Γράφει η Στεφανία Κοκοτίνη
Στον αποχαιρετισμό της αγαπημένης μου φίλης, της αγαπημένης τόσων πολλών ανθρώπων, Λίτσας Πετροπούλου, δεν μίλησα για τίποτα ‘πικρό’. Εξάλλου παρόλο τον έντονο χαρακτήρα της, δεν της άρεσε ποτέ να μιλάει για ‘πικρά’ πράγματα, ούτε το ‘φαρμάκωμα’. Καμιά φορά όμως ίσως το ‘φαρμάκι’ να μπορούσε να θεραπεύσει εμάς και ίσως και την κοινωνία μας.
Η Λίτσα ήταν ένας άνθρωπος που έλεγε πάντα ‘ναι’. Το τηλέφωνό της χτυπούσε όλη μέρα ακούγοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά τον ‘πόνο’ του καθενός μας. Πάντα ήταν διαθέσιμη να εξυπηρετήσει, να βοηθήσει έμπρακτα, να συμπαρασταθεί στον συνάνθρωπό της. Εκτός απ’ αυτούς ήταν ο άνθρωπος που έβγαζε ‘τα κάστανα απ’ τη φωτιά’ σε κάθε ανάγκη να βγάλει τους τοπικούς άρχοντες ασπροπρόσωπους σε δεκάδες εκδηλώσεις και δράσεις με τεράστια απήχηση και επιτυχία. Η Λίτσα ήταν ένας άνθρωπος που άκουσε πολλά ‘όχι’, γιατί έπρεπε να εξηγεί πολλές φορές τα αυτονόητα προκειμένου να μπορεί ο Σύλλογος Γυναικών να είναι βιώσιμος και να συνεχίσει να λειτουργεί.
Στον αποχαιρετισμό της έλαβε την απόλυτη αγάπη και αναγνώριση απ΄ όλον τον κόσμο, τους συμπολίτες και τους συμπατριώτες της, αλλά και από τις γυναίκες όλης της Ελλάδας που με ανακοινώσεις τους εξέφρασαν την οδύνη τους για την απώλειά της. Ξεχώρισε η πανελλήνια ανακοίνωση εκ μέρους των Γυναικείων Πολιτιστικών Γεφυρωμάτων, και θα θέλαμε να δούμε και τις αντίστοιχες αναρτήσεις των τοπικών φορέων, συλλογικοτήτων και δημόσιων προσώπων που συνεργάστηκαν και μαζί της μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια.
Γιατί όταν είσαι για δυο δεκαετίες ένα πρόσωπο με αδιάληπτο θεσμικό ρόλο, η κάθε τοποθέτηση δεν αφορά το πρόσωπο, αλλά την ίδια την κοινότητα. Και κυρίως όταν η ίδια ήταν η μοναδική ίσως πρόεδρος συλλογικότητας, με πολυετή και συνεχή παρουσία, που το όνομά της δεν μπήκε ποτέ σε κανένα ψηφοδέλτιο, σε καμία εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτοδιοίκητή, είτε εθνική.
Ήταν πάντα η ψυχή σε ότι και με όποιον βρίσκονταν δίπλα της, όχι για να κάνει ‘κούφιες’ δημόσιες σχέσεις, χωρίς ουσία, αλλά χτίζοντας ουσιαστικές επαφές και δομώντας ένα αληθινό έργο προσφοράς.
Με όλα αυτά κατά νου, ο αποχαιρετισμός της Λίτσας δεν μπορεί παρά να γίνει και μια υπενθύμιση: πως η γενναιοδωρία, η συνέπεια και το θάρρος να υπηρετείς χωρίς ανταλλάγματα είναι πράξεις που αφήνουν βαθύ αποτύπωμα. Η Λίτσα μάς έμαθε ότι η προσφορά δεν χρειάζεται τίτλους, ούτε χειροκροτήματα· χρειάζεται καρδιά, επιμονή και καθαρή πρόθεση. Κι έτσι θα μείνει στις μνήμες όλων μας—ως μια γυναίκα που λειτούργησε με ακεραιότητα και φώτιζε δρόμους για πολλούς. Η παρουσία της θα συνεχίσει να μας καθοδηγεί, σαν έναν ήρεμο, σταθερό παλμό που δεν σβήνει. Αναντικατάστατη στις ζωές και στις ψυχές μας.
