Ασκαρδαμυκτί
Στην Ευρυτανία του σήμερα, η κατρακύλα είναι ορατή με γυμνό μάτι. Η εγκατάλειψη, η ερήμωση, η απουσία προοπτικής – όλα κραυγάζουν ασφυκτικά την τελευταία δεκαετία. Κι όμως, οι τοπικοί άρχοντες, δήμαρχοι και αντιπεριφερειάρχες, στέκονται απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα ασκαρδαμυκτί.
Με βλέμμα ακίνητο, παρατηρούν την πτώση του τόπου, ενώ παράλληλα με πολλή ‘σάλτσα’’, επικοινωνιακά κόλπα και ρητορική, θολώνουν τα νερά, την ώρα που η Ευρυτανία αδειάζει, που η νεολαία έφυγε και οι υποσχέσεις μένουν κούφιες. Οι άρχοντες στέκονται απέναντι στο χάος: βλέπουν την κατρακύλα, αλλά δεν κινούν ούτε το βλέφαρο. Ενδιαφέρον υπάρχει όπου υπάρχει εργολαβία, τσιμέντο, και κανένας κωδικός έργου τάχαμου – τάχαμου για ανάπτυξη, για να εκταμιεύσουν ζεστά χρήματα. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Αυτόκαμαρώνονται, αυτοφωτογραφίζονται, αυτοεπαινούνται, αυτοβαυκαλίζονται, και η Ευρυτανία τελείωσε.
Σε λίγο ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για τις επόμενες εκλογές και μόνο τα σενάρια ν’ ακούσει κανείς είναι για απελπισία. Ο Τασιός που πλασάρει τον εαυτό του ως πάντα διαθέσιμο ‘‘για μια καλύτερη μέρα’’, αλλά έχει συγκεντρώσει την μεγαλύτερη φθορά εξουσίας, οδεύει για υποψήφιος δήμαρχος Καρπενησίου, αφού ο Σπανός αφήνει πια την Περιφέρεια Στερεάς για να δώσει τη μάχη του για μια θέση στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Και ο Σουλιώτης λέει επιστρέφει ως υποψήφιος Περιφερειάρχης, γιατί μπορεί στο Καρπενήσι ακόμα να μην έχει ‘γιατρέψει τις πληγές’ που άφησε, αλλά ως άρχοντας της ΠΕΔ και αν το κόμμα συμφωνεί, μπορεί να προωθηθεί κατάλληλα. Και αν τα ‘απομεινάρια μια ημέρας’ που άφησε πίσω του ο Μπακογιάννης, είναι οι μοναδικές επιλογές για το μέλλον μας, καταλαβαίνουμε όσοι ζούμε μόνιμα εδώ ότι ήρθε απλά η ώρα να φύγουμε ασκαρδαμυκτί και ‘μεις.
Δυστυχώς η κατάσταση είναι άκρως αποθαρρυντική, και σε τούτο τον τόπο για να επιβιώσει κανείς πρέπει να μάθει να βολεύεται με όσα του δίνουν, με το ‘παρακαλετο’, το κουτόχορτο και το ‘θα’. Καμία αγωνία, καμία διεκδίκηση, καμία δημόσια αντίδραση για την τραγωδία που συντελείται. Η πλειοψηφία έχει βολευτεί στη σιωπή της, αρκεί να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες, τα προσωπικά συμφέροντα και οι μικροπολιτικές συμμαχίες. Οι ‘φελλοί’, τα τσιράκια και τα κομματικά στελέχη, οι δικοί μας και η κλίκα μόνο υπάρχει.
Η Ευρυτανία δεν μπορεί να περιμένει άλλο από αυτούς που κοιτούν την κατρακύλα της. Ή θα βρεθούν άνθρωποι να μιλήσουν και να δράσουν, ή ο τόπος θα συνεχίσει να κατηφορίζει στον γκρεμό, κάτω από το ακίνητο βλέμμα των «εκπροσώπων» του που από το πολύ ‘καθρέφτισμα’ και τον αυτοθαυμασμό δεν προλαβαίνουν να δουν το χάος που έχουν δημιουργήσει. Αλλά όταν κάθεσαι πολύ στην καρέκλα, η τσέπη φουσκώσει από λεφτά, και η ματαιοδοξία από εξουσία, όλα ασκαρδαμυκτί σου ανήκουν.
