28 του Ιούνη του 2025. Η πλατεία του Κρικέλλου μεταμορφώθηκε σε ορχήστρα αρχαίου δράματος.
Κάτω απ’ τα αιωνόβια πλατάνια της ξεδιπλώθηκαν τα «Έργα και Ημέραι» της Ανταρτοσύνης.
Γράφει η Αθανασία Κατσικερού-Φλώρου
Μπροστά στην εκκλησία τ’ Άη-Νικόλα, παιδιά από 5 μηνών ως 95 χρονών, μετά τον πρωϊνό περίπατο στο δάσος της Αρέντας, στο κεφαλάρι του χωριού για 2 ώρες, τίμησαν τον Άρη Βελουχιώτη «Φτερά είχαν τα πόδια σου, φτερά και τα φρένα σου. Δρασκέλιζες τη γη και πετούσες στα ουράνια. Ήσουν ορατός απ’ όλον τον κόσμο. Ήσουν η φλογισμένη Καρδιά και η γενναία Πράξη. Βουνά και κάμπους να οργώνεις, τους σπόρους της Ρωμιοσύνης να σπέρνεις, φωτιές ν’ ανάβεις στων ανθρώπων τις ψυχές. Πάλευες για τη Λευτεριά κι έπλαθες τη Ζωή….», γράφει ο Μπάμπης Κλάρας.
Το θεατρικό δρώμενο
Κατά το λιόγερμα, οι Ονειροβάτες της θεατρικής ομάδας «ELEPHAS TILIENSIS» : Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Βίκυ Κατσίκα και Άρης Λάσκος, ανέβασαν τις ψυχές μας στα «Μαγικά Βουνά» του Γιώργου Κοτζιούλα. Του ποιητή και φιλόλογου, του Αντάρτη, που έστησε στο βουνό τη «Λαϊκή Σκηνή», όπου σύντροφοι και συντρόφισσες της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο, μιλούσαν για τα πάθια και τους αγώνες του λαού. Γιατί έτσι ζούσαν: Πολεμούσαν και τραγουδούσαν!
Πέντε νέοι άνθρωποι «εποίησαν ήθος» μέσα στην απλότητα του σκηνικού, στο δέος της τοπιογραφίας, στη μαγεία των λέξεων, στου νου το φτερούγισμα, στης καρδιάς τ’ αντάριασμα, στο πάντρεμα της χαρμολύπης, στο ταξίδεμα της σκέψης «δι’ ελέου και φόβου» αναζητούσας την Κάθαρση.
Ανάστησαν τον Καραϊσκάκη, τον Ανυπόταχτο, τον Σημαιοφόρο της Κλεφτουριάς, τον Εμψυχωτή του ΕΑΜ ΕΛΑΣ, τον Ονοματοδότη στο επίλεκτο σώμα των ανταρτών, στους «Καραϊσκάκηδες». Άναψαν αγιοκέρι σ’ Αυτούς που πίστεψαν στο όραμα να ξεπαστρέψουν την ντόπια και ξένη ακρίδα, να γενούνε νοικοκυραίοι στον τόπο τους. Ξύπνησαν ματωμένες θύμησες των γεροντότερων του Κρικέλλου, που έζησαν το κάψιμο του χωριού δυο φορές απ’ τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, διώχτηκαν στον Εμφύλιο (1948-50), σκορπίζοντας τη μοίρα τους στα καμποχώρια. Και σαν γύρισαν, ζωστήκανε τη φτώχεια τους για να στεριώσουν το σπιτικό που «στα δοκάρια του είχε κοιμίσει τους θρήνους για τους σκοτωμένους του».
Πρώτη φορά, μετά από 80 χρόνια, μέσα απ’ τη φωνή των θεατράνθρωπων ειπώθηκαν αλήθειες θαμμένες στη μαυρίλα του σκοταδισμού…
Συγκινημένοι διαβάσαμε στον τοίχο της εκκλησίας αποσπάσματα απ’ την εικονογραφημένη ιστορία του Γιώργου Φαραζή για τον δικό του παππού, αντάρτη στα βουνά της Πελοποννήσου.
Στη Λέσχη Αγροτοπαίδων, σταθήκαμε με ευλάβεια μπροστά στα τετράδια του Άρη, από τότε που σπούδαζε στην Αβερώφειο Γεωπονική Σχολή της Λάρισας. Πήραμε στα χέρια μας το αντιμυθιστόρημα του Μπάμπη Κλάρα, «Ο αδερφός μου ο Άρης» εκδόσεων ΚΨΜ. Τούτο το Σάββατο βαφτιστήκαμε στην κολυμπήθρα της Ελπίδας.
Κατάμεστη με κόσμο η πλατεία του Κρικέλλου Στο δρόμο για το Τσουγκρί
Ξημερώνοντας η Κυριακή, πήραμε τον δρόμο για το Τσουγκρί, έξω απ’ το Κρίκελλο, όπου πριν δυο χρόνια Κρικελλιώτες έδωσαν ζωή στο ιστορικό καλύβι του Αγωνιστή Δάσκαλου, Βασίλη Παπανικολάου. Οι πέτρες του, ένας οβολιός πριν, με τη σκληράδα της λήθης πάνω τους. Τώρα στέκει περήφανο ν’ αφηγείται πώς σ’ αυτό η πρώτη ανταρτοομάδα του Άρη πρωτομηνιά του θεριστή του 1942, ξεπέζεψε τις έγνοιες της, φώλιασε τα όνειρά της, ελατοβελόνιασε τις ανησυχίες της….. Σ’ αυτό το καλύβι, ο Πρωτοκαπετάνιος ζήτησε απ’ τον φίλο και συνοδοιπόρο Δάσκαλο τη σημαία του Δημοτικού Σχολείου Κρικέλλου να την έχει φλάμπουρο, σαν θα ξεκινούσε τ’ Αντάρτικο. Κι αυτός με δάκρυα τού την εμπιστεύτηκε και τον ακολούθησε… Κι εμείς που δεν ζήσαμε πόλεμο, εκεί στο καλύβι, ζωγραφίσαμε στον πίνακα της ψυχής μας το μεγαλείο τους.
Αναζητήσαμε την «Ανάσταση» στ’ αθώα μάτια των μικρών παιδιών, στα βαθύσκιωτα βλέμματα των τραγουδοποιών που αντιστέκονται, στους λυγμούς αγωνιστών που βασανίστηκαν από τη Χούντα των συνταγματαρχών, στα δάκρυα νέων ευαίσθητων που συμμετείχαν στην πορεία προς την εσταυρωμένη Παλαιστίνη, η οποία απ’ τον δικό της Γολγοθά ακόμα κραυγάζει: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;»
Κι ήταν τούτο το αντάμωμα «Αντίδωρο» δοσμένο σε όλους μας απ’ τη Δάφνη Παπαδάκη, εγγονή του Μπάμπη Κλάρα και τη θυγατέρα του Μαρία Ρόζα, που διαφυλάσσουν «ως κόρη οφθαλμού» την πολύτιμη παρακαταθήκη του Μπάμπη και του Θανάση, που μόνος του σοφίστηκε το καινούργιο του όνομα Άρης Βελουχιώτης: «Συμβολικό και μαχητικό, για να δείξει ότι ο αγώνας κατηφόριζε από τα ψηλά βουνά με τα ορθόκορμα ελάτια και ότι ήταν σωστός πόλεμος εναντίον των ξένων καταπατητών των όσιων και των ιερών της πατρίδας και του λαού της».
Κι ήταν τούτο το προσκύνημα δύναμη λυτρωτική για να συνεχίσουμε τον Αγώνα του, ενάντια σ’ ένα σύστημα που δολοφονεί την Αλήθεια, τρέφει το ξενόφερτο Γεννιτσαριό του, για ένα ατέλειωτο πνευματικό παιδομάζωμα, αφήνει τους λησταφεντάδες του να διαγουμίζουν τα «Μαγικά Βουνά» μας, να ξεπαρθενεύουν την ομορφάδα τους, να βεβηλώνουν τα άγια χώματά τους, τα ποτισμένα με αίμα χιλιάδων ηρώων. Αντιστεκόμαστε και τραγουδάμε!
Και σαν γεράσουν τα παιδιά μας, θ’ αφηγούνται στα εγγόνια τους όσα ζήσανε σε τούτη την αετοκουρνιά, ξεκινώντας με τους στίχους του Ευρυτάνα Ζαχαρία Παπαντωνίου, εμπνευσμένους απ’ το ποίημα “Le fil bleu” του Γάλλου Ζαν Ρισπέν :
«Η γρηά η βαβά μ’ καλά υστιρ’νά
Ταϊρνά, ταϊρνά,
Σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά.
Η βάβου η γριούλα η αφιντιά τ’ς
Πήγι μι ρόκα στ’ν αγκαλιά τ’ς
Κι έκατσι ‘κεια κοντά στ’ φουτιά τ’ς……»
