Το Γενάρη του 1968, μεσουρανούντος του Ψυχρού Πολέμου, εσείοντο τα θέμελα του Ελεύθερου Κόσμου. Οι κιτρινιάρηδες βορειοκορεάτες αιχμαλώτισαν το pueblo, ένα κατασκοπευτικό των ΗΠΑ, το οποίο σήμερα είναι μουσείο του βοϊδοβούβαλου Κιμ. Μεγάλος σάλος και μεγαλύτερος κίνδυνος. Μπροστά σ΄ αυτή τη καταιγίδα οι Κρικελλιώτες, για να το τιμήσουν βάφτισαν Πουέμπλο, το φορτοεπιβατηγό του Πέτσα, που έκανε συγκοινωνία με το Καρπενήσι.
Το Πουέμπλο ήταν διπλοβάγονο.
Το μπροστινό ήταν επιβατικό. Δεκαπέντε καθιστοί και εικοσιπέντε όρθιοι. Από τους σαράντα πολλοί κάπνιζαν αρειμανίως, αρκετοί έριχναν ξιφούτες ασυστόλως και οι περισσότεροι βρώμαγαν διάφορες ανθρωπο-ζωομυρωδιές. Αλλοίμονο στα παιδάκια, που είχαν τα προσωπάκια τους στις μπούκες των κανονιών.
Το πίσω βαγόνι ήταν φορτηγό παντοειδών εμπορευμάτων, αντικειμένων, ζώων και ανθρώπων. Προσωπικά είχα αποφοιτήσει από τη Δομνίστα και πήγαινα στο Γυμνάσιο στο Καρπενήσι. Έτσι αρκετές φορές ταξίδεψα στο βαγόνι: “κατσίκες δέκα άντρες πέντε” και κατάλαβα τι σημαίνει ταξίδι στην κόλαση!
Από άγρια χαράματα στηνόμασταν στο καφενείο του χωριού, για να ακούσουμε από τις υπώρειες της Αρέντας να έρχεται ο βρυχηθμός του Πουέμπλο. Τις περισσότερες φορές ερχόταν φίσκα από τα χωριά της ενδοχώρας. Το βλέπανε οι υποψήφιοι επιβάτες κι έλεγαν μεταξύ τους: “μη φλιέστε ντιπ”, από τη γνωστή ατάκα οδηγού, που κάποτε σε ανάλογη περίπτωση, βλέποντας τους ανθρώπους να δίνουν τα φιλιά του αποχαιρετισμού είπε: “Μη φλιέστε ντιπ του λουφουρείου είνι τίγκα”.
Οι άνθρωποι, διασκεδάζοντας τη ταλαιπωρία τους, κυκλοφορούσαν διάφορα ευτράπελα. Έλεγαν πως κάποτε, ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που το λεωφορείο αργούσε, δύο επιβάτες αναμένοντες στο καφενείο, έπιναν συνέχεια κονιάκ για να ζεσταθούνε, μέχρι που γίνανε φέσια. Ήρθε το λεωφορείο και το πρόλαβαν στο τσακ. Τρέχοντας και παραπατώντας, πάνε στην αριστερή πλευρά του, αλλά δεν έβρισκαν πόρτα. Ο οδηγός, για να τους διευκολύνει, τους βεβαίωσε ότι αυτό το λεωφορείο δεν έχει πόρτες και όλοι μπήκαν από τα παράθυρα. Έτσι άπλωσαν τα χέρια οι επιβάτες και τους έσυραν μέσα από το παράθυρο.
Η διαδρομή Κρίκελλο-Καρπενήσι είναι αυξημένου κινδύνου και δυσκολιών. Το χειμώνα τα χιόνια ήταν ενδημικά και τα βουλιαμέντα άπειρα. Εδώ θαύμασα τους οδηγούς όχι σαν ημίθεους αλλά σαν επιδέξιους ήρωες. Σε μας τους παλιότερους κάτι περισσεύει από αυτό το φως να δώσουμε και στους σημερινούς οδηγούς του ΚΤΕΛ, οι οποίοι στην εξυπηρέτηση των επιβατών είναι πολύ καλοί, όμως δεν έχουν την αίγλη του Γιωργάκη.
