Όλοι οι άντρες και οι γυναίκες που υπηρετούν την Ευρυτανία από την Υπηρεσία του ΕΚΑΒ και της Πυροσβεστικής

18370
Με κίνδυνο τη ζωή τους οι πυροσβέστες φτάνουν στις δεξαμενές προπάνιου

Ο Ευρυτάνας αυτής της εβδομάδας δεν είναι ένα πρόσωπο, δεν είναι ένας συντοπίτης μας, αλλά είναι ένας από τους συντοπίτες μας, με ή χωρίς Ευρυτανική καταγωγή. Η στήλη αυτής της εβδομάδας αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους άντρες και τις γυναίκες που υπηρετούν την Ευρυτανία, από την Υπηρεσία του ΕΚΑΒ και της Πυροσβεστικής  του τόπου μας. Των ατόμων δηλαδή που δεν εκτελούν απλά μια δημόσια υπηρεσία, αλλά ένα λειτούργημα. Έναυσμα για αυτό το σύντομο αφιέρωμα στάθηκε μια απλή σκέψη, με αφορμή το τραγικό τροχαίο δυστύχημα που κόστισε τη ζωή δύο νέων ανθρώπων και που βύθισε σε πένθος ολόκληρη την Ευρυτανία, και που σίγουρα έχει περάσει από το μυαλό τον περισσότερων: ‘‘Που βρίσκουν τη δύναμη οι άνθρωποι αυτοί; Πώς κοιμούνται το βράδυ και πώς ξημερώνει η μέρα τους, όταν στα χέρια τους έχει φύγει μια ανθρώπινη ζωή και όταν δεν πρόλαβαν να δώσουν βοήθεια στο συνάνθρωπό τους, γιατί ήταν πέρα από το ανθρωπίνως δυνατό να σωθεί; Και πόσες φορές το μυαλό και η ψυχή τους ‘στοίχειωσε’ από μια εικόνα τραγική, ενός δυστυχήματος ή μιας διάσωσης, που έπρεπε να ξεπεράσουν την ανθρώπινη φύση τους, να μην λυγίσουν και να κάνουν το αδύνατο, δυνατό; Πώς νοιώθουν όταν γυρίζουν πίσω σπίτι τους και παίρνουν αγκαλιά το παιδί τους, που τους ρωτά ‘Που ήσουν μπαμπά;’, ‘Που ήσουν μαμά;’ και πρέπει να χαμογελάσουν πιθανά, αλλά δεν πρέπει να απαντήσουν ποτέ την αλήθεια εκείνης της μέρας: ‘Σήμερα κινδύνεψα, παραλίγο να σκοτωθώ’.’’

Αφορμή επίσης η εικόνα ενός ΕΚΑΒίτη το βράδυ της Κυριακής να βγαίνει ‘κουλουριασμένος’, συντετριμμένος από το Γενικό Νοσοκομείο Καρπενησίου, μη θέλοντας να πιστέψει τι είχε συμβεί πραγματικά. Όταν η υπηρεσία μπλέκεται αναπόφευκτα με τον άνθρωπο, τον συντοπίτη, την προσωπική γνωριμία. Στον τόπο μας η τύχη και η κατάρα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι πολλές φορές τα σώματα αυτά θα κληθούν να βοηθήσουν και να συναντήσουν οικία πρόσωπα, όπου το απρόσωπο των μεγάλων πόλεων ή των αστικών κέντρων δεν υπάρχει.

Στην Ευρυτανία δεν έχουμε κάθε μέρα σοβαρά δυστυχήματα, πυρκαγιές, απεγκλωβισμούς, αλλά στην αναλογία του πληθυσμού μας, έχουμε σημαντικό αριθμό ανάλογων περιπτώσεων, κάνοντας τους άντρες και τις γυναίκες των Υπηρεσιών αυτών, να είναι όταν χρειάζεται αυτοί που θα τρέξουν, αψηφώντας καιρικές συνθήκες και λειτουργικές αδυναμίες, για να προλάβουν και να σώσουν μια ανθρώπινη ζωή.

 Για το ΕΚΑΒ είναι συχνά ζήτημα λεπτών να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή

Μέσα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες… ο άνθρωπος προηγείται…

Συχνά είναι ζήτημα λεπτών να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου και εξαρτάται άμεσα από το αν θα φτάσει έγκαιρα ή όχι στο νοσοκομείο. Το ΕΚΑΒ Ευρυτανίας πάντα σε εγρήγορση, έτοιμοι να παράσχουν την πολύτιμη βοήθειά τους και να δώσουν αγώνα με τον χρόνο για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, να ανακουφίσουν τραυματίες, να δώσουν δύναμη και κουράγιο σε όσους κινδυνεύουν. Μέσα σε χιόνια, παγωνιές πιθανά, σε ένα οδικό δίκτυο στην Ευρυτανία που δεν είναι πάντα στην καλύτερη κατάσταση, με κατολισθήσεις και ακόμα και σήμερα χωμάτινους δρόμους που οδηγούν σε χωριά.

Πολλοί απ΄ αυτούς συμβασιούχοι, αλλά ρίχνονται στη μάχη με τις φλόγες αν χρειαστεί

Το παράδειγμα το ζήσαμε καθαρά στο Καρπενήσι, το περασμένο φθινόπωρο με τη φωτιά που ξέσπασε στις παρυφές της πόλης, όταν οι Πυροσβέστες της Υπηρεσίας Καρπενησίου, με κίνδυνο πραγματικά τη ζωή τους, έπρεπε να φτάσουν στις δεξαμενές προπάνιου ξενοδοχειακής μονάδας και να αποτρέψουν την ολική καταστροφή. Με θάρρος και αυτοθυσία το κατάφεραν, αποδεικνύοντας ότι παρόλο που η Ευρυτανία δεν κινδυνεύει συχνά από πυρκαγιές, όταν αυτό συμβαίνει όμως, είναι ετοιμοπόλεμοι και έτοιμοι να εκτελέσουν το καθήκον τους, αν και σε κάποιες περιπτώσεις εργάζονται όχι ως μόνιμοι υπάλληλοι, αλλά ως πολυετείς συμβασιούχοι. Είναι οι ίδιοι που καλούνται να κάνουν απεγκλωβισμούς και να δράσουν σε κρίσιμες καταστάσεις και ίσως να αντικρύσουν τις πιο δύσκολες εικόνες.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποστηρίζουν από τις Υπηρεσίες τους τις ζωές μας και φροντίζουν τον τόπο μας, αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ και η υπόσχεση ότι θα πρέπει με κάθε πρακτικό τρόπο να διευκολύνουμε το έργο τους, γιατί είναι αυτοί που ίσως ο καθένας από μας αύριο να έχει ανάγκη, σε μια δύσκολη στιγμή, που όλοι απευχόμαστε, αλλά μπορεί να υπάρξει.

Φωτο από περσινή διάσωση γυναίκας