Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Όσο –πολιτικά- οι θεοί και οι δαίμονες απεργάζονταν με σατανικά μέσα την ερήμωσή μας, τόσο εμένα προσωπικά μ΄ ενδιέφερε ανάπτυξη του δύσμοιρου τούτου τόπου, στηριγμένη στις δικές του δυνάμεις.
Κεντρική ιδέα των διαλογισμών μου ήταν –και είναι- ένα μοντέλο τοπικής ανάπτυξης, που να αποτελεί σύνθεση των μοντέλων του απελθόντος γεωργικού πολιτισμού, του περαστικού στον τόπο μας βιομηχανικού και του αναμενόμενου μεταβιομηχανικού.
Έτσι είχα πάντα τις κεραίες μου αναπεπταμένες στα διάφορα αναπτυξιακά μοντέλα που επεξεργάζονταν διάφοροι σοφοί και άσοφοι της πνευματικής και οικονομικής μας νομενκλατούρας.
Όσο βουλιάζουμε στη φτώχεια τόσο αυξάνονται οι επιθετικοί προσδιορισμοί της ανάπτυξης. Πριν κάποια χρόνια έπαιζε, κυρίως στους θεσμούς της «θύραθεν παιδείας» το «αειφόρο σχολείο», λες και είναι χωράφι που φυτεύουμε πατάτες, και στους ακτιβιστικούς κύκλους του Ελλαδιστάν, ο κουλτουριάρικος όρος «αειφόρος ανάπτυξη». Μετά πολιτικοποιήθηκε λίγο και σερβιρίστηκε ως «βιώσιμη ανάπτυξη», ώσπου κατά την πρόσφατη συριζαίικη αλλαγή, ξεβαφτίστηκε και αναβαπτίστηκε στον αδόκιμο όρο «δίκαιη ανάπτυξη».
Προσωπικά κανένας από τους παραπάνω όρους δε με χαλάει, όμως με χολώνει αφάνταστα η αδολεσχία των διάφορων τελάληδων τούτων, που αρκετές φορές υποκρύπτουν υποκρισία και ύποπτες και υπόγειες συνδέσεις και διαδρομές.
Τελευταία διαβάζω ότι προωθείται ο ευγενής όρος Αποανάπτυξη.
Για μας που μας τρέλανε η ανάπτυξη είναι μια σωτήρια οικονομική και πολιτική αντίληψη. Επίσης μου κάνει εντύπωση πως ακόμα δεν ενσωματώθηκε, στον πολιτικό λόγο κανενός κόμματος. Περίμενα τον πάλαι κραταιό ΠΑΣΟΚ, με τη μεγάλη παράδοση στους νεολογισμούς και στη λεξιπλασία, να είχε σπεύσει προς υιοθεσίαν, αλλά φαίνεται μαστίζεται από τη στειρότητα της ηγεσίας του. Αν δεν του άρεσε αυτό το όνομα υπάρχουν νονοί και άλλων ονομάτων, όπως βιο-οικονομία και κοινωνικός μεταβολισμός.
Όσον αφορά τα λοιπά κόμματα η Δεξιά, συντηρητική ούσα, δεν ενδίδει σ΄ αυτά. Ο νεόκοπος Σύριζα ήδη είναι παρένθετη μητέρα της Δίκαιης ανάπτυξης και βέβαια στο ΚΚΕ τίποτα πλέον δεν κυοφορείται, γιατί πέρασε στην κλιμακτήριο.
Νομίζω ότι υπάρχουν δύο θετικά μηνύματα σ΄ αυτή τη σπέκουλα της αποανάπτυξης. Ένα έχει αποδέκτη όλον τον κόσμο, ώστε να μάθει να ζει με όσα του χρειάζονται δηλ. με λιγότερα και το άλλο την περιοχή μας, γιατί η όποια ανάπτυξή μας δεν μπορεί να είναι ποσοτική αλλά ποιοτική.
Πάντως από όσα πρόχειρα σταχυολόγησα και αποθησαύρισα από τις φιλοσοφίες των Αποαναπτυξιακών είδα ότι όλοι οι αβροδίαιτοι της καπιταλιστικής αφθονίας επιθυμούν την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή των ποιμενικών οικισμών της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς.
Βέβαια εγώ, ως πονηρός και πολιτικοποιημένος Ρωμιός, αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά τα θεάρεστα τα επεξεργάζονται οι Ολιγάρχες, γιατί όντας οι ίδιοι θύματα της πολυφαγίας, μάς προσέχουν να μην παχύνουμε.
Όμως δε θαναι λάθος να πούμε ότι η πρώτη σοβαρή επαναστατική πράξη που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να πειθαρχήσουμε το στομαχικό μας διευθυντήριο.
Τον στομαχικό καταναλωτισμό, με την σαβουροφαγία και την πολυφαγία, μας τον τροφοδοτούν και τον επιβάλλουν οι μεγάλες επιχειρήσεις, που μονοπωλούν τη διατροφή μας, σ΄ όλες τις φάσεις παραγωγής. Μια πράξη αντίστασης σ΄ αυτήν την επικίνδυνη επίθεση είναι να επιβάλλουμε στον εαυτό μας μια λιτή και υγιεινή –όσο γίνεται- διατροφή.
Στον τόπο μας, με τις περιορισμένες αλλά ποιοτικές παραγωγικές δυνατότητες που έχει, μπορεί να ξεκινήσει μια τέτοια επανάσταση. Το σύμβολο της επανάστασής μας θα είναι «το φίμωτρο» όχι για να μη δαγκώνουμε, αλλά για να μην τρώμε.
Πάντως προσωπικά παλιά φίμωτρο έβαζα στο Μάρκο το μουλάρι μου, για να μην τρώει από το σόδεμα, που ήταν φορτωμένο, σήμερα το φόρεσα μόνος μου ώστε να ζήσω κάνα χρόνο παραπίσω και να θυμάμαι και να μνημονεύω το Μάρκο μου.
