57 καρφιά + 1 καρφώθηκαν μέσα μας μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Ο εικαστικός Γιώργος Κόφτης που εμπνεύστηκε αυτό το συγκλονιστικό μνημείο στήνοντας, 500 μέτρα από το δυστύχημα, τόσα (γιγάντια) καρφιά όσα ήταν τα θύματα συν ένα για τους αγνοούμενους, μιλά για ‘‘το συλλογικό τραύμα που κακοφορμίζει αν μείνει αδικαίωτο’’. ΄
‘‘Το πένθος γίνεται χειρότερο με την ταυτόχρονη αίσθηση και παρουσία της αδικίας. Η αδικία σήμερα λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός και χαντακώνει τους συγγενείς των θυμάτων. Με τα καρφιά ζητώ να απαλειφθεί το πένθος της κοινωνίας διότι πρέπει να το παραδεχτούμε: εδώ έχουμε να κάνουμε με συλλογικό τραύμα το οποίο κακοφορμίζει αν μείνει αδικαίωτο. Πείτε μου, ποιος περνά από εκείνο το μοιραίο σημείο και δεν χαντακώνεται η ψυχή του; Ε, λοιπόν, το τραύμα αυτό ας φανεί. Αυτό το τραύμα δεν πρέπει και δεν θα το απωθήσουμε. Αυτό το τραύμα αποτίθεται και προστίθεται στην υφιστάμενη κοινωνική δυστυχία. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στα ανάλγητα κωθώνια…
Το έχουν καταλάβει όλοι ότι υπάρχει μια κεντρική γραμμή στην πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης (ευτυχώς υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις). Μια γραμμή που λέει ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με το θέμα των Τεμπών. Εγώ είμαι απλώς ένα τυπάκι από τη Μακεδονία, αλλά δεν δουλεύω για κανέναν μιντιάρχη και μιλάω διότι δεν γίνεται να ζούμε σε αυτό το μάτριξ, να αυτοκτονούν οι άνθρωποι, να γίνονται τόσες γυναικοκτονίες σερί, κάτι δεν πάει καλά, αδέλφια. Σκοτώθηκαν 57 παιδιά και δεν άνοιξε μύτη! Σε μια σειρά από άλλα γεγονότα κολλούσαν μια πολιτική ή κομματική ταμπέλα και ακύρωναν όλα τα νοήματα. Τώρα τι έχουν να πουν; Και δυστυχώς, αυτή η δουλειά των μίντια έπιασε τόπο, τα αντανακλαστικά του κόσμου φάνηκε ότι είναι ανύπαρκτα ή τα ακύρωσαν και γι’ αυτό έδωσαν στους πολιτικούς υπευθύνους του εγκλήματος στα Τέμπη ακόμη και «μπράβο», την επιβράβευση επανεκλογής στις τελευταίες εκλογές. Παλαβώσαμε με αυτό το τελευταίο…’’(efsyn.gr)
‘‘Νομίζω ότι αυτό που ζήσαμε, που ζούμε στη χώρα μας, μετά το δυστύχημα των Τεμπών, είναι πρωτόγνωρο. Μετά το ορόσημο της τραγωδίας των Τεμπών τίποτα δεν είναι ίδιο και νομίζω ότι όλο αυτό που είναι πολύ σημαντικό για όλους, έχει θαφτεί βρόμικα, ηθελημένα ίσως… Κι όμως. Μιλάμε για ένα ανοιχτό, συνεχές τραύμα, που μπορεί για τα μέσα ενημέρωσης και για το πολιτικό σύστημα να έχει κλείσει, ωστόσο για μας, για όλους μας, κι όχι μονο για τους συγγενείς και τους φίλους των θυμάτων είναι εκεί… Είναι ένα τραύμα ενεργό για όλους μας, πώς να το θάψουμε; Δεν έχει λογική αυτό, το τραύμα κακοφορμίζει αν το θάψεις…. Το δυστύχημα στα Τέμπη είναι ένα τραύμα που έχει γραφτεί στο υποσυνείδητό μας.’’ (TheOpinion)
