Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Δεν μπορώ τώρα –μήνας που είναι- να μην τιμήσω για άλλη μια φορά τον αγαπημένο μου γάιδαρο. Γράφοντας γι΄ αυτόν έχω την ικανοποίηση ότι, από μια άποψη …αυτοβιογραφούμαι. Ήθελα να τονίσω πως όταν γεννήθηκα (το 1952) στη χώρα μας κυκλοφορούσαν περί τα 500.000 γαϊδούρια και σήμερα δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 10.000. Βέβαια όσο μειώνονται οι φυσικοί τόσο αυξάνονται οι μεταφορικώς νοούμενοι γάιδαροι. Έχει διαχρονική αλήθεια αυτό που έγραψε ο Σουρής: “ Ελλάς ηρώων χώρα / τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα ”
Προσωπικά βέβαια, ως φανατικός γομαρολάτρης, ποτέ δεν κατάλαβα και φυσικά ούτε αποδέχτηκα, αυτή την συκοφαντική δυσφήμηση, που υφίσταται ο συμπαθέστατος και καλοκάγαθος γάιδαρος. Σε δυο περιπτώσεις τσινάει και πολλές φορές γίνεται επικίνδυνος, πρώτον όταν λιμοκτονεί από την πείνα και τη δουλειά και δεύτερο –και κυριότερο- όταν αντιληφθεί οργάζουσα γαϊδάρα, τότε πλέον γίνεται ανεβάσταγος, και βέβαια πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς για έναν τόσο προικισμένον εραστή;
Ο λαός, που με τους μύθους του κινούταν μεταξύ δεισιδαιμονίας και παιδαγωγικής, με δυο μύθους περιφρούρησε λίγο την δύσκολη ζωή των γαϊδάρων.
Όλα τα ζώα τη μέρα έβοσκαν και το βράδυ χώνευαν, εκτός από το γάιδαρο, που όλη μέρα δούλευε. Το βράδυ όμως ο αφέντης του τον έδενε σε κανένα χερσότοπο για να νυχτοβοσκήσει. Πολλοί κίνδυνοι από διάφορους ζωοκλέφτες εγκυμονούσαν. Μάλιστα υπήρχε ειδική κατηγορία, οι αλογοσύρτες, που δεν έλεγαν όχι και για τα γαϊδούρια. Όμως ο καλός Σατανάς σώζει το γάιδαρο όταν μεταμορφωθεί σε Ανασκελά. Δηλαδή μεταμορφώνεται σε γάιδαρο και νυχτοβόσκει αμέριμνος παραδρομίως. Ο γομαροκλέφτης άμα του μπει καβάλα τότε αυτός ψηλώνει, ψηλώνει πάει πάνω από τα δέντρα και τους λόφους και γκρεμάει κάτω τον ατυχή ονοκλκέφτη και ο ανασκελάς χάνεται στον ουρανό γκαρίζοντας και κλάνοντας. Όμως αν αυτός προλάβει και του καρφώσει στα καπούλια μαυρομάνικο μαχαίρι, τότε γίνεται κανονικός γάιδαρος άξιος και δουλευταράς, μέχρι κάποιος να του ξεκαρφώσει το μαχαίρι.
Επίσης αν ο Σατανάς δει παιδιά μαζεμένα και θέλει να τους κάνει κακό γίνεται γάιδαρος και τα πλησιάζει. Αυτό έκανε μια φορά κι όλα τα παιδιά του μπήκανε καβάλα. Ένα όμως που δε χώραγε έχωσε στον κώλο του γαϊδουριού ένα ματσούκι και μπήκε κι αυτό καβάλα και τότε ο γαϊδαροσατανάς έπεσε κάτω, τα παιδιά κατέβηκαν κι αυτός χάθηκε στο ρέμα κλάνοντας.
Στα νεώτερα χρόνια ένας ταπεινός λευίτης έψελνε στην εκκλησία τον Εσπερινό. Κάποια στιγμή ακούει νταν-νταν τη καμπάνα. Σταυροκοπήθηκε. Βγήκε έξω και τίποτα δεν είδε. Μετά από λίγο πάλι νταν-νταν. Ξανασταυροκοπήθηκε και είπε μια ευχή γιατί κατάλαβε ότι συνεργεία του Πονηρού γίνεται αυτό. Ξανά νταν-νταν, άρχισε να ψέλνει τις μεγάλες αντιδιαβολικές ευχές, ώσπου η καμπάνα σταμάτησε να χτυπάει. Ο αλητήριος φαρσέρ έλυσε το γάιδαρο από το σχοινί της καμπάνας και πήγε στη δουλειά του.
Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε πολλά έχει να μας διδάξει τούτος ο υπομονετικός άγιος και ταυτόχρονα οργασμικός δαίμων.
