Γράφει ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος & Ραδιοφωνικός Παραγωγός, theofanhspap@outlook.com
Πλήθυναν τα σώματα των Εσταυρωμένων.
Πόσοι περπάτησαν στους ίσιους δρόμους;
Μαριάννα Βλάχου – Καραμβάλη.
Το 2016 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της κα Μαριάννας Βλάχου – Καραμβάλη με τίτλο ΑΠΟΘΕΤΗΣ ΧΡΟΝΟΣ, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Την συλλογή κοσμούν ζωγραφικά έργα του ποιητή Δημήτρη Ι. Καραμβάλη.
Στην ποίηση της κα Μαριάννας Βλάχου- Καραμβάλη, το μοτίβο του Χρόνου είναι κυρίαρχο. Η μνήμη κρατά τον χρόνο και ο χρόνος την μνήμη. Η ποιήτρια με μοναδική μαεστρία βοηθά τον αναγνώστη σε μια εσωτερική κατάδυση στο βυθό της μνήμης και στο φιλοσοφικό οραματισμό της ελπίδας.
Στίχοι που ευθυγραμμίζουν την μοναξιά, που γίνονται τραγούδι για την Ευρυδίκη, μετουσιώνονται σε κραυγές, ίσκιους, κύματα. Ποιήματα που φορούν το τραγούδι της βροχής.
ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ
Σχεδίας πρόσωπο
Το πρόσωπο Σου.
Όλες οι κινήσεις των δακτύλων μου
Πάνω στο χαρτί
Εσένα θυμίζουν.
Ευθυγραμμίζονται στη μοναξιά,
Καρφώνοντας τις λαβωμένες λέξεις
Πριν μιλήσουν.
Πίδακες ξεπλένουν την ουτοπία.
ΕΜΑΘΑ
Στων ματιών σου την Αργώ
Να ξεμακραίνω…
ΤΟ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΣΩΜΑ
Κάθε λέξη κι ένας άνθρωπος
Τον πόνο φέρει της κατάδυσης
Εντός του
Όταν κρεουργείται η ψυχή του
Βυθισμένο σώμα απομένοντας
Στην παγωμένη λίμνη.
Οι μυημένοι καλά το κατέχουν!
Ο άνυδρος καιρός
Τη φωνή μας σβήνει
Κατάστηθα.
Όμως
Το προαιώνιο φύλλωμα
Στις κόγχες της καρδιάς
Της Άνοιξης ανέπαφο κρατάει το βλαστάρι
Κορφολογώντας τους καρπούς…
Σε αποθέτη χρόνο που άφησαν οι άνεμοι
Να ξαναμετρηθούνε με τα σώματα τους
Αιγαίο με Ιόνιο ενώνοντας.
Σε μια γραμμή
Την ίδια την Πατρίδα
την Αθάνατη!
ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ
Φρούραρχε του λογισμού
Της Ευνομίας Κλειδούχε
Μην επαίρεσαι.
Εδώ
Στα ψηλά του κάστρου
Κι απέναντι σου ο κάμπος
Έως το εύφορον της αγάπης
Πέρα ως πέρα
Του ανεκπλήρωτου έρωτα
Ο τυφλός μελωδός
θα σε συντρίψει
Πάνω στα τείχη
Που έφτιαξες
Για να σωθείς!
Ο ΛΥΓΜΟΣ
Θυμάμαι
Τις συλλαβές και τους ήχους
Από τα σύννεφα.
Σαν έστελναν τον άνεμο και τη βροχή
Στα δέντρα
Γέμιζαν άνθη
Οι κήποι της καρδιάς
Μικρές σπονδές φωνές
Αυλητρίδες ακτίνες
Έσταζαν στις ανήλιαγες σκιές
Τον ήλιο
Τα μάτια τότε αποκρυπτογραφούσανε
Το θησαυρό
Εκείνων που απόμειναν
Να περιμένουν.
Θέλει χρόνο να στεγνώσεις τον απόκληρο λυγμό
Πάνω στου βράχου
Τον θεμέλιο πόνο!
ΑΝΤΙΔΩΡΗΜΑ
Έφτασα στην άλμη της σιωπής
Χοντρό αλάτι και καημός τα λόγια της.
Βάθαιναν πάνω στις πληγές μου
Την ώρα που η αλήθεια
Ήχος γνώριμος
Έσταζε στα σίδερα του κήπου
Όλη τη νύχτα
Ανεξίτηλα τα ίχνη της οξείδωσης
Στο μάρμαρο
Ανταπέδιδαν τον σεβασμό τον πρέποντα
Στην εμπειρία.
Ο ΚΥΚΛΟΣ
Αναζήτησα τη φωνή Σου
Ακούγοντας τους χτύπους των λέξεων.
Μέρες ολάκερες
Ενεδύθη η πόλις
Το άρωμα της ύπαρξης Σου…
Οι χτύποι
Έγιναν γαυγίσματα σκυλιών
Που τραβούσαν σάρκες ονείρων.
Ποιος είπε πως τα όνειρα
Δεν έχουν σώμα και αίμα;
Αφού τα λαμπερά τους μάτια
Ως τ’ άστρα φτάνουν
Και πέφτουν ξανά στην ίδια πληγή.
Πάντα σ’ αυτήν την πληγή
Θ’ ανεμίζουν μάρτυρες επί μαρτύρων.
ΕΛΠΙΔΑ
Η συντριβή της προσευχής
Στην κατεδάφιση
Ήταν παρούσα…
Και οι ρωγμές μαζί…
Αδιαπέραστες έως θανάτου.
Όμως
Έφτανε μόνο μιά ανεπαίσθητη σχισμή
Ν’ ανοίξει πάλι δρόμους
Στο σκοτάδι…
