Τη Δευτέρα το πρωί κάνοντας ένα πέρασμα στα προγράμματα της τηλεόρασης για την πρωινή μου ενημέρωση, σταματώ σε μια απευθείας σύνδεση που κάνει η εκπομπή «Στη Φωλιά των Κου Κου» στο κανάλι STAR.
Η σύνδεση ήταν με το Δήμο Νίκαιας-Ρέντη, όπου μέλη των ΚΑΠΗ βγήκαν στους δρόμους για να συμμετάσχουν σε μια δράση για τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας Τρίτης Ηλικίας. Τι περιελάμβανε η δράση; Τη συμμετοχή όλων σε ένα ‘flash mob’, δηλαδή μια συντονισμένη ομαδική χορογραφία. Τα μέλη από 11 ΚΑΠΗ του Δήμου, συντονίστηκαν και χόρεψαν σε απευθείας μετάδοση, στους δρόμους του Δήμου Νίκαιας-Ρέντη, δίνοντας το δικό τους μήνυμα για την Τρίτη Ηλικία.
Σύμφωνα με το Δήμο, 100 άτομα , ένας πεζόδρομος, 4 λεπτά αρκούν για να αιχμαλωτίσουν τα βλέμματα των περαστικών. Μέλη των ΚΑΠΗ Δήμου Νίκαιας-Αγ.Ι. Ρέντη συγκεντρώθηκαν για να δώσουν το δικό τους μήνυμα δύναμης και αγάπης για τη ζωή. Στο πλαίσιο εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Τρίτης Ηλικίας , τα μέλη των ΚΑΠΗ του Δήμου έχουν προσαρμόσει το «flashmob» στις δικές τους ανάγκες για έκφραση και δημιουργία. Οι συμμετέχοντες μετά από πρόβες μηνών ξύπνησαν μνήμες χρησιμοποιώντας την τέχνη της χοροκίνησης.
Τι είναι το «flash mob»; Μια ξαφνική συγκέντρωση σε ένα προκαθορισμένο σημείο και η διάλυσή της λίγο αργότερα με τον ίδιο ξαφνικό τρόπο. Το πρώτο «flash mob» πραγματοποιήθηκε το 2003. Πρόκειται για ένα παιχνιδιάρικο κοινωνικό πείραμα που ενθαρρύνει τον αυθορμητισμό και τις μεγάλες ομάδες. Οι συμμετέχοντες καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους απλώς για να δείξουν ότι μπορούν να συγκινήσουν και να ξαφνιάσουν ευχάριστα τους περαστικούς.
Και πραγματικά όσο περνούσε η κάμερα κι έβλεπα το δρώμενο, τόσο γέμιζαν τα μάτια μου δάκρυα. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Έβλεπα τα χαρούμενα πρόσωπα των κυριών και των κυρίων που συμμετείχαν, με μεγάλο κέφι, αξιοπρέπεια αλλά και προσήλωση στο αποτέλεσμα. Τη χαρά, τη ζωντάνια και την ανεμελιά όλων των συμμετεχόντων, αλλά και την αποδοχή τους από τους περαστικούς και τους μαγαζάτορες. Έβλεπα δυναμικά τη γιαγιά μου, τον παππού μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου, τη γειτόνισσά μου και τους θείους μου. Έβλεπα όλους τους ανθρώπους που παρόλο που μεγάλωσαν, δεν παραιτήθηκαν. Δεν κάθονται στον καναπέ κλαίγοντας τη μοίρα τους. Έβλεπα τους ανθρώπους που ξεπέρασαν τα ταμπού της σοβαροφάνειας ή τα πρέπει της ηλικίας τους και έχουν πραγματική όρεξη για ζωή. Έβλεπα τους ανθρώπους που αν και έχουν περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους, έχουν πηγαίο χιούμορ και δύναμη για να μας δώσουν ένα πολύτιμο μάθημα. Η ζωή είναι όμορφη, γλυκιά και μας ξεπερνά. Η χαρά της και η αγάπη για αυτήν δεν τελειώνουν ποτέ!
Μια μεγάλη αγκαλιά και μια ακόμη μεγαλύτερη υπόκλιση στις γιαγιάδες και τους παππούδες που πάντα μας βοηθούν με όλους τους τρόπους και μας λένε ‘είμαστε εδώ, έχουμε προσωπικότητα, έχουμε ανάγκες, έχουμε όρεξη για ζωή’!
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
