Ήταν μερικές εβδομάδες μετά το τραυματικό σοκ που είχα πάθει παρακολουθώντας στα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια ένα ντοκιμαντέρ για τα εγκλήματα των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ξεκίνησα να διαβάζω το πρώτο σύνταγμα που ψήφισε το κόμμα του Χίτλερ στη βουλή. Σήμερα σκέφτομαι ότι ήταν μια προσπάθεια να κατανοήσω έστω κάτι για την προσωπικότητα του ανθρώπου που πλημμύρισε με αίμα όλη την Ευρώπη και να ξεπεράσω το ψυχολογικό τραύμα που πολλές φορές με κυνηγάει ακόμα στους εφιάλτες μου, αν και δεν έζησα ούτε εγώ, αλλά ούτε καν και οι γονείς μου την κατοχή. Δεν νομίζω να κατάφερα και κάτι με τη μελέτη του συντάγματος αυτού σε σχέση με το πρόβλημά μου, αλλά θυμάμαι πόσο παράξενο μου είχε φανεί ότι στο σύνταγμα αυτό περιλαμβάνονταν πολλά άρθρα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ισότητα των Γερμανών, δικαιώματα στα κατώτερα στρώματα, στις γυναίκες, στους ασθενέστερους.
Τότε πραγματικά δεν μπορούσα να κατανοήσω πως συνδυάζονταν όλα αυτά με την συνέχεια της ιστορίας που όλοι ξέρουμε. Σήμερα ως ιστορικός γνωρίζω καλά ότι στην ιστορία των ανθρώπων πολλές φορές ο λύκος φοράει τη γούνα του προβάτου. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη για αυτό που θέλω να πω, πολλές φορές οι ηγέτες χρησιμοποιούν μια ιδεολογία ή ασκούν μια πολιτική που δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα ή να φέρει πιθανούς μελλοντικούς κινδύνους, προκειμένου να πάρουν με το μέρος τους τη μάζα, γιατί η μάζα είναι αυτή που θα τους δώσει την εξουσία. Στην περίπτωση του Χίτλερ, αν το αναλύσουμε χονδροειδώς, η μάζα των Γερμανών ήταν τόσο ταπεινωμένη και κατεστραμμένη οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, που θεώρησε ότι θα έβρισκε σε αυτόν και στην ιδεολογία του έναν σωτήρα.
Ποιος μπορούσε να πιστέψει στην Ευρώπη, ότι η ιδεολογία αυτή θα αιματοκύλιζε τόσες χώρες και θα χάνονταν εκατομμύρια ζωές το 1920 όταν ανακοινώθηκε το σύνταγμά αυτό. Προσωπική μου άποψη: Κανείς. Αφορμή για αυτή την τόσο δυσάρεστη ιστορική αναδρομή είναι δυστυχώς ότι και στις μέρες μας υπάρχουν τέτοιοι πυρήνες μέσα στις δημοκρατίες μας, που επιδιώκουν να στηρίξουν την πολιτική δύναμή τους πάνω στην παρατεταμένη εξαθλίωση και κρίση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής μας υπόστασης. Σήμερα αυτοί που κατέχουν τα έδρανα της Ελληνικής βουλής, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των αιρετών της χώρας, μάλλον αντιμετωπίζουν τους πύρινες αυτούς πότε με σνομπισμό και πότε με απάθεια. Το παράδειγμα όμως της Χρυσής Αυγής θα πρέπει να μας διδάξει πολλά, όχι μόνο για τον τρόπο που επί σχεδόν μια εικοσαετία αύξαναν ανενόχλητοι τη δύναμή τους στηριζόμενοι πάνω στα τρωτά και στις παραλήψεις του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και στο ότι ίσως δεν φέρθηκαν αρκετά ‘πονηρά’ και εκδήλωσαν σαν λύκοι από την αρχή βία, ρατσισμό και ολοκληρωτισμό.
Φοβάμαι όμως μήπως στο μέλλον βρεθεί κάποιος ‘λύκος που θα φορέσει την προβιά του αρνιού’ με πιο έξυπνο τρόπο και οι συνέπειες θα ήταν ολέθριες για τη δημοκρατία μας. Γιατί ο καθένας μπορεί να έχει όποια ιδεολογία θέλει και όποια άποψη θέλει, στον άξονα φιλελευθερισμός- σοσιαλισμός, και μπορεί επίσης να την αλλάζει. Όταν όμως ένας πολιτικός κάνει αναφορές σε εκκαθαρίσεις κοινωνικές και εθνικές, όταν ακούμε να χρησιμοποιεί τη δημοκρατία για αντι-δημοκρατία, όταν προσπαθεί να πολώσει, τότε χρειάζεται προσοχή από μας που βρισκόμαστε μπροστά στην κάλπη. Σε ότι αφορά τους πολιτικούς που μας κυβερνούν, εκεί δεν χρειάζεται προσοχή, αλλά να ξυπνήσουν επιτέλους και να δουν ότι βρισκόμαστε όλοι πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί που η ιστορία δείχνει ότι κάποια στιγμή σπάει.
