Άνθρωποι των γραμμάτων ‘’ιερά τέρατα’’ του πολιτισμού και της τέχνης άφησαν και μας αφήνουν προφητικά κείμενα και γνωμικά με άφθαστη διαχρονική αξία. Θα έλεγα σε αντίθεση με πρόσωπα του πολιτικού κόσμου, που συνεχώς έρχονται και παρέρχονται και κατά κανόνα αυτοαναιρούνται με αυτά που ευαγγελίζονται σε σχέση με αυτά που πράττουν, αφού τους καταπλακώνει η έγνοια του εκάστοτε πολιτικού κόστους. Το παρακάτω είναι ένα τέτοιο εξαιρετικό κείμενο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μάνου Χατζηδάκι (1925-1994) που σταχυολόγησα και παραθέτω με διαχρονική αξία, καθ’ ότι ο λόγος είναι περί νεοναζι-φασισμού και όχι μόνο:
«…Ο νεοναζισμός, ο φασισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από δικαιολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση – εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες συντελούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και απάνθρωπη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους αυτού είναι η παιδεία. Η αληθινή παιδεία κι όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανίσχυρη αμφισβητούμενη συμπερισματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από πολιτικές παρατάξεις και κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους κι ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί ‘’παράδοση’’ η πεποίθηση, πως τα κτήνη με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Και είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με μορφή ‘’λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων’’ σχηματίζει φαινόμενο λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Τελευταία περίπτωση ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Ένας από τους πιο βάρβαρους πολέμους της ανθρωπότητας. Μόνο που ο πόλεμος εκείνος δημιούργησε για ένα διάστημα μια αρκετά μεγάλη πλάνη, μια ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας, πως σ’ αυτόν τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε τον φασισμό και τον νίκησε. Σκεφτείτε ‘’Δημοκρατία’’ εμείς, με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο του Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό σαν ιδεολογία άσχετη από εμάς τους ίδιους. Και τον νικήσαμε. Τι ουτοπία, τι θράσος! Αγώνες που απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικήσαμε κανένα φασισμό, αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Και το κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή, ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, αλλά σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς και πρωταγωνιστεί ο θάνατος…»
Εκτός από το τέρας που μας περιγράφει ο Μάνος Χατζιδάκις, εμείς λόγω των φρικτών συγκυριών που ζούμε, ας αναθεματίσουμε το κτήνος που αφαίρεσε τη ζωή της Κυριακής, στο πλατύσκαλο ενός Αστυνομικού Τμήματος προχθές. Τα κτήνη με τη μορφή ενός Μίχου και ‘’Μιχάλη’’ που βίαζαν και εκπόρνευαν ένα 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό και τόσα άλλα τέρατα και κτήνη, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας!
