2 Μαρτίου. Καθαρά Δευτέρα 2020, λέει το ημερολόγιο και ο κόσμος μας μια τρέλα… Ο κορωναϊός μετρά 7 κρούσματα στην Ελλάδα, αλλά βρίσκεται σε έξαρση παγκοσμίως, γεγονός που έχει φέρει τη χώρα σε μια κατάσταση πανικού που δεν έχει ξαναζήσει, πρόσφατα τουλάχιστον. Οι αποκριάτικες εκδηλώσεις με πρώτο το Καρναβάλι της Πάτρας, απαγορεύτηκαν για την αποφυγή εξάπλωσης του ιού. Παράλληλα, ο Έβρος σε κατάσταση πολιορκίας με χιλιάδες μετανάστες(;), πρόσφυγες(;) εγκλωβισμένους ανάμεσα στα ελληνοτουρκικά σύνορα, από την πλευρά της Τουρκίας και να προσπαθούν να περάσουν προς την Ελλάδα, γιατί τους είπε ο Τούρκος Πρόεδρος ότι άνοιξαν τα σύνορα. Χιλιάδες και οι μετανάστες που περιμένουν στην τουρκική ακτογραμμή να περάσουν απέναντι στα ελληνικά νησιά για τον ίδιο λόγο και με τη βοήθεια του τουρκικού στρατού. Τα σύνορα ενισχύονται με στρατό και αστυνομία, ενώ η Ευρώπη παρακολουθεί από τη ‘δέουσα’ απόσταση τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών και τοποθετείται υπέρ της Ελλάδας, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, αφήνοντας το χώρο να γίνονται ‘βρώμικα’ παιχνίδια στα νοτιοανατολικά της σύνορα.

Βρώμικα τα πράγματα, αυτή την Καθαρή Δευτέρα… με θύματα όπως πάντα τους αναλώσιμους της Ιστορίας, τους ανθρώπους. Αυτούς που εκμεταλλεύονται όλες οι πλευρές για να πετύχουν τους σκοπούς τους, χρησιμοποιώντας τους κυριολεκτικά σαν πιόνια σε μια παρτίδα αίματος, καταστροφής, κέρδους και κυριαρχίας. Οι Έλληνες στις επάλξεις με πατριωτικό σθένος – κυρίως από το facebook και τον καναπέ. Οι άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας στην πρώτη γραμμή, με τις οικογένειές τους να τρέμουν και οι άμαχοι ζωντανοί-νεκροί πρωταγωνιστές μιας τραγωδίας. Όλοι αναλώσιμοι και οι μεν και οι δε, σε ένα σύστημα από χρόνια δοκιμασμένο από τους μεγάλους της Ιστορίας.

Και οδηγώντας, ανάμεσα στις σκληρές αλλά και πολύ τρομακτικές ειδήσεις για μια πολεμική πραγματικότητα, με έναν τουλάχιστον διπλό πόλεμο (προσφυγικό – πανδημία κοροναϊού) για τον οποία δεν είμαστε προετοιμασμένοι, ακούω στο ραδιόφωνο;

«Έχω πεθάνει δυο χιλιάδες έξι φορές
σε κάθε πόλεμο που έγινε με κυνηγούσανε ορδές
είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει, πάντα φοβάται
πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται
Είν’ ο ρόλος που μου δόθηκε αυτός απ’ το Θεό
να πεθαίνω για κάθε πόλεμό τους ιερό
έχω πεθάνει σε μία από τις σταυροφορίες
περάσαν από πάνω μου τρεις αυτοκρατορίες
θυμάμαι κι όσο θυμάμαι, φοβάμαι τις νύχτες εκείνες
όταν μάτωναν τ’ αυτιά σου απ’ τις σειρήνες
και μετά μέσα στις γνώριμες κατακόμβες
κι από πάνω μου τόνοι από τσιμέντο και βόμβες
άκου να δεις, εδώ κάτω δε ζητείται ελπίς
όταν θα ξαναγίνει πόλεμος πρέπει να σηκωθείς
για να πεθάνεις πάλι μονάχος κάποιο βράδυ
ήμουν παιδί όταν βομβάρδισαν το Βελιγράδι

Είμαι ο άμαχος που πάντα πεθαίνει, πάντα φοβάται, πάντα
με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται πάντα,
πάντα πονά, πάντα ξυπνά όταν πρέπει
και πεθαίνει πάλι αφού ο Θεός το επιτρέπει..

Έχω πεθάνει στ’ ολοκαύτωμα χωρίς να φταίω
αντί για δάκρυα βγαίνει αίμα απ’ τα μάτια μου όταν κλαίω
ήμουν παιδί στην Παλαιστίνη τη νύχτα εκείνη
έγινα μάρτυρας γιατί τίποτα δε μου ‘χε μείνει
η ζωή μου στους αιώνες μοιάζει με ποίημα
με την κοπέλα μου πέθανα αγκαλιά στη Χιροσίμα
ή στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν εντάξει
τουλάχιστον εσείς πουλάτε F 16
ήμουν Αρμένιος την ώρα που μας έσφαζε ο Κεμάλ
και μοναχός επί κουμμουνισμού κάπου στο Νεπάλ
και είπα όχι πάλι, όχι άλλο σκοτάδι
αφήστε με να κοιμηθώ λιγάκι για ένα βράδυ
Αύριο πάλι, σε μία μάχη νέα
θα με ξυπνήσουν να πεθάνω στο Ιράν ή την Κορέα
ειμ’ ο άμαχος που πάντα πεθαίνει, πάντα φοβάται
πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό κοιμάται (στίχοι-μουσική: Στιχοιμα, 2006)»

…Και λέω ‘όχι πάλι, όχι άλλο σκοτάδι’… δεν το χόρτασε ο κόσμος μας; Μόνο φως. Μόνο γι’ αυτό θα παλεύω.

Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα

Εκδότρια