Η παπαδοκρατία επί φεουδαρχίας στη Δύση, είχε γερά στηρίγματα στο λαό, γιατί μόνο μέσω αυτής μπορούσε κάποιος να ξεπεράσει τα ταξικά στεγανά και να ξεφύγει από την τάξη των δουλοπάροικων. Το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα αναντάν παπαντάμ και συνεχίστηκε -και συνεχίζεται- και μετά το όποιο βιομηχανικό της -ή μεταβιομηχανικό- ράσο. Γι΄ αυτό και η παπαδοκρατία στη χώρα μας ζει και βασιλεύει.
Από τις αρχές του αιώνα και δώθε, τα διάφορα καλόπαιδα των αστών δεν ήταν κορόιδα να σκοτωθούν για τα συμφέροντά τους, γι΄ αυτό έντυναν στο χακί τα παιδιά του λαού και όσα γλύτωναν και γνώριζαν ανάγνωση και γραφή (όπως λέει ο Στρατιωτικός Κανονισμός) και κατατάσσονταν στο στρατό, ξεκινούσαν από το βαθμό του υποδεκανέως και αποστρατεύονταν μισθολογικά και πολλές φορές βαθμολογικά ισότιμοι με Στρατηγό.
Στα χωριά μας η λίστα των “διακεκριμένων του χωριού” βρίθει από τέτοιους ανδραγαθήσαντες τιτλούχους στρατηγούς. Έτσι ο Στρατός έριξε γερές ρίζες στη συνείδηση του λαού γι΄ αυτό και οι περισσότεροι ορέγονται ένα μεσσία λοχία, που θα μας σώσει.
Κυρίως από τον εμφύλιο και δώθε, προς αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, γιγαντώθηκε η αστυνομοκρατία, με αποτέλεσμα τα “καλά παιδιά” του λαού να βρουν ένα ακόμα στάδιον δόξης λαμπρόν. Επί εποχής μου και πίσω, αλλά και σήμερα, όσοι από την κοινωνική μου τάξη σπούδαζαν στο Πανεπιστήμιο, ενώ είχαν τα φρονήματα και τα μέσα να πάνε στη Σχολή Υπενωματαρχών ήταν απλώς ηλίθιοι. Τα αστόπαιδα περιφρονούσαν όλες αυτές τις χωροφυλακίστικες σχολές και θα αυτοκτονούσαν αν, εν ώρα υπηρεσίας, διαδήλωνε ο οργισμένος λαός και τους έλεγε: “Τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε” ή “Σκύλοι φυλάτε τ΄ αφεντικά σας” ή και άλλα περισσότερο κακόηχα.
Από τη δεκαετία του 60 και δώθε, με τα δημόσια πανεπιστήμια και γενικά με την “δωρεάν παιδεία”, τα παιδιά του λαού μπόρεσαν κι έκαναν καλές σπουδές και διακρίθηκαν σ΄ όλους τους επιστημονικούς τομείς. Είναι τουλάχιστο λυπηρό σήμερα, που η δεξιόστροφη -κυρίως- κατηγορία αυτών μιλάει για ιδιωτικά πανεπιστήμια, άσχετα αν ορθολογικά το θέμα είναι συζητήσιμο.
Τέλος από τη δεκαετία του 80 και δώθε, για να διεμβολίσεις τα στεγανά της τάξης σου, δεν χρειαζόσουνα τίποτα από τα παραπάνω. Αν ήσουν ένα καλό κομματόσκυλο, μπορούσες άνετα να διαπρέψεις στο λαμογιακό στίβο και να καρπωθείς τη μερίδα του λέοντος από την αλιμούρα του δημοσίου χρήματος, που βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη.
Δυστυχώς στο γύρισμα της Ιστορίας που σήμερα ζούμε, για τα παιδιά του λαού, ανεπαισθήτως χτίζονται νέα ταξικά στεγανά, τύπου φεουδαρχικής εποχής και μόνο το αστυνομικό επάγγελμα επαγγέλλεται μια πολυδιάστατη σταδιοδρομία και στις πανελλήνιες το προτιμούν οι καλύτεροι μαθητές. Αυτό από μια πλευρά είναι καλό για το λαό, γιατί σε φάση όξυνσης των ταξικών αγώνων, άλλο είναι να φας μία με το κλόμπ από έναν ευφυή χωροφύλακα κι άλλο από έναν ξινογαλά μπαστουνόβλαχο της προηγούμενης γενιάς! Πάντως ο νέος τρόπος επιλογής των αστυνομικών, μόνο καλό μπορεί να κάνει στο λαό και στην κοινωνία.
