Η 29η Μαΐου 1453 είναι μια σημαντική και σημαδιακή ημερομηνία για μας τους Έλληνες, παρά του ότι από τότε πέρασαν πάνω από πεντακόσια χρόνια. Πιστεύω ότι ο καθένας μας για τα θέματα, που σφράγισαν τη μοίρα μας, πρέπει να έχει άποψη, χωρίς να χρειάζεται να είναι ιστορικός. Έτσι λοιπόν και γω ως ένας ενεργός πολίτης, που θέλω να αυτοχαρακτηρίζομαι, έχω την άποψη μου για το θέμα.
Σαν σήμερα το 1453 εξέπνευσε, πλήρης ημερών, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η λεγόμενη και Βυζαντινή. Ήταν εγγονή της Ελληνιστικής επικυριαρχίας και κόρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική, είχε όμως πολλούς ανιόντες συγγενείς, είχε συνεκτικό στοιχείο την Ορθοδοξία και προστάτευε τους υπηκόους της από τις βαρβαρικές επιθέσεις. Το Βυζάντιο ήταν η αυτοκρατορία, που φόρτωσε την επίσημη ιστορία του Νεοελληνικού Έθνους, περί την ελληνικότητά του, με σωρεία ψεμάτων και την εθνικο-εθνικιστική μας ιδεολογία με τερατώδεις αυταπάτες, όπως Μεγάλη Ιδέα κ.λπ.
Ταυτόχρονα, με την εκπνοή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, είχαμε τα γενέθλια της νέας αυτοκρατορίας των Οσμανιδών, τη ονομαζόμενη Οθωμανική. Τούτη ήταν ανάδελφος, αλλόθρησκη και στηριζόταν στο μαχαίρι και τη φωτιά των Γενιτσάρων. Με την τουρκοκρατία, εκτός από τον αφόρητο ζυγό που μας φόρεσε, αυτοφορτωθήκαμε και πάλι με μύρια ψέματα και αυταπάτες, που ακόμα μ΄ αυτά παίζουν οι εθνομαυραγορίτες στις πλάτες μας.
Το θέμα του Βυζαντίου και της –οριστικής πλέον- Τουρκοκρατίας, μετά τις 29-5-1453, λειτουργεί σαν αγκάθι στην ιστορική, την εθνική, τη θρησκευτική και την εν γένει πολιτισμική μας συνείδηση.
Ιστορικά γιατί το ψέμα και η σκοπιμότητα για το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία βρίθει στις σελίδες της επίσημης ιστορίας. Η Πόλη έπεσε στα χέρια των Τούρκων σαν ώριμο φρούτο, χωρίς καμιά κεκρόπορτα και με περίσσιο μίσος των Βυζαντινών για τους ομόθρησκους Δυτικούς.
Εθνικά γιατί λίγη έως ελάχιστη σχέση έχει η ελληνικότητα με την θεοκρατούμενη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που πολύ αργότερα οι ξένοι τη βάφτισαν Βυζάντιο και μεις ασμένως το δεχτήκαμε. Από την άλλη μεριά η τουρκοκρατία συνετέλεσε στην διαμόρφωση της νεοελληνικής μας συνείδησης, χωρίς κρυφά σχολειά και διώξεις των χριστιανών. Ο Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα του είναι σαφής, οι Τούρκοι όχι μόνο δεν ήθελαν την εξαφάνιση του Ελληνισμού, αλλά αντίθετα του εκχώρησαν τις περισσότερες εξουσίες. Το μόνο που ήθελαν, επί ποινή πλήρους εξολόθρευσης, ήταν οι φόροι. Αυτό διαφαίνεται και στην Ιστορία του εθνικού μας ιστορικού, του Παπαρηγόπουλου.
Θρησκευτικά και εξουσιαστικά ουδόλως ενοχλήθηκε από τους Οθωμανούς, η καθ΄ ημάς Ορθοδοξία, η οποία –δυστυχώς- ακόμα είναι βουλιαγμένη στις απαρχές του Βυζαντίου και για την οποία ακόμα δεν κατέρρευσε η αυτοκρατορική και θρησκόληπτη φεουδαρχία.
Πολιτισμικά όχι μόνο δεν ανατρέψαμε το μεσαιωνικό σκοταδισμό του Βυζαντίου, αλλά φορτωθήκαμε επί πλέον και τα Οθωμανικά βαρίδια του Ανατολικού Δεσποτισμού. Έτσι μάλλον ποτέ δε θα μπορέσουμε να συντονίσουμε το βήμα μας στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, που μήτρα του έχει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τροφό του τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.
