Οι χυματζήδες
Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Το σαραντάημερο ήταν από τη μια περίοδος νηστείας και προσευχής κι από την άλλη εποχή τσιπουροπαραγωγής και… κραιπάλης.
Πριν μισόν αιώνα και πλέον, ξεκίνησα την τσιπουρική μου σταδιοδρομία ως μαθητευόμενος εργάτης, στην συνέχεια ως εργάτης και τέλος ως συνεργάτης των τσιπουροποιών της χωρικής απόσταξης. Τα τελευταία 35 χρόνια τα διήλθα ως πότης, πότε εγκρατής και πότε κραιπαλώδης. Νυν ήγγικεν η ώρα να αυτοσυνταξιοδοτηθώ, τουλάχιστον ως κραιπαλώδης πότης.
Ως “τσιπουροποιός” έζησα φάσεις απλής, αλλά και… βαθιάς, παρανομίας. Το κράτος πάντα ευαίσθητο στο κυνήγι των φοροφυγάδων, κυνηγούσε ανηλεώς τον λαθροτσιπουροποιό, που δεν είχε αλισβερίσια με τα όργανα της εξουσίας και που στο κάτω – κάτω της γραφής τα σταφύλια ήταν δικά του και το παραγόμενο τσίπουρο με το ζόρι κάλυπτε τις οικογενειακές του ανάγκες.
Σ΄ ένα διπλανό χωριό κάρφωσε κάποιος στον ενωμοτάρχη ότι ο τάδε ψήνει παράνομα στο τάδε μέρος. Ο ενωμοτάρχης –πριν την αυτοψία του- στέλνει τον αρμόδιο ρουφιάνο να ειδοποιήσει τον παρανομούντα. Έτσι όταν πήγαν στον τόπο του εγκλήματος δεν είδαν τίποτα και ο καταγγέλλων ζήτησε συγγνώμη και ευγνωμόνησε τον ενωμοτάρχη, που δεν τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί για ψευδομαρτυρία
Σήμερα σε αρκετά χωριά στην Ευρυτανία κάνουν διάφορα πανηγυροειδή προς τιμήν και διάδοση των τοπικών προϊόντων. Ένα απ΄ αυτά είναι και οι γιορτές τσίπουρου. Τους είναι αδιάφορο, που κανένας επιχώριος δεν παράγει και τυποποιεί τσίπουρο με ντόπια σταφύλια, όμως κάνουνε τα πανηγυράκια τους για την προβολή της Ευρυτανικής Τσιπουροποιίας και βέβαια του αυτοδιοικητικού μεγαλείου των Αρχόντων μας. Με αυτά τιμούν τον παλιό καλό τσιπουροποιό και ταυτόχρονα ενθαρρύνουνε τους παράνομους σήμερα “χυμαντζήδες” να τροφοδοτούν τα καφενεία μας και τα -υποτίθεται- τσιπουράδικα με σχετικά φθηνό και άκρως επικίνδυνο τσίπουρο.
Η νομιμότητα της τσιπουροπαραγωγής ψιλοεγγυάται την ποιότητά του τσίπουρου και την ακριβή του τιμή! Δεν φλέγομαι για τη σύλληψη της φορολογητέας ύλης, όμως με ενδιαφέρει πάρα πολύ το τσίπουρο, να είναι ευωχικόν τερψιλαρύγγιον και κυρίως υγιεινό ποτό. Είναι πολύ εύκολο το Κράτος να ελέγξει την παραγωγή και διάθεση τσίπουρου.
Δεν πρέπει να θεωρείται παράνομος κάποιος που έχει ένα μικρό καζάνι στο σπίτι του, αγοράζει λίγα σταφύλια και βγάζει τσίπουρο για τον εαυτό του και την πλάκα του. Παράνομος γίνεται αν πουλάει το τσίπουρο. Επίσης εξ ίσου παράνομος είναι κι ο καφετζής, που σερβίρει τσίπουρο τυχάρπαστων και παράνομων “χυματζήδων” παραγωγών.
Η εποχή της προβιομηχανικής “αθωότητας” τελείωσε προ πολλού. Η χημεία έχει προοδεύσει πολύ κι έφτασε μέχρι και την άθλια παράγκα του παράνομου, αλλά και “νόμιμου” αποστακτηρίου. To κράτος έχει τη δυνατότητα και τη δύναμη να ελέγξει –και να φορολογήσει- την παραγωγή και τη διάθεση του τσίπουρου, αλλά δε θέλει για… αγνώστους σε μένα λόγους.
Καλό χειμώνα λοιπόν τσιπουροσύντροφοι, με καλό εγχώριο τσίπουρο ελεγμένο και κυρίως φορολογημένο, με το μεγαλύτερο συντελεστή, ώστε η τιμή του να… ξεπεράσει το εισαγόμενο ουίσκυ!
