‘‘Η εξουσία και η πατριαρχία, αυτά τα δυο αδερφά – συνδικάτα, δε θέλουν να ζούμε τη ζωή μας, δε θέλουν να είμαστε ευτυχισμένες, δε θέλουν να πηγαίνουμε παρακάτω, δε θέλουν να έχουμε ισότητα, δε θέλουν να έχουμε διεκδικήσεις. Και γι’ αυτό μας σκοτώνουν, ύστερα μας σκυλεύουν και μετά περνάνε στην επόμενη…’’ . Όσα είπε η ερμηνεύτρια Νατάσα Μποφίλιου επί σκηνής, σε μια από τις τελευταίες της παραστάσεις…
Και αριστερή ματιά να μην έχεις, δεν μπορείς να εξηγήσεις διαφορετικά, όχι γιατί η μια μετά την άλλη γυναίκα χάνουν τις ζωές τους από τα χέρια των κακοποιιών τους, αλλά γιατί ένα ολόκληρο σύστημα στηρίζει και διαιωνίζει τις γυναικοκτονίες. Ένα σύστημα γεμάτο ανισότητες για τις γυναίκες, γεμάτο απειλές για τις γυναίκες, γεμάτο απαιτήσεις από τις γυναίκες. Ένα σύστημα που θέλει τις γυναίκες ν’ ανήκουν μια στον βοσκό, μια στο μαντρί και μια στον λύκο…
“Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου
Δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του
Με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του
Και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρα του
Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα
Σα σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα
Που έβγαζε και άφηνε στην άκρια
Καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα
Τι με ρωτάς
Τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις
Θες με κρατάς
Κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις
Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
Μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο
Μεγάλωνα γι’ αυτούς περιμένανε
Και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη
Και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε
Τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη
Τι με ρωτάς
Τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις
Θες με κρατάς
Κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις
Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο”
