ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ

391
mati

                                                    Πού χάθηκε ο Άρης;

Η ιστορία λένε γράφεται από τους νικητές, δηλαδή από τους δυνατούς που ελέγχουν το σύστημα, που είναι ο πυρήνας στο σύστημα. Κάπως έτσι λοιπόν χάθηκε και ο Άρης, ο Άρης που όλη του την ζωή την αφιέρωσε σε μια ιδέα, πιθανά σε μια ιδέα ουτοπική, αλλά την αφιέρωσε. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν είναι “άγιος” της ιστορίας μας, ήταν άνθρωπος, με λάθη, αυστηρότητες, και σκοτεινές πλευρές. Όμως υπήρξε κάτι που λείπει σήμερα: ασυμβίβαστος, αταλάντευτος, ελεύθερος.

Τι που επέλεξε το επίθετο με το οποίο έμεινε στην ιστορία να είναι εμπνευσμένο από την ψηλή κορυφή του Βελουχιού, ο τόπος μας σήμερα δύσκολα το ξεστομίζει. Η παρουσία του Άρη Βελουχιώτη στο δημόσιο διάλογο μοιάζει σχεδόν φάντασμα και οι αναφορές στα μουσεία, στις προτομές και στα σχολικά βιβλία απλά αποφεύγονται. Το πρόσωπό του ενοχλεί, γιατί συμβολίζει κάτι πολιτικά ανένταχτο; Τον αγωνιστή που δεν υπάκουσε στη “γραμμή”, που δεν υποτάχθηκε σε ρεαλισμούς ή συμβιβασμούς; Που δεν δέχτηκε να ανταλλάξει τα ιδανικά του με μια θέση σε κάποιο μελλοντικό καθεστώς;

Αν ήταν η δημοφιλία του στον λαό αυτή που στοίχησε περισσότερο, τότε έπρεπε να χαθεί, γιατί θα ήταν ως σύμβολο πάντα μια απειλή. Ο Άρης μάλλον είναι από τα σύμβολα που επιλέγουμε να ξεχάσουμε, γιατί μας θυμίζει πόσο λίγο τολμάμε να σταθούμε απέναντι στην εξουσία με συνέπεια και πάθος. Γιατί το να στέκεσαι απέναντι στην εξουσία δεν γίνεται γιατί έχεις πάντα δίκαιο, ούτε γιατί πάντα θα δικαιωθείς, αλλά γιατί είναι το αντίβαρο για να λειτουργήσει η ίδια η δημοκρατία. Και αυτό το ζύγι ο Βελουχιώτης το κράτησε γερά και το πλήρωσε ακριβά με τη ζωή του. Αυτό πληρώνει μέχρι σήμερα, αυτό θα πληρώνει και αύριο. Αλλά μάλλον δεν θα τον ένοιαζε, γιατί δεν τον ένοιαζε κάτι πέρα απ’ αυτό που πίστευε.

Ο Άρης χάθηκε, όχι γιατί ενώ μισήθηκε και αμφισβητήθηκε, βρέθηκε απέναντι σε δεξιούς και αριστερούς, αλλά γιατί δεν αποφάσισε η ιστορία και αυτοί που την γράφουν, που να τον εντάξουν. Κι αφού χάθηκε, αν τον ψάξουμε σήμερα που θα μπορούσαμε να τον βρούμε; Μακριά μάλλον από τις επετειακές εκδηλώσεις και βαρύγδουπες ομιλίες για την ελευθερία και τη δικαίωση της Εθνικής Αντίστασης. Θα συνεχίζει από κει που είναι να είναι πάντα ‘ενοχλητικός’ και καθόλου συμπαθητικός, θα απέχει απ΄ τους κλασικούς ήρωες του Έθνους μας και θα ταυτίζεται με το πολιτικά ανένταχτο. Και ίσως ένα κομμάτι του να βρίσκεται πάντα εκεί όπου περπάτησε κυνηγημένος, πάνω απ’ το Βελούχι, στα φαράγγια του Αγραφιώτη και τα κρυφά περάσματα των ψηλών βουνών. Γιατί εκεί πάντα τα βουνά θα ψιθυρίζουν ελευθερία.