21η Απριλίου 1967. Η Ελλάδα μπαίνει στο ‘’γύψο’’ για 7 χρόνια από τη βάρβαρη Χούντα των Συνταγματαρχών.
«Μια μέρα γραμμένη με μαύρο μελάνι στο βιβλίο της Ιστορίας. Στις μια και τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα στο σταυροδρόμι των Αμπελοκήπων, πρόβαλλαν βαρύγδουπα τα πρώτα τάνκς με τα κανόνια και τα πολυβόλα στραμμένα κατά του εχθρού, κατά της πολιτείας που κοιμότανε. Ο ταξίαρχος Παττακός, ερευνά με τα κιάλια τον πλατύ δρόμο που ξεδιπλώνεται μπροστά του. Ερημιά, καθώς η φάλαγγα κινείται, ξεπροβάλλει μέσα στα κτίρια η Ακρόπολη, σε μια υποψία πορφυρένιας όψης, σαν ντροπιασμένη για τα όσα γίνονταν στην πολιτεία των τριών χιλιάδων χρόνων…» (Από την ‘’Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα’’, του Γιάννη Κάτρη).
Οι Έλληνες πατριώτες, μαθημένοι στην Αντίσταση, μπήκαν στον ασυμβίβαστο Αντιδικτατορικό αγώνα. Ο Σπύρος Μουστακλής και ο Αλέκος Παναγούλης, ήταν από τους λίγους στρατιωτικούς, που αντιτάχτηκαν σθεναρά στη Δικτατορία. Αποτελούν τις εμβληματικές μορφές του Αντιδικτατορικού αγώνα, ήρωες, Νεομάρτυρες του Ελληνισμού.
Ο Σπύρος Μουστακλής (1926-1986), Αξιωματικός του Ελληνικού στρατού συμμετείχε εθελοντικά στην Εθνική Αντίσταση. Κατετάγη στην οργάνωση Ε.Ο.Ε.Α-ΕΔΕΣ με στρατηγό το Ναπολέοντα Ζέρβα στις 2-4-1943 μέχρι 12-2-1945. Το 1948 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Έλαβε μέρος στον Εμφύλιο ως Ανθυπολοχαγός και στη συνέχεια συμμετείχε στον πόλεμο της Κορέας ως Υπολοχαγός.
Με την συμμετοχή του στο κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, συνελήφθη στις 22-5-1973, όμως η αλήθεια είναι ότι η σχέση του με τις αυταρχικές εξουσίες ήταν πάντα τεταμένη. Αποτέλεσμα της σύλληψής του ήταν να βασανιστεί αγρίως, με συνέπεια την παράλυσή του. Για 47 ημέρες από την σύλληψή του αγνοούνταν η τύχη του. Πρώτα τον είχαν στείλει στο κτίριο της Ασφάλειας, στην οδό Μπουμπουλίνας και μετά στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου τον βασάνισαν σκληρά για 6 ώρες. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα του Αντώνη Δωριάδη για τα βασανιστήρια του ήρωα Σπύρου Μουστακλή:
«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει, δε μίλησε.
Του τσάκισαν τα δόντια, του τσάκισαν τα δάχτυλα ,
του τσάκισαν τα πλευρά. Σιωπούσε.
Του ‘καψαν το στήθος, του ‘καψαν τα πόδια,
του ‘καψαν την κοιλιά, δε μαρτυρούσε.
Του θραύσαν τις μασέλες, του μάτωσαν τα πλευρά,
του συνθλίψαν τους όρχεις, αυτός σιωπούσε.
Κοίταζε μόνο αιώνες μακριά, με τα μάτια του Ιησού».
Στο υπόλοιπο της ζωής του έμεινε ανάπηρος λόγω των φρικτών βασανιστηρίων που υπέστη. Στην Δίκη της Χούντας έχοντας απέναντι τους βασανιστές του, κατέθεσε σε αναπηρική καρέκλα. Οι βασανιστές του καταδικάστηκαν. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 60 ετών. Μετά θάνατον του απονεμήθηκε ο βαθμός του Αντιστρατήγου. Τιμητικά, πολλά στρατόπεδα, πλατείες οδοί ανά τη χώρα φέρουν το όνομά του, ως και του συναγωνιστή του Αλέκου Παναγούλη.
Αθάνατοι και οι δυο….!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
