22 Ιουλίου 1974, Άγιος Γεώργιος Κερύνειας Κύπρου, ο “Αττίλας” άρχισε ήδη να ξεδιπλώνεται..!
… Στις 22 το πρωί ο 31ος Λόχος Λοκατζίδων με διοικητή τον Λοχαγό Κατούντα διατάχτηκε λανθασμένα από στρατιωτικής άποψης να σταλεί να πολεμήσει σε μάχη εκ του συστάδην με τον ελαφρύ οπλισμό του στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας ενάντια στους προελαύνοντας Τούρκους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή τους αντιμετώπιζε μόνο του το 251 ΤΠ του επίσης μέχρι σήμερα αγνοούμενου Αντ/ρχη Πεζικού, Παύλου Κουρούπη, στην ουσία μια διλοχία. Ο Κατούντας, επικεφαλής 62 ανδρών, συνάντησε σκόρπιους πεζικάριους από το 251 Τάγμα που οπισθοχωρούσαν. Τους ρώτησε, που είναι οι Τούρκοι. Αυτοί του είπαν, ότι είναι καλύτερα να φύγουν, γιατί οι Τούρκοι είναι πάρα πολλοί. Η εκνευρισμένη απάντηση του Λοχαγού ήταν: ”Σας ρώτησα που είναι και όχι πόσοι είναι. Εσείς φύγετε, εγώ με τους άνδρες μου συνεχίζουμε!”. Προχώρησε κι έκανε ότι μπορούσε να κρατήσει την τούρκικη πλημμυρίδα που συνεχώς ενισχύονταν με πεζικό, που ακολουθούσε τα συνεχώς προελαύνοντα τουρκικά άρματα. Τι να σου κάνουν όμως τα ατομικά όπλα, θλιβερά κατάλοιπα του Β’ ΠΠ απέναντι στα Μ-47 της 39ης τουρκικής Μεραρχίας, που απλώνονταν στα περιβόλια και τους οικισμούς μεταξύ της παραλίας και προπόδων του Πενταδάκτυλου σε μια ”διάταξη σάρωσης” μη αφήνοντας τίποτε όρθιο στο διάβα της. Τότε ο Λοχαγός κατάλαβε, ότι τα πάντα είχαν προδοθεί. Κι όμως ο Καντούνας είχε κάνει την επιλογή του. Αν και είχε το χρόνο να οπισθοχωρήσει, έμεινε εκεί με τους λίγους του άνδρες μέχρι τέλους.
Κάποια στιγμή ξεκίνησε μια μάχη που κράτησε περίπου μια ώρα. Οι Λοκατζήδες μας θερίζουν τους επιτιθέμενους Τούρκους, που νομίζουν ότι θα βρουν μπροστά τους φοβισμένους έφηβους, που θα το έβαζαν στα πόδια βλέποντας την καταφανή υπεροπλία τους. Αλλά ξανάρχονται ξανά …και ξανά. Τότε ο θρυλικός Λοχαγός κατάλαβε, πως όλοι τους είχαν εγκαταλείψει και ότι η Κύπρος είχε προδοθεί. Πολεμούσε βλέποντας τα πυρομαχικά τους να τελειώνουν. Κάποια στιγμή όπως μαρτυρεί ο διασωθείς αγγελιοφόρος του, Πάμπος Κυρίλλου, διατάσσει αυτούς τους άνδρες που ήταν κοντά του, να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος. Οι άνδρες συμπολεμιστές του αρνούνται . Τότε τους λέει, ”Είναι διαταγή ρέ, φύγετε!” Τελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου. Φεύγοντας τον άκουσε να πολυβολεί εναντίον των Τούρκων που είχαν πλησιάσει στο σημείο που βρίσκονταν ταμπουρωμένος στην κουφάλα μιας χαρουπιάς. ”Ξέροντας το βιογραφικό του κι έχοντας κατά νου την ψυχοσύνθεσή του, θεωρώ απίθανο να πιάστηκε ζωντανός. Το πιο πιθανό, να έκανε ηρωική έξοδο, μια έξοδο απελπισίας και να έπεσε διάτρητος από τούρκικες, συμμαχικές στο ΝΑΤΟ σφαίρες”, είπε αργότερα ο διασωθείς Πάμπος Κυρίλλου. Αυτός ήταν ο θρυλικός Λοχαγός Νίκος Κατούντας, από την Πάτρα, Διοικητής του 31ου ΛΚ της 33ης ΜΚ στην Κερύνεια της Κύπρου τον Ιούλιο 1974, 31 χρονών παλληκάρι τότε. Εμείς τι να πούμε, ΑΘΑΝΑΤΟΣ..! (Θα ήταν παράλειψή μου βέβαια να μην ευχαριστήσω τον διαδικτυακό φίλο Μάκη Κωνσταντίνου που χάρη μιας πρόσφατης ανάρτησής του γράφτηκε αυτό το άρθρο).-
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
