Δεκάδες βιβλία γράφτηκαν για την πολυτάραχη ζωή και τη δράση του Αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. Πολλές διχογνωμίες υπάρχουν όμως για τις τελευταίες στιγμές του και για την τύχη του αρχείου του. Προσωπική εκτίμηση από τα αναγνώσματα που μελέτησα για τα παραπάνω είναι:
Ο Άρης, κυνηγημένος από τους διώκτες του και προδομένος από πειθήνια μέλη του κόμματος (ΚΚΕ) αρχές Ιουνίου 1946 κατέφυγε στα ορεινά των Τρικάλων. Στο χωριό Καμνάιο (σήμ. Ψυχή) βρέθηκε κυκλωμένος από το 118 Τάγμα Εθνοφυλακής και ομάδες παρακρατικών με το χωριό άδειο από κατοίκους. Τον θέριζε η ελονοσία, έτρεμε απ’ τη θέρμη, αλλά ο λιονταρόψυχος άντεχε.
Έμαθε πως οι διώκτες του ήταν 600 (ψευδώς), και ο ίδιος είχε μαζί του 90 αντάρτες. Στις 4 Ιουνίου βρέθηκε στη Μεσοχώρα, όπου ο δάσκαλος του χωριού, Νίκος Μάσσας, του πρόσφερε τροφή. Απ’ τον ίδιο έμαθε, όπως έγραφε ο ‘’Ριζοσπάστης’’, ήδη το κόμμα τον είχε διαγράψει. Κατάλαβε την προδοσία και πως είχε φτάσει το τέλος του. Πρότεινε στους συντρόφους του να φύγουν να σωθούν, με την σκέψη να κατορθώσει με τα πέντε πιστά του παλικάρια να τραβηχτεί παρακάτω προς τη Ρούμελη, κοντά στη μάνα του, να τον κλάψει η Κλάραινα. Κανείς από τους 90 δεν δέχτηκε να φύγει. Ο ‘’αχτιδικός’’ Ανδρόνικος, που τελικά αποδείχτηκε προδότης, του υπέδειξε δρόμο διαφυγής δίπλα στον Αχελώο, σε σημείο που εύκολα θα μπορούσε να εγκλωβιστεί απ’ τους διώκτες του, να μην περάσει στη Ρούμελη, με τον Ανδρόνικο μετά να εξαφανίζεται. Ο Άρης χωρίζοντας τους άνδρες του σε τρεις ομάδες, ακολούθησε το δρομολόγιο που του υποδείχτηκε, φτάνοντας σε γνωστή του περιοχή ‘’στα χωράφια του Καρανίκα’’. Εκεί άκουσε πυροβολισμούς κι έδωσε εντολή: ‘’Στο γκρεμό !’’ Γκρεμοτσακισμένοι πέρασαν τη νύχτα λουφάζοντας. Ο εχθρός βρισκόταν σε απόσταση εκατό μέτρων. Από τους σκορπισμένους μέσα στο δάσος αντάρτες του Άρη, αιχμαλωτίστηκαν 5, οι άλλοι μπήκαν στη χαράδρα του Αχελώου, αφήνοντας φορτωμένα τα μουλάρια τους. Ένα απ’ αυτά κουβαλούσε το αρχείο του Άρη. Κατεβαίνοντας στο γκρεμό ο Άρης τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά κατόρθωσε να περάσει στο δασύλλιο του Φάγκου, τοποθεσία όπου το ποτάμι στένευε, σχεδόν εγκλωβισμένος. Οι διώκτες του λοχαγοί, Μόκκας, Μουραλάτος και Αγραφιώτης, ειδοποιημένοι από κάποιο τσοπάνη, Βαγγέλη Μαρέτη, τους περικύκλωσαν.
Μαζί με τον Άρη έμειναν, το πρωτοπαλίκαρό του ο Τζαβέλας και ο Γιώργος Αργυρίου από τον Πρόδρομο Τρικάλων. Εκεί τους βρήκαν και τους τρεις σκοτωμένους. Αυτοκτόνησαν και οι τρεις με χειροβομβίδα. Λένε, πως ο Άρης προτού εκραγεί η χειροβομβίδα αυτοπυροβολήθηκε. Τα κομμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα κρεμάστηκαν σε φανοστάτη των Τρικάλων για κοινή θέα από τους διώκτες του. Οι ίδιοι για να ηρωοποιηθούν ανέφεραν στους ανωτέρους τους πως τον σκότωσαν σε συμπλοκή. Μεγάλο ψέμα! Για το κεφάλι του Άρη και το αρχείο του πού κατέληξαν τελικά, παρά τις φήμες που κυκλοφόρησαν, δεν έχει εξακριβωθεί.
Γεμάτος ήρωες μα και προδότες αυτός ο τόπος!
