Η κυβέρνηση εξαγγέλλει πριμοδότηση μόνιμης εγκατάστασης στον Έβρο, αλλά αγνοεί άλλες εξίσου ερημωμένες περιοχές της χώρας.
Η εξαγγελία της υπουργού Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Δόμνας Μιχαηλίδου, για επίδομα 10.000 ευρώ σε όποιον μετακομίσει μόνιμα σε έναν από τους τρεις ακριτικούς δήμους του Έβρου (Σουφλί, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα), φαίνεται πως αποτελεί μια προσπάθεια τόνωσης της πληθυσμιακής και κοινωνικής ζωής στη μεθόριο. Είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε: γιατί μόνο εκεί;
Ο νομός Έβρου πράγματι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα αποψίλωσης, αλλά δεν είναι ο μόνος. Στην καρδιά της Στερεάς Ελλάδας, στα απομονωμένα και εγκαταλειμμένα χωριά των Αγράφων Ευρυτανίας, η εικόνα είναι δραματικά παρόμοια – αν όχι χειρότερη. Η φτώχεια, η ανεργία, η έλλειψη υποδομών, οι κακοτράχαλοι δρόμοι, οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες. Ένας ορεινός δήμος που σβήνει δημογραφικά, με σχολεία να κλείνουν και γιατρούς να λείπουν. Και όμως, κανένα μπόνους, κανένα επίδομα, καμία πρωτοβουλία.
Η κρατική πολιτική φαίνεται να θυμάται τις παραμεθόριες περιοχές όταν εξυπηρετούν γεωπολιτικά συμφέροντα ή τηλεοπτική εικόνα. Για τα Άγραφα – τα «αλώνια» της Ελλάδας, όπως τα αποκαλούσε παλιότερα η ίδια η πολιτεία – δεν περισσεύει ούτε μια εξαγγελία.
Και εδώ τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα ισονομίας και δικαιοσύνης. Αν πράγματι στόχος του μέτρου είναι η τόνωση πληθυσμού σε περιοχές που ερημώνουν, γιατί να μην επεκταθεί σε κάθε τέτοια περιοχή; Τι διαχωρίζει έναν ερημωμένο δήμο της Θράκης από έναν ερημωμένο δήμο της Στερεάς Ελλάδας; Μήπως μετράει το πόσο «τηλεοπτικά» ακούγεται η έννοια «ακριτικός»;
Η Ευρυτανία, και ιδίως τα Άγραφα, πληρώνουν δεκαετίες εγκατάλειψης. Δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν απλώς ίσες ευκαιρίες επιβίωσης. Αν η κυβέρνηση θέλει να πείσει πως ενδιαφέρεται για την ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας και όχι για επικοινωνιακές εξαιρέσεις, πρέπει να το αποδείξει με πράξεις – και με μέτρα που δεν αφήνουν απέξω τους «αφανείς ακρίτες» των βουνών.
Κάθε νομός έχει τη δική του «άκρη». Και η Ευρυτανία, απομονωμένη, ξεχασμένη και γερασμένη, δικαιούται να ελπίζει σε κάτι παραπάνω από σιωπή.
Στους ανθρώπους που επιλέξαμε να επιστρέψουμε στα δυσπρόσιτα Άγραφα, δεν αντιστοιχεί όχι εξαγγελία αλλά με κάθε τρόπο τιμωρία. Τιμωρούμαστε με τη φορολογία που είναι ίδια με κάποιον που δραστηριοποιείται σε μια πόλη, τιμωρούμαστε με την έλλειψη γιατρών, με την έλλειψη δασκάλων και ειδικοτήτων στα σχολεία μας, τιμωρούμαστε με εξαντλητικούς ελέγχους από υπηρεσίες γιατί το κράτος ‘μπαίνει’ μέσα από τους ιδιοκτήτες καφενείων στα χωριά που μπορεί να βγάζουν μεροκάματο 10 ευρώ.
Στην ουσία δεν πιστεύω ότι θέλει καμία κυβέρνηση να επιστρέψει ο κόσμος στα χωριά του ούτε καν στις επαρχιακές πόλεις που μαραζώνουν μέρα με τη μέρα. Η αποκέντρωση είναι για τα λόγια και τα χαρτιά και από τους τοπικούς άρχοντες και από τους κεντρικούς, αλλιώς θα υποστήριζαν τους ανθρώπους που επιστρέφουν και επιχειρούν στον τόπο με κάθε μέσο, θα τους επιδοτούσαν αν απασχολούν προσωπικό και δίνουν θέσεις εργασίας και θα τους απάλλασσαν από φόρους και λοιπά βάρη. Αντ’ αυτού, λαμβάνουμε καθημερινά απαξίωση, πόλεμο και αδικία γιατί δεν είμαστε ημέτεροι κανενός. Οπότε …πιο ακρίτες πεθαίνεις!
