Χρονογραφήματα

2356

Οι ψεματάδες

Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς

     Παγκόσμια ημέρα του ψέματος χθες και όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, γιορτάσαμε. “Oὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὃς ζήσεται καὶ οὐχ ἁμαρτήσει” λέγοντας κάποια αθώα ψεματάκια αλλά και πολλές ψεματάρες. Εκείνοι όμως, που έχουν την τιμητική τους, ως κατ΄ επάγγελμα ψεματάδες, ήταν παλιά οι αγροφύλακες και στον αιώνα τον άπαντα οι πολιτικοί.

Στους τεμπέληδες και ψιλοεξαχρειωμένους αγροφύλακες το ψέμα ήταν επαγγελματικό προσόν. Μάλιστα σε μερικούς ήταν στοιχείο της προσωπικότητάς τους,

κι έλεγαν ψέματα σαν η κάθε μέρα να ήταν πρωταπριλιά. Αρκετά τέτοια θα μπορούσα να αφηγηθώ από έναν άξιο αντιπρόσωπο του είδους, μεταπολεμικό αγροφύλακα του χωριού μου.

Όμως τα αθώα ή μικρά ψέματα των αγροφυλάκων ωχριούσαν και ωχριούν μπροστά στα ψέματα των πολιτικών. Τα τερτίπια τους, για να ξεγελάνε τον κόσμο ήταν και είναι πάρα πολλά. Ποικίλουν ανάλογα με το λαό και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες.

Ένα βαρύ όπλο των πολιτικάντηδες παλιά ήταν η πεφιλημένη μου ερωμένη, η καθαρεύουσα. Άκουγα στο καφενείο, όποιον ήθελε να στηλιτεύσει το ψέμα και την αερολογία των πολιτικών, έλεγε -υποτίθεται- τον καθαρευουσιάνικο λόγο ενός πολιτικού στη Δίβρη Φθιώτιδας: “Άνδρες δίβρεις θρισκελείς και θεραπόγονοι… ” Αν και εραστής και ψιλογνώστης της καθαρεύουσας δεν κατανοούσα κι ούτε έβρισκα αυτές τις λέξεις σε κανένα λεξικό. Μετά μισό αιώνα άγνοιας διάβασα σ΄ ένα βιβλίο τον ορθογραφημένο προεκλογικό λόγο του πολιτικάντη της Δίβρης, που έλεγε: “Άνδρες δίβρεις τραγοσκελείς (με τράγια τσουράπια) και φθειροπώγωνοι (με ψείρες στα γένια)….” και το μυστήριο λύθηκε. Τραγοσκελείς και φθειροπώγωνοι ήταν οι άθλιοι χωρικοί, με την πολύτιμο ψήφο τους.

Βέβαια υπάρχει άλλη μια σημαντική κατηγορία ψευτών, πολυπληθέστερη απάντων, και είναι –όπως λένε!- οι γυναίκες, δεν τολμώ όμως να γράψω περισσότερα γιατί καραδοκούν οι φεμινίστριες –και όχι μόνον- να με καταδικάσουν για ρατσισμό και σεξισμό.

Για να μιλήσω τη γλώσσα της αλήθειας και όχι μόνο να δαμάσω το όποιο γυναικείο κύμα οργής, θα ήθελα να τονίσω ότι, σε γενικές γραμμές, άντρες και γυναίκες την ίδια ποσότητα ψεμάτων λένε. Οι άντρες ξέρουν πολύ καλά, πως αν στον Έρωτα δεν πουν κάποια ψεματάκια δεν έχουν τύχη. Στον κοινωνικό και επαγγελματικό στίβο πορεύονται κυρίως την τεθλασμένη των ψεμάτων κι όχι την ηρωική αντρίκια ευθεία. Για να μπορούν δε να λένε τα ψυχωφελή τους ψεύδη ανεξέλεγκτα, έχουν ως ασφαλιστική βαλβίδα το κυνήγι, το ψάρεμα και το καμακικό ερωτικό κυνήγι. Και για να προχωρήσω λίγο παραπέρα τα ψέματα των γυναικών προέκυψαν κυρίως ως άμυνα στις επιθέσεις που δέχονταν (πατριαρχικές, φαλλοκρατικές κ.λπ.) ενώ των ανδρών ήταν –και είναι- μέρος των επιθετικών τους σχεδιασμών.

Τέλος ας μην ξεχάσουμε και τα καλά ψέματα, αυτά που ο Μαξ Ντορντάου κατέγραψε ως «κατά συνθήκην ψέματα» που αρκετά άλλοθι έδωσε στους καθ΄ έξιν και κατ΄ επάγγελμα ψεματάδες.