Σε μια από τις πρόσφατες μετακινήσεις μου στη Λαμία, την προηγούμενη εβδομάδα, για μια ακόμη φορά βρέθηκα να απορώ με το δρόμο Καρπενήσι – Λαμία. Κάθε φορά πρέπει με λεπτές και προσεκτικές κινήσεις να περάσεις πάνω, δίπλα ή και ανάμεσα σε λακκούβες, τόσο μεγάλες που πιο πολύ με χαντάκια μοιάζουν.
Ο λόγος κυρίως για το κομμάτι Καρπενήσι – Τυμφρηστός, για το οποίο είδαμε δημοσιεύματα και αναρτήσεις την περασμένη εβδομάδα, ότι ξεκινά καινούρια χάραξη. Τώρα σε τι θα εξυπηρετήσει μια νέα χάραξη σε έναν παλιό δρόμο που δεν προοριζόταν καν για κεντρική εθνική οδός, αλλά για δασικός δρόμος, δεν ξέρω. Αυτό που όλοι γνωρίζουμε, τουλάχιστον όσοι μετακινούμαστε συχνά μέσω του συγκεκριμένου δρόμου, είναι ότι και ο σχεδιασμός του δεν είναι σωστός αλλά και οι υποδομές του καθιστούν εξαιρετικά επικίνδυνη την οδήγηση σε αυτό το κομμάτι, όπως παραδέχονταν παλιότερα και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι. Βέβαια, ο δρόμος προς τη Λαμία κρύβει και πολλές άλλες παγίδες, πέρα από τις στροφές Τυμφρηστού –Αγίου Γεωργίου, όπως είναι το κομμάτι Σταυρός- Καστρί όπου σε εβδομαδιαία βάση γίνονται ατυχήματα από διερχόμενα αυτοκίνητα που προσπαθούν να κάνουν προσπεράσεις, από γεωργικά μηχανήματα και αγροτικά που προσπαθούν να φτάσουν στα χωράφια τους και από φορτηγά φορτωμένα που βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους.
Παρόμοια φαινόμενα δρόμων-παγίδων συναντούμε, φυσικά σε όλη την επικράτεια και σε όλες τις εισόδους προς την Ευρυτανία, με το δρόμο από Αιτωλοακαρνανία – Γέφυρα Κρεμαστών να κρατά τα σκήπτρα της λακκούβας και Αιτωλοακαρνανία – Γέφυρα Τέμπλας να είναι γεμάτος πέτρες και ανεπιτήρητα ζώα.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, η αντιπεριφέρεια κρατά το κεντρικό οδικό δίκτυο της Ευρυτανίας στο μεγαλύτερο τμήμα του, σε καλή κατάσταση –σε σχέση πάντα με το δίκτυο των όμορων νομών μας – με μερικά αγκάθια όμως να κρατούν χρόνια και να χαλούν την καλή γενική εικόνα. Τρανό παράδειγμα το έργο στα Ακόνια, που κράτησε κλειστό το δρόμο για πάνω από ένα χρόνο και ακόμη και σήμερα (δυο χρόνια μετά) ενώ έχει γίνει το μεγαλύτερο τμήμα του δεν έχει ολοκληρωθεί η ασφαλτόστρωση στο σημείο με αποτέλεσμα η διέλευσή του να αποτελεί πρόκληση.
Αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά που ταξιδεύω από και προς την Ευρυτανία αλλά και εντός νομού, είναι η απίστευτη ομορφιά που έχει το τοπίο. Τόσες εναλλαγές, τόσα χρώματα και το μεγαλείο της φύσης μπροστά στα μάτια μας, να μας μαγεύει και να κάνει να ξεπερνάμε τις πολλές δυσκολίες. Είναι καθήκον όλων μας, της πολιτείας και δικό μας, να αναδείξουμε αυτή την ομορφιά. Είναι καθήκον μας να υπάρχουν ασφαλείς δρόμοι κι ας μην είναι και τεράστιοι, να υπάρχουν έστω και υποτυπώδεις υποδομές, να υπάρξει σήμανση παντού, να αξιοποιηθούν όλα τα μνημεία μας. Μεγαλύτερο καθήκον μας όμως είναι να κρατάμε το περιβάλλον μας καθαρό, γιατί καλοί είναι οι δρόμοι και απαραίτητοι αλλά όταν κατά μήκος τους βλέπεις τόσα πολλά σκουπίδια πεταμένα, σημαίνει ότι δεν κατανοούμε ούτε το 1% της αξίας του τόπου μας.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
