Χειρόγραφα
Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός, theofanhspap@outlook.com
«Θα τιμήσω τα Χριστούγεννα μέσα στην καρδιά μου και θα προσπαθήσω να τα κρατήσω όλη τη χρονιά».
Κάρολος Ντίκενς, Χριστουγεννιάτικη Ιστορία.
«Απαγορευμένο ερωτικό τραγούδι Χριστουγέννων», Γιώργος Χρονάς
Δε νομίζω να φωτογραφηθήκαμε ποτέ μαζί
Μόνο τώρα θυμάμαι
Μια μέρα βγαίνοντας από το σινεμά
Είδαμε το σχήμα μας στον καθρέφτη
ενός εμπορικού καταστήματος — πουλούσε
έπιπλα φορμάικας
τραπέζια, φτηνά κάδρα νομίζω, και συ
κούμπωσες βιαστικά
το πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου
σα να πήγες σε χαμάμ
οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και
αγαπήθηκες με πάθος
στο χαμάμ και βγαίνοντας στο δρόμο το
απόγευμα από το χαμάμ
πρόσεχες τα βήματα, τα βλέμματα, τις
αιωρήσεις των χεριών σου.
Έπρεπε να τόχαμε σκεφτεί
πριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικη
φωτογραφία μαζί, όπως σ’ εκείνες τις
εκδρομές με το μηχανάκι στο Μαραθώνα, στα Βίλλια,
στη Λούτσα
να χορεύεις με δίσκους στα τζουκ-μποξ
μάμπο το Τεκίλα
ή άλλοτε ζεϊμπέκικο και μελαγχολία σάμπας
και να μεθάς.
Έπρεπε να τόχαμε σκεφτεί
πριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικη
φωτογραφία μαζί, μετά θα μπορούσες να
φύγεις
για το Νείλο ή τ’ Αλγέρι με τους
ποδηλατιστές του ήλιου.
Τώρα πια τ’ απογεύματα δεν έχω όνομα
Αν βγω στο δρόμο έχω συμφωνήσει ν’ ακούω
στα ονόματα
Αλέξανδρος, Αλέξιος, Αλέξης, Βασίλειος,
Γεράσιμος,
Γρηγόρης, Ραχήλ, Δημήτριος, Γιάννης,
Λεωνίδας,
Νίκος, Μιχάλης, Μάρθα, Κωνσταντίνος,
Μανώλης.
«Δυστυχισμένα Χριστούγεννα τῶν Ποιητῶν», Μίλτος Σαχτούρης
Εἶναι τὰ λυπημένα Χριστούγεννα 1987
εἶναι τὰ χαρούμενα Χριστούγεννα 1987
ναί, τὰ χαρούμενα Χριστούγεννα 1987!
σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα…
Ἄ! ναὶ εἶναι πάρα πολλά.
Πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ὁ Διονύσιος Σολωμὸς
πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ὁ Νίκος Ἐγγονόπουλος
πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ὁ Μπουζιάνης
πόσα ὁ Σκλάβος πόσα ὁ Καρυωτάκης
πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ὁ Σκαλκώτας
πόσα πόσα
Δυστυχισμένα Χριστούγεννα των Ποιητών.
«Χριστούγεννα 1943»
Οι γιορτινές μέρες πυκνοκατοικημένες
γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε
κι ο γέρος εθνικός κήπος κουβαλάει στις πλάτες του
τρεις πεθαμένους κύκνους
και τα παιδιά πετάνε ψίχουλα στον ουρανό
οι γιορτινές μέρες έχουν ένα λείο πρόσωπο
ένα μικρό Χριστό στο κάθε δάκρυ της λησμονημένης
ένα αρνάκι μια σταλιά στις παγωμένες της παλάμες
ένα πουλί αστέρινο καρφίτσα στα μαλλιά της.
«Χριστούγεννα 1948»
Σημαία ακόμη τα δίκανα στημένα στους δρόμους
τα μαγικά σύρματα τα σταυρωτά και τα σπίρτα καμένα
και πέφτει η οβίδα στη φάτνη του μικρού Χριστού
το αίμα το αίμα το αίμα εφιαλτικές γυναίκες
με τρυφερά κέρινα χέρια
απεγνωσμένα βόσκουν στην παγωνιά
καταραμένα πρόβατα με το σταυρό στα χέρια
και το τουφέκι της πρωτοχρονιάς το τόπι
ο σιδηρόδρομος της λησμονιάς
το τόπι του θανάτου
«Γενέθλια», Κική Δημουλά
Η μέρα που γεννήθηκες
αναπαρίσταται, Θεάνθρωπέ μου
κάποιο άστρο
θαμπό από το άθεον όζον
σε ψάχνει
οι μάγοι δε θυμούνται
αν γέρασαν ή έχουν πεθάνει
τα ξυλιασμένα δάχτυλα του θαύματος
ρωτούν πού είναι η φάτνη
κι εγώ εκεί σκυμμένη
μεσ στο προσκύνημα της αναζήτησής σου
σε μια συμμετοχή απαρατήρητη
μοναχική
δεν το αρνούμαι νιώθω να διαπερνά
και του δικού μου σώματος
την ξυλιασμένη δυσπιστία
η σεβαστή, ασύλληπτη του θαύματος
θερμαντική ανάγκη…
«H Γέννηση», Τάσος Λειβαδίτης
[…]«Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία». Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.»
