Η καταστροφή των χωριών του Θεσσαλικού κάμπου και του Βόλου από την κακοκαιρία Daniel είναι ανυπολόγιστη. Στις συγκεκριμένες περιοχές μπορεί η στάθμη του νερού να υποχώρησε, αλλά οι πολύπαθοι κάτοικοι μετράνε τις πληγές τους με την ανησυχία τους στο κατακόρυφο για την δημόσια υγεία από τα στάσιμα νερά.
Αυτό που έχει απομείνει από αυτή τη δοκιμασία είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός και το φιλότιμο στα λασπόνερα της Θεσσαλίας. Τα στοιχεία αυτά που εκδηλώθηκαν σαν φυσικά αντανακλαστικά περισσεύουν κι έρχονται να καλύψουν μέρος της σχεδόν απούσας πολιτείας. Εθελοντές οργανώθηκαν με τις βάρκες τους από όλη την Ελλάδα και μετά τους απεγκλωβισμούς μετέφεραν προμήθειες και να βοηθήσουν τους κατοίκους στον καθαρισμό των οικιών τους. Στο σημείο αυτό θα παραθέσω αυτούσια την περιγραφή του φίλου πλημμυροπαθούς Στέλιου Ντούσιου για τρεις αυτόκλητους νεαρούς εθελοντές :
«Σήμερα ενώ συνέχιζα το θεάρεστο έργο στο πλημμυρισμένο υπόγειο έσκυψε στο παράθυρο ένα παιδί κάπου 17 χρόνων με ξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια και στα δυο αυτιά.
-Είμαστε εθελοντές, χρειάζεστε βοήθεια με τα πράγματα;
-Τόσες μέρες έψαχνα να βρω ανθρώπους και να πληρώσω όσα θέλουν για μεροκάματο, προκειμένου να πετάξω τα βαριά πράγματα, που με το λασπόνερο έγιναν ασήκωτα και μόνος μου ήταν αδύνατο να το κάμω.
– Δεν την κάνουμε αυτή τη δουλειά όσα και να μας δώσεις. Αυτό μου έλεγαν. Βγήκα έξω και είδα και τους άλλους δυο. Ο δεύτερος, είμαι σίγουρος πως αν έριχνε σφύρα μπορεί να έπαιρνε κανένα πανελλήνιο για πλάκα και ο τρίτος ήταν ο πιο καχεκτικός της παρέας. Τρία παιδιά με σκουλαρίκια, τσιγάρα και πειραγμένα μηχανάκια. 100% με χάλια βαθμούς στο σχολείο. Ήρθαν με γαλότσες, γάντια και τα σχετικά και φαινόταν ότι είχαν κιόλας εμπειρία σε αυτό. Με βοήθησαν με πολύ κόπο να βγάλω από το υπόγειο πολυθρόνα, διθέσιο, τριθέσιο, ψυγείο, κουζίνα, τρία στρώματα καμιά δεκαριά χαλιά, σπασμένες βιβλιοθήκες και ντουλάπες, μια ραπτομηχανή singer σε ξύλινο έπιπλο και άλλα πράγματα, όλα βουτηγμένα στη λάσπη.
Όλη την ώρα έκαναν πλάκα μεταξύ τους και στην ανάπαυλα άναψαν τσιγάρο και το μόνο που μου ζήτησαν ήταν αν έχω κανένα μπουκάλι νερό που να πίνεται. Τους πήγα τρία μπουκάλια νερό του 1,5L από το ψυγείο και μου είπαν, ‘’κρατήστε τα βολευόμαστε με το ένα’’.
-Εσείς πρέπει να είστε δάσκαλος. Πολλά βιβλία μέσα στη λάσπη βλέπουμε.
-Είμαι ναι!
-Και τι μάθημα κάνετε; -Φυσική στο Λύκειο.
-Ω ρε φίλεεε ! Σαν να έλεγε, που μπλέξαμε…
Κι έπειτα την ώρα που πλένονταν έφυγε μια βρισιά από τον πιο αδύναμο κι ο γιγαντόσωμος του λέει:
-Σταμάτα ρε είναι και δάσκαλος ο άνθρωπος.
Όταν τελείωσαν τους ζήτησα να πάρουν κάποια χρήματα για την κουραστική δουλειά που έκαναν, για κέρασμα όχι σαν αμοιβή.
-Αν το ξαναπείτε αυτό θα ξαναβάλουμε τα πράγματα πίσω στο υπόγειο ! Δεν το κάνουμε για χρήματα, το κάνουμε για μας δάσκαλε…»
Τελικά, μάλλον υπάρχει ελπίδα σ’ αυτόν τον τόπο. Εσύ αναγνώστη τι λες;
