Ξημερώματα της 31ης Μαΐου 1941 στον ιερό βράχο της Ακρόπολης της γερμανοκρατούμενης Αθήνας εξελίσσονταν μια από τις μεγαλύτερες αντιστασιακές πράξεις του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Δυο φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Αποστόλης Σάντας με κίνδυνο της ζωής τους, κατέβασαν από τον ιστό της Ακρόπολης την Γερμανική Σβάστικα. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τον παγκόσμιο θαυμασμό για τα δυο γενναία Ελληνόπουλα, αν και οι δυο τους διώχτηκαν ανηλεώς από τους κατακτητές, αλλά και από τους δοσίλογους συνεργάτες τους.
Την ίδια μέρα βέβαια τελείωνε και η “Μάχη της Κρήτης” με την κατάληψη της Μεγαλονήσου, το τελευταίο κάστρο της ελληνικής επικράτειας. Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεροαποβατική επιχείρηση που πραγματοποίησε η Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου και έληξε δώδεκα μέρες μετά, με την οριστική κατάληψη της Κρήτης. Ήταν απ’ τις σημαντικότερες μάχες του βάρβαρου πολέμου με πολλές πρωτιές και δοκιμασίες για τον εχθρό. Ήταν η μάχη που τρόμαξε το Χίτλερ παρά το άριστα μελετημένο σχέδιο “Ερμής” που είχε εκπονηθεί απ’ τους αξιόμαχους στρατιωτικούς επιτελείς του. Η απόφαση πάρθηκε απ’ τον ίδιο στις 21 Απριλίου 1941 καθώς και η μυστική ημερομηνία έναρξης της επιχείρησης.
Οι Γερμανοί ήθελαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους το νησί γιατί είχε στρατηγική σημασία προκειμένου να αποκτήσουν τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Η κατάληψη της Μεγαλονήσου που συνδεόταν με την προώθηση των θέσεων του Άξονα, στην εγγύς Ανατολή, την κατάληψη της διώρυγας του Σουέζ και τις επιχειρήσεις στην Β.Αφρική, αποδείχτηκε πως δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τη Ναζιστική Γερμανία. Οι Γερμανοί στρατιώτες συνάντησαν σθεναρή αντίσταση εκτός απ’ τις υπάρχουσες στρατιωτικές-συμμαχικές δυνάμεις αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά πολέμησαν τους “ομπρελάδες”, (όπως έλεγαν τους αλεξιπτωτιστές) με ό,τι μέσα διέθεταν, τσεκούρια, μαχαίρια, ακόμη ξύλα και πέτρες. Αργότερα ο επικεφαλής Γερμανός Αξιωματικός των επιχειρήσεων, Στρατηγός Στούμνεντ, δήλωνε πως: “…Η Μάχη της Κρήτης αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι ήταν η αρχή προς το άνοιγμα μιας μεγάλης τραγωδίας που έφτασε στο αποκορύφωμά της στο Ελ Αλαμέιν και στο Στάλιγκραντ. Για πρώτη φορά εκεί, στην Κρήτη, στάθηκε απέναντί μας ένας γενναίος και ανελέητος αντίπαλος, σ’ ένα πεδίο που το εννοούσε..Οι Κρητικοί μας πολέμησαν ακόμη με πέτρες και με μαγκούρες, μάς ξάφνιασαν…”.
Η αντίσταση στο νησί δεν σταμάτησε, αλλά φούντωσε. Οι μαζικές συλλήψεις και οι εκτελέσεις δεν φόβισαν το λαό. Ο αντιστασιακός αγώνας θέριεψε.
Μεγάλες εθνικές ιστορικές στιγμές…να μην τις ξεχνάμε..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν. Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
