Όνομα: Γεώργιος Οικονόμου
Ιδιότητα: Νομικός, Επίτιμος Ισόβιος Πρόεδρος του Σωματείου ¨Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσειακό Κέντρο Ευρυτανίας ο Εύρυτος¨, τέως Γ.Γ. ¨Πανευρυτανικής Ένωσης¨
Τόπος διαμονής: Αθήνα
Τόπος καταγωγής: Λεπιανά
Τιμή μας να μαθαίνουμε για το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον από ένα σπουδαίο Ευρυτάνα. Μια μοναδική συνέντευξη του Γεωργίου Οικονόμου.
ΕΠ. κ. Οικονόμου τι θυμάστε από την Ευρυτανία των παιδικών σας χρόνων;
ΓΟ. Γεννήθηκα στα Λεπιανά της Ευρυτανίας το 1927. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα αλλά και πολύ ταραχώδη και δύσκολα. Η κατοχή της χώρας μας από τα Γερμανικά στρατεύματα και στη συνέχεια ο Εμφύλιος με τις φρικτές κακουχίες και δυστυχίες του λαού μας, σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία και με ωρίμασαν πρόωρα. Όμως και οι καλές αναμνήσεις είναι τόσο ζωντανές και έντονες, που πολλές φορές, τις αναπολώ με νοσταλγία και συγκίνηση. Με πηγαίνουν στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού στα Λεπιανιά που έσφυζε από ζωή. Εγώ με τα δύο μου αδέλφια, παιδιά του δημοδιδάσκαλου Κωνσταντίνου Οικονόμου, μεγαλώσαμε μαζί με τα επτά πρώτα ξαδέλφια μου, παιδιά του αδελφού του πατέρα μου, Αλκιβιάδη Οικονόμου, όλοι μαζί, με πολλή αγάπη, αλληλοστήριξη και αλληλοσεβασμό. Μου προκαλεί θλίψη η σημερινή εικόνα του χωριού μου αλλά και όλης της Ευρυτανίας που ερήμωσε από παιδιά και νέους ανθρώπους.
Στα Λεπιανά λοιπόν διδάχτηκα τα πρώτα γράμματα, στις δύο πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, από τον αείμνηστο δάσκαλο και θείο μου Παντελή Οικονόμου. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε οικογενειακώς στο Καρπενήσι όπου φοίτησα στις δύο επόμενες τάξεις του Δημοτικού και μετά στο νεοσυσταθέν οκτατάξιο Γυμνάσιο Καρπενησίου. Τον Ιούλιο του 1942, ήμουν 15ετής τότε μαθητής Γυμνασίου, αναγκαστήκαμε να μετοικήσουμε οικογενειακώς πίσω στη γενέτειρα, τα Λεπιανά, με την ελπίδα να επιβιώσουμε από την πείνα, τις στερήσεις και τις κακουχίες του πολέμου. Το διάστημα αυτό της ζωής μου, κάτω από την ξένη κατοχή, με τις μύριες δυσκολίες, κινδύνους, στερήσεις και δυστυχία, αποτελεί το μελανότερο κομμάτι των αναμνήσεων μου από την Ευρυτανία. Πολλές φορές διηγούμαι στα εγγόνια μου, θέλοντας να τους διδάξω την αστείρευτη δύναμη του ανθρώπου, πώς μετέβαινα με τα πόδια από τα Λεπιανά στο Καρπενήσι, κατά συχνά διαστήματα, για να παρακολουθώ τα μαθήματά μου, να δίνω εξετάσεις ως ¨κατ΄οίκον διδαχθείς¨ και να καταφέρω έτσι να τελειώσω και την έβδομη τάξη του οκταταξίου Γυμνασίου.
Το Μάρτιο του 1945 έφυγα μόνος μου για την Αθήνα. Ήμουν ένα παιδί 17 ετών. Τελείωσα την όγδοη τάξη του Β΄ Νυκτερινού Γυμνασίου Αθηνών και παράλληλα το πρωί εργαζόμουν για να επιβιώσω και να βοηθήσω τους γονείς μου και τον μικρό μου αδελφό πίσω στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Το 1947 μπήκα κατόπιν επιτυχών εξετάσεων στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία αποφοίτησα συνεχίζοντας παράλληλα να εργάζομαι και να στηρίζω την οικογένεια μου. Πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια με πολλές τραυματικές εμπειρίες αλλά και με πολλή μεγάλη αγάπη, έμπνευση και οικογενειακή συνοχή.
ΕΠ. Από το 1955 έχετε αναπτύξει συστηματικά δράση με επίκενρο την Ευρυτανία. Πείτε μας δυο λόγια σχετικά.
ΓΟ. Αμέσως μετά την εγγραφή μου στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, εκτός από την επαγγελματική μου δραστηριότητα ως νεαρός τότε ασκούμενος δικηγόρος, άρχισα παράλληλα να αναπτύσσω και πλούσια κοινωνική και πατριωτική δράση, με επίκεντρο την αγαπημένη μου Ευρυτανία. Το 1955 μαζί με άλλους έγκριτους Απεραντίους, πρωτοστάτησα στην ίδρυση του Συλλόγου Απεραντίων ¨Οι Άγιοι Ανάργυροι¨ με έδρα την Αθήνα. Εξελέγην τότε Γενικός Γραμματέας, ιδιότητα την οποία κράτησα για αρκετά χρόνια, με θητεία πολύ αξιόλογη σε κοινωνική δραστηριότητα. Ο Σύλλογος λειτουργεί ακόμη και εκδίδει το περιοδικό ¨Απεραντιακά¨.
Μια ακόμη σημαντική δραστηριότητα αναπτύξαμε μέσω της ¨Πανευρυτανικής Ένωσης¨. Το 1961 εξελέγην Γενικός Γραμματέας του Σωματείου, θέση την οποία υπηρέτησα με σθένος και ιδιαίτερο ενδιαφέρον επί 15 χρόνια. Η κοινωνική προσφορά και δράση του Σωματείου ήταν αξιοσημείωτη. Στηρίξαμε με πολλούς τρόπους τα σχολεία της Ευρυτανίας, βοηθήσαμε σεισμοπαθείς, πληγέντες από κατολισθήσεις και μεριμνήσαμε για την περίθαλψη Ευρυτάνων ασθενών σε νοσοκομομεία της Αθήνας. Η δράση του Σωματείου ήταν πολυσχιδής και πολυποίκιλη. Όπου υπήρχε Ευρυτάνας που χρειαζόταν βοήθεια, συνδρομή ή στήριξη, ήμασταν παρόντες για να βοηθήσουμε.
Στις δεκαετίες του 1980 και 1990 εξελέγην πολλές φορές και διετέλεσα μέλος του Δ.Σ. του ¨Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών¨ στο οποίο προσέφερα παράλληλα πολλές νομικές υπηρεσίες. Αλλά και σε άλλα Πατριωτικά Σωματεία προσέφερα τις υπηρεσίες μου ως μέλος του Δ.Σ., με χαρακτηριστικότερη την τριετή θητεία μου ως Αντιπρόεδρος, στην Ομοσπονδία Ρουμελιωτών Ελλάδος. Και βέβαια δεν θα παρέλειπα να αναφερθώ στην Εταιρεία Ευρυτάνων Επιστημόνων της οποίας είμαι μέλος και την οποία στηρίζω με κάθε τρόπο.
Στο απόγειο της δράσης μου υπέρ της Ευρυτανίας, το 2002 εξελέγην Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σωματείου ¨Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσειακό Κέντρο Ευρυτανίας ο Εύρυτος¨ με έδρα την Αθήνα. Αυτή την ιδιότητα του Προέδρου κατείχα μέχρι το 2015 και έκτοτε αναγορεύθηκα Επίτιμος Ισόβιος Πρόεδρος. Το Σωματείο αυτό είχε ως μοναδικό σκοπό την ίδρυση του πρώτου Αρχαιολογικού Μουσείου της Ευρυτανίας.
ΕΠ. Ποιό ήταν το εσωτερικό σας κίνητρο για να προσφέρετε επί τόσες δεκαετίες από τον προσωπικό σας χρόνο και την ενέργεια, στον τόπο καταγωγής σας ;
ΓΟ. Το εσωτερικό μου κίνητρο για όλη αυτή την πολύχρονη προσφορά και δράση ήταν ένα και μοναδικό: Η αστείρευτη και αδιαπραγμάτευτη αγάπη μου για την ιδιαίτερη πατρίδα μου την Ευρυτανία. Η αγάπη αυτή ήταν ΄αυτοφυής΄ αλλά ταυτόχρονα ήταν και αυστηρή παρακαταθήκη που μου κληροδότησαν οι γονείς μου, που ήταν και οι δύο σεμνοί και συνάμα φλογεροί Ευρυτάνες. Είχα δώσει λοιπόν υπόσχεση στους γονείς μου ότι θα τιμώ και θα αγαπώ τον τόπο που με γέννησε και ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Αυτό προσπάθησα να κάνω σε όλη τη διαδρομή της ζωής μου και αυτό δίδαξα και εγώ με τη σειρά μου στα παιδιά και τα εγγόνια μου.
ΕΠ. Υπηρετήσατε για περισσότερο από 40 χρόνια τη νομική επιστήμη ως ένας πολύ επιτυχημένος δικηγόρος στην Αθήνα. Ποιο πιστεύετε ότι ήταν το χαρακτηριστικό εκείνο που έκανε τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στα στερημένα χωριά της Ευρυτανίας, να διακριθούν στη ζωή τους, όταν έφυγαν από αυτά ;
ΓΟ. Τα χρόνια τα δικά μας στα φτωχά χωριά της Ευρυτανίας ήταν πραγματικά στερημένα. Είχαμε την τύχη και την ευλογία να γεννηθούμε σε έναν πανέμορφο τόπο, αλλά και την ατυχία να βιώσουμε την ορεινή απομόνωση, τους πολέμους και τις στερήσεις. Αναπτύξαμε όλοι την άσβεστη ελπίδα να φύγουμε, να προοδεύσουμε, να διακριθούμε, να βιώσουμε καλύτερες μέρες, αλλά κάποτε να ξαναγυρίσουμε στον τόπο μας, να προσφέρουμε και να κάνουμε το τελευταίο μας ταξίδι από εκεί που ξεκινήσαμε… Αυτό ήταν το κίνητρο των περισσοτέρων της γενιάς μου για να παλέψουμε στη ζωή μας. Άλλοι ξενιτεύτηκαν, άλλοι έμειναν εδώ.
Εγώ προσωπικά ήθελα να σπουδάσω. Ήθελα να διακριθώ μέσω της επιστήμης και να βοηθήσω έτσι τον τόπο μου. Θεωρώ πως τα κατάφερα να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, αφού για πάνω από 40 χρόνια , όπως σωστά είπατε, κρατήθηκα στα ψηλότερα σκαλοπάτια του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου. Δεν κατάφερα να γυρίσω πίσω μόνιμα γιατί ξέρετε, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Έκανα οικογένεια, παιδιά, εγγόνια, υποχρεώσεις που με κράταγαν διχασμένο μεταξύ της Αθήνας και της Ευρυτανίας. Το όνειρο μου να περάσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου στο Καρπενήσι, το βλέπω ανέφικτο. Η περασμένη ηλικία μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και η αγάπη μας γι αυτά, μας κρατούν αναγκαστικά κοντά τους. Χαίρομαι όμως γιατί θεωρώ ότι προσέφερα αρκετά για τον τόπο μου. Νιώθω γεμάτος και πολύ ικανοποιημένος και προσβλέπω σ΄αυτά που θα συνεχίσουν στο μέλλον να προσφέρουν οι απόγονοι μου για την Ευρυτανία.
ΕΠ. Παράλληλα έχετε δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια. Ποια ήταν τα στοιχεία που μεταλαμπαδεύσατε για την αγάπη σας στην Ευρυτανία σ΄αυτή ;
ΓΟ. Χαίρομαι που μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω για το μεγαλύτερο μου επίτευγμα, την οικογένεια μου, για την οποία νιώθω πολύ περήφανος. Το 1957 παντρεύτηκα την Καλλιόπη Αγγελάκη το γένος Μανωλίδη με καταγωγή από τη Γρανίτσα Ευρυτανίας. Δυστυχώς τη σύζυγο μου τη χάσαμε προ 7ετίας. Ζήσαμε όμως μαζί αρμονικά και ευτυχισμένα σχεδόν για 50 χρόνια. Αποκτήσαμε δυο κόρες, την Αθηνά δικηγόρο-πολιτική επιστήμονα και τη Θωμαϊδα (Τζίνα) ιατρό-Πλαστική Χειρουργό και 4 εγγόνια. Προσπάθησα να γαλουχήσω τα παιδιά και τα εγγόνια μου με τις αρχές, τις παραδόσεις και τις αξίες της ζωής που διδάχτηκα και εγώ από τους γονείς και τους δασκάλους μου. Να είναι ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι, ευπρεπείς και νομοταγείς πολίτες, άριστοι και έντιμοι οικογενειάρχες και φλογεροί πατριώτες. Είμαι περήφανος γιατί νιώθω πως τα κατάφερα.
Τα παιδιά μου με τις οικογένειες τους μεγάλωσαν κοντά στην Ευρυτανία και ανέπτυξαν μεγάλη αγάπη γι΄αυτήν. Η Τζίνα απέδειξε έμπρακτα την αγάπη της για τον τόπο μας αναπτύσσοντας και πολιτική δράση στο νομό. Παρακολουθώ με υπερηφάνεια την ανιδιοτελή και δύσκολη προσπάθεια που καταβάλλει και εύχομαι να με αξιώσει ο Θεός να προλάβω να δω να πραγματοποιούνται οι στόχοι της και τα όνειρα της για την Ευρυτανία.
ΕΠ. Από την ίδρυση του ¨Εύρυτου¨ το 2002, μέχρι τα εγκαίνια του ΚΙΠΕ (Κέντρο Ιστορίας Πολιτισμού Ευρυτανίας) το 2019, πώς θα περιγράφατε με λίγα λόγια όλη αυτή τη διαδρομή, αλλά και ποια τα συναισθήματα σας όταν είδατε να υλοποιείται ένα τόσο μεγάλο όραμα και να γίνεται πραγματικότητα ;
ΓΟ. Όπως σας ανέφερα και πιο πριν, η ίδρυση του ¨Ιστορικού-Λαογραφικού Μουσειακού Κέντρου Ευρυτανίας ο Εύρυτος¨ είχε σαν μοναδικό σκοπό την ίδρυση Αρχαιολογικού Μουσείου στην Ευρυτανία, για να συγκεντρωθούν και να εκτεθούν εκεί, τα διάσπαρτα σε άλλα Μουσεία του κράτους ή σε χέρια ιδιωτών αρχαιολογικά ευρήματα, καθώς και μνημεία λαογραφικού ενδιαφέροντος και διάφορα έργα Ευρυτάνων καλλιτεχνών. Γνωρίζαμε τότε ότι η Ευρυτανία ήταν ο μόνος νομός που στερείτο Αρχαιολογικού Μουσείου. Το όραμα αυτό το μοιραστήκαμε αρκετοί Ευρυτάνες πρωτεργάτες. Οφείλω με την ευκαιρία που μου δίνετε να αναφέρω τον ιστορικό-συγγραφέα κ. Δημήτρη Φαλλή, τον κ. Νικόλαο Καρλιάμπα, τον εκπαιδευτικό κ. Παύλο Νταλλή, τον κ. Πέτρο Τσέλιο, αλλά στη συνέχεια και αρκετούς άλλους πατριώτες.
Ο αγώνας που ξεκινήσαμε ήταν επίπονος, μακροχρόνιος και δύσκολος. Από την ανάληψη των καθηκόντων του το πρώτο διοικητικό συμβούλιο ξεκίνησε νομικές και ενημερωτικές προσπάθειες προς όλες τις δημόσιες αρχές και άλλους φορείς, το Υπουργείο Πολιτισμού, τον τοπικό Βουλευτή, τον Νομάρχη Ευρυτανίας, τους Δημάρχους Καρπενησίου και λοιπής Ευρυτανίας, τους απόδημους Ευρυτάνες της διασποράς και άλλους. Εργαστήκαμε με ζήλο και μεθοδικότητα. Ένας από τους βασικούς μας στόχους ήταν η εξεύρεση και εξασφάλιση κτιριακής στέγασης για το Μουσείο. Μετά από πολυετείς προσπάθειες παραχωρήθηκε ως χώρος στέγασης του Μουσείου, το κτίριο του Δασαρχείου Καρπενησίου. Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η δική μας συνεισφορά ως Σωματείο ¨Εύρυτος¨.
Έκτοτε η προσπάθεια συνεχίστηκε από τους νεότερους. Το κτίριο ανακαινίσθηκε και ο αρχικός στόχος της δημιουργίας Αρχαιολογικού Μουσείου μετετράπη στη δημιουργία του Κέντρου Ιστορίας Πολιτισμού Ευρυτανίας (ΚΙΠΕ). Είχα τη χαρά και τη συγκίνηση να παρευρεθώ στα εγκαίνια του νέου αυτού, πανέμορφου Μουσείου και να ξεναγηθώ στις σύγχρονες και μοντέρνες εγκαταστάσεις του. Εκφράζω όμως και την απογοήτευση μου γιατί όλοι εμείς οι παλιότεροι, εμπνευστές και πρωτεργάτες, που βάλαμε τα θεμέλια αλλά και πολλά λιθαράκια στην πραγματοποίηση αυτού του μεγαλόπνοου στόχου, τη δημιουργία Μουσείου στην Ευρυτανία, ξεχαστήκαμε τελείως! Δεν αναφέρθηκε ούτε καν το όνομα μας. Με παρηγορεί το γεγονός ότι σχολιάστηκε δυσμενέστατα από πολλούς και ότι ήταν ολοφάνερες οι μικροκομματικές σκοπιμότητες που κρύβονταν πίσω από το ατόπημα αυτό. Ξέρετε, η ιστορία φτιάχνεται από πολλούς, όχι από έναν ή από λίγους… Όποιος προσπαθήσει να την οικειοποιηθεί προς ίδιον όφελος, θα κριθεί αυστηρά από την ίδια τη ζωή και την ιστορία.
