«Ξύπνα με χαμόγελο, έστω και με το ζόρι!»
Η Δήμητρα Κοντοβά μεγάλωσε στη Λαμία. Ένα τροχαίο ατύχημα ήταν αυτό που άλλαξε τη ζωή της αφού απέκτησε κινητικά προβλήματα. Όμως χάρη στον παππού της τον Δημήτρη και τις γιαγιάδες της Δήμητρα και Μαρία, έμαθε από μικρή να μην το βάζει κάτω. Αν και είχε να παλέψει με όλα αυτά τα στραβά και ανάποδα που δυσκολεύουν τη ζωή των ανθρώπων με προβλήματα στην κίνηση τους, εκείνη τα αντιμετώπιζε. Ήταν η δύναμη της ψυχής αλλά και η βοήθεια και η στήριξη των δικών της ανθρώπων. Ήταν οι φτερούγες της που άνοιγαν για να πετάξει, κάθε φορά και πιο ψηλά…
“Μην κλείνεσαι παιδί μου μέσα, βγες έξω, να είσαι ευτυχισμένη” της έλεγαν. Μετά το σχολείο, έφυγε στην Αθήνα για να σπουδάσει. Αργότερα έπιασε και δουλειά. Οι μακρινές μετακινήσεις και η έλλειψη υποδομών την έκαναν να παραιτηθεί και κάνει στροφή στο όνειρό της. Η νέα της αρχή ήταν το σχέδιο μόδας. Στην πορεία της ζωής της μέχρι σήμερα στα 27 της χρόνια, η Δήμητρα βρήκε και άλλους ανθρώπους συμπαραστάτες. Μία από εκείνους ήταν η δασκάλα χορού Δανάη Μητρούσια που της άνοιξε έναν νέο ορίζοντα. Το χορό.
Και μετά…ήρθαν οι “ιπτάμενες χήνες”, η ομάδα που ίδρυσε η Ελληνίδα, Ειρήνη Παναγοπούλου το 2010. Οι “ιπτάμενες χήνες”, είναι μια ομάδα ανθρώπων από την Ελλάδα, το Βέλγιο και τον Καναδά, που εμπνέουν ανθρώπους να ξεπερνούν τα όριά τους.
Οι «Ιπτάμενες Χήνες» τρέχουν και για φιλανθρωπικό σκοπό. Ανάμεσα στις δράσεις περιλαμβάνονται η στήριξη σε θεραπευτικές κοινότητες και συλλόγους (όπως σε ΚΕΘΕΑ, «Φλόγα», «Σκυτάλη»), η συμμετοχή σε καμπάνιες ενημέρωσης των πολιτών (ενάντια στην σχολική βία κ.λπ.) και η στήριξη άλλων δρομικών ομάδων με παρόμοιους στόχους, όπως της κοινότητας.
«Τρέχουμε για τον Διαβήτη». Στις αρχές του 2018 οι «Ιπτάμενες Χήνες» έγιναν μέλος του Εθνικού Κέντρου Εθελοντών Αιμοδοτών και ήδη έχουν οργανώσει δύο αιμοδοσίες σε συνεργασία με το Νοσοκομείο Σωτηρία.
«Ξύπνα με χαμόγελο, έστω και με το ζόρι!»
Στη Λαμία της δεκαετίας του 1990 οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι μιας μαθήτριας σε αναπηρικό αμαξίδιο φρόντισαν ώστε να μπουν άμεσα ράμπες για την πρόσβασή της σε κάθε γωνιά του Δημοτικού Σχολείου. Στην Αθήνα του σήμερα το ίδιο κορίτσι συχνά στέκει αμήχανα μπροστά στις αμέτρητες σκάλες ενός δημόσιου κτιρίου, παιδεύεται να μετακινηθεί στα σκαμμένα πεζοδρόμια και αντικρίζει τις κατειλημμένες από οχήματα ράμπες στα πεζοδρόμια της γειτονιάς της. «Ανάπηρους μας κάνει δυστυχώς η έλλειψη βασικών υποδομών» λέει η Δήμητρα Κοντοβά και τονίζει: «Είναι κρίμα να βλέπεις ανθρώπους με αναπηρία που είναι τόσο δυνατοί, αλλά στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν τόσα εμπόδια. Όλοι βγάζουμε τα σκυλιά μας για την πρωινή βόλτα, όμως ακόμα και αυτή η τόσο απλή ενέργεια δεν είναι το ίδιο εύκολη ή ανέμελη για όλους τους κατοίκους της πόλης».
