Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει, ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του:
”Ποια η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση;”
Ο δάσκαλος του απάντησε:
”Πολύ μικρή, αλλά ωστόσο με μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση.”
Μπήκαν σ’ ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μία μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι και καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία τους ήταν φοβερή.
”Έλα”, είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. ”Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο.”
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως όλοι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
”Δεν καταλαβαίνω”, είπε ο μαθητής. Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;”
”Δεν το κατάλαβες;”, χαμογέλασε ο δάσκαλος.
”Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον”.
Χμμμ… για να το σκεφτούμε λίγο αυτό. Εμείς και οι άλλοι. Το γνωστό δίπολο της ανθρώπινης κοινωνίας. Η βασική αρχή που μεγαλώνουν γενιές και γενιές είναι πώς θα φροντίσουμε να είμαστε εμείς και η οικογένειά μας καλά, ένας στενός κύκλος ανθρώπων που συχνά, τα τελευταία χρόνια, στενεύει ακόμη περισσότερο και φτάνει στο εγώ. Η γνωστή λαϊκή ρήση ‘μακριά από μένα και ας είναι και στ’ αδερφού μου…’ φαίνεται ότι έχει βαθιές ρίζες και αντικατοπτρίζει την πραγματικότητά μας σήμερα περισσότερο από ποτέ. Τα τελευταία νέα με τα κρούσματα κορωνοϊού στην Ευρυτανία, έχουν πατήσει πάνω στο φόβο του καθενός μας και μας έκαναν όχι μόνο να προσέχουμε υπερβολικά (που είναι δικαιολογημένο σε μια τέτοια περίπτωση) αλλά και να αντιμετωπίζουμε εχθρικά, πολεμικά, χωρίς έλεος τον διπλανό μας, έστω και τον αδερφό μας, ο οποίος πια έγινε ο άλλος, αυτός που μας απειλεί.
Δεν καταλαβαίνουμε, όμως, ότι επιλέγοντας μια τέτοια αντιμετώπιση της ζωής, της εκάστοτε συγκυρίας, όσο δύσκολη και απειλητική είναι αυτή, επιλέγουμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας την κόλασή μας. Μια κόλαση γεμάτη δυστυχία, μοναξιά και θλίψη. Από την άλλη, ποιοι βιώνουν τον παράδεισο; Όσοι συνεργάζονται, με σύμπνοια και συμπόνια, ακριβώς γιατί κατανοούν τη θέση του διπλανού, ή τουλάχιστον τον βοηθούν καλόπιστα να βγει από τη δυσκολία και τον πόνο.
Τόσο κοντά, αλήθεια, η κόλαση και ο παράδεισος. Μια απόφαση τα χωρίζει. Η απόφαση του εγώ είμαι στην ουσία μου ίδιος με τον άλλον. Ακόμα καλύτερα, είμαι ένα με τον άλλον. Είμαστε τα διαφορετικά μέλη ενός σώματος. Της Δημιουργίας. Αν το κατανοήσουμε αυτό και αποφασίσουμε να το τηρούμε σε όλες μας τις προκλήσεις, τότε ο παράδεισος είναι βέβαιος. Όχι όταν φύγουμε από αυτή τη ζωή, αλλά κάθε μέρα, στα πιο απλά πράγματα.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
φωτο newtheasis
