‘Επιχείρηση να σωθεί μικρό πουλί που έπεσε από τη φωλιά του όταν δυνατές κραυγές μιας μάνας καρακάξας που ζητούσε το παιδί της ξεσήκωσε το κέντρο της Λαμίας πίσω από το Δικαστικό Μέγαρο. Διερχομένη φιλόζωος άκουσε τις κραυγές της μητέρας και κατάλαβε τι είχε συμβεί και μαζί με τη γειτονιά προσπάθησε να βρει λύση για να προστατεύσει το πτηνό από τίποτα γάτες που μπορεί να βρίσκονταν στην περιοχή. Τελικά κάλεσαν την Πυροσβεστική, όμως παρά την καλή θέληση των πυροσβεστών, η φωλιά ήταν πολύ ψηλά και ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να προσεγγίσουν με μια απλή σκάλα. Τελικά προκρίθηκε η λύση, η μικρή καρακάξα να μπει μέσα σε ένα κουτί το οποίο στερέωσαν στο ύψος του εγκαταλελειμμένου περιπτέρου που βρίσκεται στο σημείο. Ίσως εκεί η μητέρα να μπορέσει να το ταΐσει εωσότου σε μερικά 24ωρα μπορέσει να πετάξει, καθώς ο νεοσσός φαινόταν τουλάχιστον 2-3 εβδομάδων’. Αυτή ήταν η μικρή ιστορία διάσωσης, του μικρού πουλιού, σύμφωνα με τα ενημερωτικά μέσα της γειτονικής μας πόλης. Θα έλεγα μάλιστα, αυτή ήταν η συγκινητική ιστορία διάσωσης του μικρού πουλιού, γιατί για την κοσμοθεωρία μου, κάθε πλάσμα του Θεού, της πλάσης, του σύμπαντος, αξίζει να σωθεί όταν κινδυνεύει, να βοηθηθεί όταν απειλείται η ζωή του.
Μα στ’ αλήθεια μου είναι αδύνατο να κατανοήσω το παράλογο αυτής της πλάσης και της φύση μας. Στην γειτονική μας Παλαιστίνη αυτές τις μέρες δεκάδες ‘μικρά πουλιά’ πέφτουν απ’ τα κλαδιά και γκρεμίζονται. Κάποιες από τις μανάδες τους, όσες επέζησα, σαν την καρακάξα, βγάζουν γοερές κραυγές, τα αναζητούν και τα θρηνούν. Υπάρχει άραγε εκεί κάποιος φιλάνθρωπος, υπάρχει κάποιος γείτονας, να ζητήσει βοήθεια, για να σωθούν αυτά τα ‘μικρά πουλιά’; Πότε θα φτάσει εκεί η ‘πυροσβεστική’ να τα βγάλει από τα συντρίμμια των σπιτιών τους που ισοπεδώθηκαν και της ζωής τους, που είναι καταδικασμένη μέσα στον πόλεμο, τον θάνατο και τον πόνο; Πότε θα αποφασίσει κάποιος γιατί οι ζωές των πλασμάτων που ζουν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, πότε υπολογίζονται σαν σημαντικές και πρέπει να σωθούν και πότε σαν αδιάφορες και μπορούν να χαθούν; Και αν κάποιοι από μας, τους ανθρώπους, έχουμε τόσο ανεπτυγμένη συνείδηση, για να μας πονά το κλάμα της καρακάξας, τι κάνουμε για το κλάμα των μανάδων στην Παλαιστίνη; Τα λόγια της μικρής Παλαιστίνιας, μπροστά από τα ερείπια των βομβαρδισμών, ίσως μας δώσουν ένα σημάδι για το τι πρέπει να κάνουμε, γιατί αυτό το ‘μικρό πουλί’ δεν μπορεί να κάνει ΤΙΠΟΤΑ!
‘Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τα βλέπετε όλα αυτά; Τι περιμένετε από μένα να κάνω! Είμαι μόνο 10. Δεν μπορώ καν να ενοχληθώ με όλο αυτό πια! Θέλω απλά να γίνω γιατρός ή οτιδήποτε για να βοηθήσω τους ανθρώπους μου! Αλλά δεν μπορώ. Είμαι απλά ένα παιδί. Δεν ξέρω τι να κάνω.Φοβάμαι, αλλά στ’ αλήθεια όχι τόσο πολύ! Θα έκανα οτιδήποτε για τους ανθρώπους μου! Μα δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω! Είμαι μόνο 10 και όταν τα βλέπω όλα αυτά, κυριολεκτικά κλαίω κάθε μέρα και λέω στον εαυτό μου γιατί να το αξίζουμε αυτό; Τι κάναμε για να μας συμβαίνει αυτό; Η οικογένειά μου λέει ότι απλά μας μισούν. Δεν τους αρέσουμε επειδή είμαστε μουσουλμάνοι. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Βλέπετε όλα αυτά τα παιδιά γύρω μου; Είναι απλά παιδιά! Γιατί δεν στέλνετε απλά ένα βλήμα σε αυτά και να τα σκοτώσετε; Δεν είναι δίκαιο! Δεν είναι δίκαιο!’’
