε που τα σκέφτηκαν άλλοι πριν απ’ αυτούς.
Η αλήθεια είναι ότι το Καρπενήσι δεν έχει την πολυτέλεια να πετάει ευκαιρίες. Δεν έχει κάθε καλοκαίρι στο τσεπάκι του έναν Λώρη να του στήνει φεστιβάλ. Κι όταν η πρόταση υπάρχει και την αφήνεις να φύγει για να πληρώσεις ακριβά κάτι που δεν θα το θυμάται κανείς σε μια βδομάδα, τότε το πρόβλημα δεν είναι η Marseaux. Είναι η λογική του «ας βάλουμε την Τούλα».
Τελικά, τι μένει; Ένα καλοκαίρι που θα το θυμόμαστε περισσότερο για το πόσο λίγη ήταν η φαντασία και μια πικρή αίσθηση ότι η πόλη είχε την ευκαιρία να επιλέξει την ‘Στικούδη’ και πήρε την ‘Τούλα’.
